‘Je kunt binnen dit uur rijk worden, maar ook een vermogen verliezen. Zo werkt het in de wereld. Dit legospel is onze wereldeconomie.’ De begeleider legt de lat hoog.

Achttien kersverse studenten logistiek en technische vervoerskunde staan op het punt het logistiekspel te spelen. Legoblokjes verhandelen is kortweg de opdracht. Dat klinkt een beetje lullig, maar binnen korte tijd is iedereen toch druk bezig.

Ook de handelsgeest in één van de slechts drie vrouwelijke studenten komt naar boven. ‘Prima, maar als je niet binnen vijf minuten terug bent, gaat het naar iemand anders.’ Hier voert Paulien de druk op een producent op. Zij voelt zich wel thuis in deze mannenwereld. ‘Ik moet winnen, zeker van al die mannen!’, grapt ze, terwijl ze op weg gaat naar een volgende handelspartner.

Het logistiekspel winnen doe je door het meeste geld te verdienen. De studenten krijgen ieder hetzelfde startkapitaal en spelen één van de drie rollen: handelaar, producent of grondstoffenleverancier.

Aan de ene muur hangen orders van denkbeeldige klanten die in elkaar gezet moeten worden. Aan de andere kant van het lokaal is de grondstoffenbank: losse blokjes lego. Daar mogen alleen grondstoffenleveranciers kopen, die weer zaken moeten doen met producenten die de losse blokjes in elkaar zetten en aan de handelaren verkopen. Alleen de laatste groep kan het geld voor de order opstrijken bij de klant.

Ouwe kleren
Niels staat zijn geld te tellen. Hij is als handelaar ‘alles aan het opkopen’. ‘Als ik er drie tegelijk koop, kun je dan een mooi prijsje maken?’, zo klinkt het professioneel tegen een producent.

Niels loopt in tegenstelling tot de rest niet met zijn geld rond te paraderen, maar steekt het in zijn broekzak. ‘Als je een auto gaat kopen trek je ook ouwe kleren aan toch? Anders denken ze dat ze je kunnen afzetten.’

Al snel is Niels producenten en grondstoffenleveranciers aan het samenbrengen, om zo doelgericht zaken te kunnen doen. Daardoor gaat het een stuk sneller, maar omdat de drie partijen nu met elkaar meekijken, worden de marges eerlijker verdeeld. ‘Toen het aan het begin nog een chaos was, verdiende ik stukken beter’, zegt Niels.

En inderdaad, naarmate het spel vordert, wordt het rustiger in het lokaal. Er ontstaan verbondjes tussen grondstoffenleveranciers, producenten en handelaren. Pas tegen het einde van het spel wordt het weer drukker: dan beginnen studenten hun restanten als ware marktventers tegen dumpprijzen te slijten.

Flink afgezet
Er is een kink in de kabel. ‘Dit is belabberd’, zegt Niels. ‘Zijn’ producent zou hem tegen een vooraf bepaald bedrag legobouwsels leveren, maar de producent wil achteraf toch meer geld. ‘De losse steentjes waren duurder dan verwacht’, zegt hij. Als de producent even wegloopt, denkt Niels nog eens na. ‘Hij heeft verkeerd ingekocht en daar ga ik niet voor opdraaien.’

Paulien is in de beginchaos grof afgezet, blijkt later. Ze heeft te veel betaald voor te weinig bouwsels. ‘Ik heb geld weggegeven’, erkent ze. Maar even later heeft ze als handelaar al zeven orders voldaan en begint het toch te lopen.

Eigenlijk wilde Paulien bij de politie, maar dat kon niet. Bij vele beroepskeuzetesten kwam daarna steeds logistiek weer in haar top drie. Ze heeft hiervoor op het mbo een diploma juridisch medewerker gehaald, ‘vooral om naar het hbo te kunnen gaan’.

Niels heeft al ervaring in de logistiek. Hij heeft onder andere bij een handels- en transportmaatschappij in Düsseldorf gewerkt. ‘Dat was heel interessant. Ik heb al meer diploma’s gehaald, en deze opleiding was na die ervaring de meest logische vervolgstap.’

Na een uurtje handelen, netwerken, afdingen en ongetwijfeld afzetten, is het spel afgelopen. Niels heeft zijn beginkapitaal bijna verdubbeld en Paulien heeft het met de helft vergroot. Toch behoren ze niet tot de winnaars; dat blijkt de producent van Niels te zijn, die om meer geld kwam vragen. Als de spelbegeleider vraagt hoe deze producent heeft kunnen winnen, is de uitroep van Niels voor de hand liggend: ‘Door mij af te zetten!’

Zo werkt dat dus in deze wereld.

Olmo Linthorst