‘Je bent een keer uitgegaan, hebt een onenightstand gehad, bent per ongeluk zwanger geraakt, de vader is uit beeld en je gaat het alleen doen. Dat is zo’n beetje wat mensen denken als ze mij met Gemma, m’n luiertas en m’n schooltas zien wandelen. Het is soms alsof ik met een schandpaal om m’n nek loop. Ieder paar ogen dat in mijn rug prikt, voelt als een veroordeling. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn, soms kijken mensen alleen uit nieuwsgierigheid, maar het voelt toch niet lekker.

‘Toen ik in 2011 ontdekte dat ik in verwachting was, waren m’n vriend, m’n vader en ik dolenthousiast. De timing was wel wat onhandig. Ik had net m’n kappersdiploma gehaald en wilde verder studeren. Hbo pedagogiek sprak me het meest aan omdat ik het interessant vind om te zien hoe kinderen zich ontwikkelen en daar graag in die jonge bepalende jaren bij betrokken wil zijn. Omdat ik met mijn mbo 3-diploma geen startkwalificatie had voor het hbo, moest ik een 21+-test doen. Een maand na de keizersnede heb ik hem krom van de pijn gemaakt en gehaald. Ik wilde het zo verschrikkelijk graag en het lukte, gelukkig.

Muur van kritiek
‘Vanaf het moment dat ik mensen vertelde dat ik zwanger was, heb ik wekelijks gehoord dat ik m’n kind zou schaden als ik ging studeren. Ik werd niet gefeliciteerd met mijn aanstaande moederschap, maar liep tegen een muur van kritiek. En nog steeds. Kennissen en zelfs docenten stellen me de brutaalste vragen: Hoe oud ik eigenlijk ben, wat me bezielde en of de vader nog in beeld is? Ongenuanceerd en soms ronduit kwetsend.

‘Ik werd niet gefeliciteerd met mijn aanstaande moederschap, maar liep tegen een muur van kritiek aan.’

‘Natuurlijk heb ik ook getwijfeld of het wel zo’n goed idee was om te gaan studeren. Mensen hebben een rijtje in hun hoofd: je gaat studeren, wordt verliefd, haalt je diploma, gaat samenwonen, krijgt een baan en pas dan is het tijd voor je eerste kindje. Er wordt verwacht dat je het zo doet en dat je niet meer kan gaan studeren als je op jonge leeftijd moeder wordt. Dat beeld is nergens op gebaseerd. Ik keek naar de mogelijkheden en was ervan overtuigd dat mijn vriend en ik het aankonden. En dat bleek ook zo te zijn. Gemma deed het goed en ik haalde m’n propedeuse in een jaar.

Weinig contacturen
‘Het hbo heeft weinig contacturen dus ik ga net als m’n klasgenoten een paar uur per dag naar school. Die uren is Gemma bij een gastouder in de straat en de rest van de dag ben ik thuis met haar. Zij doet ‘s middags een dutje en gaat ‘s avonds op tijd naar bed, dus ik heb veel tijd om aan school te werken. Als je mij vraagt of het ideaal is, zeg ik volmondig ‘nee’ maar het is niet onmogelijk. Je moet goed kunnen plannen en de discipline hebben om je aan die planning te houden. Als het zwaar wordt, en dat wordt het, moet je je doel voor ogen houden.

‘Ik volg dezelfde lessen als alle andere studenten op mijn opleiding, school houdt geen rekening met studerende ouders. De overheid wel, er zijn allerlei toelages en subsidies. Toen ik aan m’n opleiding begon, heb ik alles zelf uitgezocht. Daar had ik best hulp bij kunnen gebruiken. Nu help ik andere ouders via het steunpunt Studerende Ouders aan Zet van de HR (zie kader). En dat vind ik superleuk om te doen.

Fulltime stage
‘Ik moet tot m’n 67e werken, minstens, dus ik wil graag iets gaan doen waar m’n passie ligt. Het hbo vraagt veel van me en soms heb ik weleens slapeloze nachten omdat ik iets af moet maken, maar ik weet waarvoor ik het doe en dat houdt me op de been. Ik heb jeugdzorg gekozen als uitstroomprofiel en daarvoor moet ik het derde schooljaar fulltime stage lopen bij Bureau Jeugdzorg. Ik weet nu al dat het een superzwaar jaar gaat worden, maar mijn einddoel is werken in de jeugdzorg en dat is deze investering zeker waard. Als ik straks afgestudeerd ben, gaat Gemma naar de basisschool en heb ik de tijd en de opleiding om aan m’n droombaan te beginnen.’

Tekst: Tosca Sel
Fotografie: WSDI Photography