Het is donderdagmiddag, net na de lunch in Bazar op de Witte de Withstraat. Patrick Laureij vouwt z’n lange benen onder een tafeltje en stopt z’n sleutels in z’n rugzak. Hij reisde van z’n nieuwe woonplaats naar z’n thuisstad Rotterdam en wilde hier afspreken omdat ‘ie het een fijne plek vindt. Laatst logeerde hij in het hotel om teksten te leren voor de nieuwe tv-serie waar hij aan werkt: Noord/Zuid. Een serie over de Amsterdamse rechercheur Dana die haar achtergrond als psychologe gebruikt bij het oplossen van misdaden. Patrick zit in haar team.

De comedian komt graag even naar Rotterdam. Na het interview heeft hij afgesproken met wat maten van vroeger. Vroeger, toen hij nog gewoon bij z’n pa en ma in IJsselmonde woonde, op straat basketbalde en rommel trapte.

Hoe was dat, opgroeien in IJsselmonde?
‘Fantastisch! Het was levendig, er waren allerlei soorten mensen op straat. Ik vond het fascinerend. Op de basisschool was ik nergens heel goed, maar ook nergens heel slecht in. Er was geen enkel vak waarvan ze zeiden “daar moet je Patrick voor hebben”. Ik kon goed basketballen, maar had moeite met lezen. Na de basisschool ging ik naar de havo op het Thorbecke in Alexander. Dat was toen een beruchte school waar iedere dag werd gevochten. Ik heb weleens een stomp uitgedeeld, maar er ook een paar gekregen. Het was geven en nemen.’

Opgroeien in IJsselmonde was ‘fantastisch!’

Waar gingen die ruzies over?’
‘Die gingen nergens over. Je wist gewoon dat je ieder moment een klap op je bek kon krijgen. Als je bij voetballen te hard schoot, kreeg je een tik. En dan dacht ik “oké, dit is wat jij ervan vindt”. En daarna ging je met je vriendjes plannen hoe je zo’n gast ging terugpakken. We waren twaalf, maar hadden echt wraakgevoelens.’

Toen je na zeven jaar je havodiploma haalde, ging je media en entertainment management studeren aan Inholland. Je deed zes jaar over een vierjarige opleiding. Wat ging er mis?
‘Ik vond er niet zoveel aan. Het enige leuke was m’n stage bij Endemol. Ik werd productieassistent bij het tv-programma Dancing with the Stars en dat betekende dat ik dingen moest regelen. Als ze een houten balk nodig hadden, moest ik die halen. Ik was de slechtste productieassistent ooit. Ik heb vrij weinig geregeld, maar ik kwam ermee weg want ik werkte hard en kon goed babbelen. Toen ik het zevende jaar in zou gaan, ben ik gestopt. Ik was al twee jaar met m’n eindverslag bezig en zag het nut niet om het af te maken. M’n comedycarrière begon een beetje te lopen en het leek me beter om daar m’n energie in te stoppen.’

Ja vertel, hoe ben je in aanraking gekomen met comedy?
‘Op tv had ik Youp van ‘t Hek weleens gezien, maar dat vond ik niets. Mijn liefde voor comedy begon toen ik Eddy Murphy op tv zag, ik was zestien of zo. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ik dacht: wat is dat? Wat doet hij? Op school hadden we het erover, iedereen had gekeken. Een week later werd er een show van Jerry Seinfeld uitgezonden en daarna Chris Rock en nog later Richard Pryor. Ik zag ze allemaal en ontdekte dat comedy in Amerika echt een vak is. Pas later ontdekte ik Najib Amhali, maar die vond ik niet zo funny toen. En Theo Maassen, die me een beetje aan de Amerikanen deed denken.’

‘Ik wist niet wat ik deed, maar mensen moesten keihard lachen’

Wat is dat toch met jou en Amerika?
‘Ik heb altijd het idee gehad dat ik daar wel zou kunnen wonen. Niets concreets hoor, het is heel dromerig. Ik vind Amerikaanse films en comedy goed, ik basketbalde ook. In mijn hoofd kwamen alle goede dingen uit Amerika.’

Weet je nog hoe je eerste optreden ging?
‘Het begon allemaal met een Rotterdamse Comedy Night in LantarenVenster. M’n toenmalige vriendin had me opgegeven, dus ik deed mee. Zangeres Sabrina Starke won de wedstrijd, maar het was voor mij ook een succes. Ik wist niet wat ik deed, maar de zaal moest keihard lachen. Als mensen toen niet zo hadden gereageerd, was ik misschien wel iets heel anders met m’n leven gaan doen. Ik was nog zo zoekende. Het duurde trouwens best lang voor ik doorhad dat het m’n beroep kon worden. Ik werd geboekt door een telecomaanbieder om op een bedrijfsfeest te spelen. Ik vond het doodeng, maar kreeg er driehonderd euro voor. Niet eerder had ik zo veel geld verdiend.’

Er zijn geen vakscholen voor comedians, hoe leer je ‘het vak’?
‘Je leert door het te doen. In het begin leer je vooral wat het niet is. Ik wilde heel grappig zijn, mensen ‘hahahaha’ laten doen. Dat lukte, maar ik had het niet onder controle. Op een gegeven moment weet je wanneer en waarom mensen lachen, maar dan maak je grappengrappen en vertel je geen verhaal. Ik ging me afvragen “waarom vertel ik dit en niet dat?” Het is een zoektocht naar jezelf. Ik sta op het podium als mezelf en praat eerlijk en open over dingen die me bezighouden: masturberen, m’n liefdesleven, alles wat ik voel. Ik weet nu beter wat ik doe, maar ik ben nog steeds aan het leren. Daarom is het fijn dat ik bij Theo Maassen in het voorprogramma heb mogen spelen. Ik heb veel geleerd door met hem op pad te gaan. Op het podium sta je er alleen voor en het was leerzaam om te zien hoe hij zich voorbereidde.’

Waarom ben je eigenlijk naar Amsterdam verhuisd?
‘In Amsterdam zijn comedyclubs en daar wilde ik spelen. Ik denk nu ook dat ik weg moest uit Rotterdam om afstand te creëren van mijn achtergrond. Ik wist niet of ik dingen vond omdat ze zo waren of omdat ik het had aangeleerd. Ik kom van de straat. Ik heb daar leren praten en grappen maken, maar ook leren vechten. Ik kwam erachter dat ik bewapend was op een manier waar je in Amsterdam niets mee kunt. In Amsterdam is het relaxed, maar ik kon me niet ontspannen. Die spanning zat in mij. Altijd.’

‘Ik kom van de straat. Ik heb daar leren praten en grappen maken, maar ook leren vechten’

En wat heeft Amsterdam je gebracht?
‘Perspectief. Mijn collega’s wonen er. Ik heb er werk. Ik ga graag naar de bios en heb nu een Cinefielpas zodat ik vaak kan. Ik heb nog steeds een vakantiegevoel.’

Je zit nu midden in de opnames voor de nieuwe politieserie Noord/Zuid. Hoe ben je daarin terechtgekomen?
‘In de serie speel ik een rechercheur die van Rotterdam naar Amsterdam is verhuisd. Het ligt dicht bij me en dat komt wel goed uit want ik heb nul acteerervaring. Regisseur Paula van der Oest kwam naar een show in Toomler en zag mij helemaal in haar serie. We hebben er echt over moeten praten om te kijken of het mij wel paste. Zij had er alle vertrouwen in, maar ik twijfelde. Ik had acht jaar lang alles op comedy gegooid, won Cameretten en net toen ik die bekendheid kon gaan inzetten, kwam deze kans voorbij. Het zou betekenen dat ik minder kon gaan spelen en ik wist niet zeker of dat wel wijs was.’

En?
Met een scheve grijs: ‘Het is een makkie! Paula heeft mij gevraagd om het niveau hoog te houden. Ik werk nu samen met Ariane Schluter. Zij speelt Lucia de B. in die film en tussen jou en mij, je ziet dat ze er de kantjes vanaf loopt. Om te voorkomen dat het nu weer zo gaat, ben ik op de set. Nee. Serieus, het is heel spannend. Stiekem schijt ik iedere dag in m’n broek.’

Tekst: Tosca Sel
Fotografie: Frank Hanswijk