‘Op een dag kreeg ik op Facebook, via een goede vriend, een vriendschapsverzoek van een meisje’, vertelt ‘Paul’ (29), oud-student van de Hogeschool Rotterdam. ‘Ze zag er leuk uit, dus accepteerde ik haar verzoek. We chatten een beetje met elkaar en al snel werd het echt gezellig. Ze vroeg of we via Skype verder konden kletsen en daar had ik wel oren naar. We openden de webcam en ik zag een leuk meisje, lang blond haar, aardig gezicht. Ik vond haar aantrekkelijk en ons contact mondde al snel uit in seks voor de webcam.

‘Omdat het zo spannend was geweest, zocht ik een paar uur later, weer via Skype, opnieuw contact met haar en aanvankelijk dacht ik dat ze last had van een of andere storing want het beeld deed raar. Maar na een paar seconden werd het beeld helder en kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik keek naar een YouTube-filmpje van mezelf, met opnames van die webcamseks van een paar uur daarvoor. YouTube-filmpjes hebben toch altijd een koptekst eronder staan? Nou, dat was in dit geval ook zo: Mijn voor- en achternaam, die zij kende via Facebook, stonden eronder.

‘Onder het filmpje liep een tijdbalk mee waarop ik kon zien dat het na twee uur online zou staan als ik geen 15.000 dollar zou betalen.’

‘Ik bekeek het filmpje en toen stond m’n hart stil, want wat hadden ze gedaan? Er een tienjarig meisje in gemonteerd dat mij zogenaamd bekeek terwijl ik me aftrok. Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging. Ik was in totale shock, ik kan me van die eerste paar uur nog maar weinig herinneren.’

15.000 dollar of anders gaat het filmpje online
‘Terwijl ik verlamd van schrik achter m’n computer zat, verscheen er een Skype-chattekst dat dit filmpje online gezet zou worden en naar al mijn Facebook-contacten zou worden verstuurd als ik niet zou betalen. Ze begonnen met een paar honderd dollar, al snel oplopend naar 7.500, waarvoor ik naar een GWK-kantoor moest gaan. Daar kreeg ik een paar uur de tijd voor. Ik heb geprobeerd ze aan het lijntje te houden door te zeggen dat ik zo veel geld niet heb – wat ook zo is – maar dat ik zou proberen het bij elkaar te krijgen.

‘Daar reageerden ze niet op en in korte tijd liep het bedrag op tot 15.000 dollar. Onder het filmpje liep een tijdbalk mee waarop ik kon zien dat het na twee uur online zou staan. No way natuurlijk. Als ik het geld al gehad zou hebben, dan had ik nog niet betaald, want wat garandeert mij dat ze dan niet doorgaan met hun chantage?’

‘Er was niets wat mij wantrouwend heeft gemaakt.’

‘Al hyperventilerend ben ik toen naar de politie gegaan, met mijn laptop waarop Skype en Facebook nog open stonden. Dat kostte bij elkaar meer dan twee uur en toen hebben ze hun bedreiging ook echt uitgevoerd. Het filmpje ging online en is daarnaast naar een paar van mijn Facebook-contacten gestuurd. In m’n vrije tijd ben ik figurant voor reclamefilmpjes en ingeschreven bij een castingbureau. Dat bureau staat ook in mijn contactenlijst en de directeur ervan heeft het filmpje ontvangen. En mijn vader ook.

‘Toen dat eenmaal was gebeurd, besloot ik open kaart te spelen. Ik heb op m’n Facebook-profiel gezegd wat er aan de hand was en ik heb contact gezocht met al mijn Facebook-contacten, ook met de Hogeschool Rotterdam die in mijn profiel vermeld staat als de school waar ik mijn opleiding heb gevolgd en afgerond.

‘Het was aanvankelijk heel erg eng om al die mensen en organisaties te bellen, en heel vernederend, maar ik heb eigenlijk alleen begrip en steun gekregen. De mensen aan wie ik het vertelde, vonden het echt vervelend voor me. Op een gegeven moment kon ik wel over m’n schaamte heenstappen. Wat had ik nou eigenlijk verkeerd gedaan? We zijn allemaal mensen, we hebben allemaal seks. Ik heb niemand misbruikt, bedreigd of gechanteerd. Ik ben misbruikt, bedreigd en gechanteerd. Het lukt me nu wel om er zo over te denken, al is het het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Erger dan het verliezen van mijn baan een jaar geleden.

‘Nee, ik ben geen moment wantrouwend geweest. Misschien ben ik wel een naïef persoon, maar het meisje ─ ze noemde zich overigens Larissa de Lesta ─ zag eruit als een gewoon meisje, niet het type pornoactrice. Achter haar zag ik een gewone huiskamer, bank, tv, boekenkast, niks bijzonders. En ook haar Facebook-profiel zag er heel normaal uit. Ze had contact gemaakt via een goeie vriend van me, dus ze kwam ook niet helemaal out of the blue. Hoe dat precies is gegaan, weet ik nog steeds niet want die vriend heeft geen contact met haar gehad. Er was niets wat mij heeft gealarmeerd.’

‘Dit is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt. Erger dan het verliezen van mijn baan.’

‘Bestaat het nog?’
‘Tegelijkertijd met mijn ‘coming-out’ heb ik natuurlijk al mijn wachtwoorden veranderd en er alles aan gedaan om het filmpje verwijderd te krijgen. Ik heb contact gezocht met YouTube, Google en Facebook via misschien wel twintig e-mailadressen: info@, sales@, webmaster@, maar het is voor particulieren vrijwel onmogelijk om met deze bedrijven in contact te komen.

‘Tot op de dag van vandaag heb ik geen reactie gekregen, maar het filmpje is na een paar uur wel van YouTube verdwenen. Waarom, dat weet ik niet. Het kan zijn dat m’n mailtjes en telefoontjes effect hebben gehad, maar het kan ook zijn dat YouTube dit filmpje zelf heeft beoordeeld als ongewenste content en het heeft verwijderd. Of dat degene die het heeft geplaatst het er weer heeft afgehaald.

‘Wat ik op dit moment het moeilijkste vind, is dat ik niet weet wat er met het filmpje is gebeurd. Bestaat het nog? Heeft iemand het gedownload? Wordt het nog een keer online gezet? Ik check internet elke dag en tot nu toe is het weggebleven, maar je weet maar nooit. Met deze angst moet ik verder leven.’

Onderzoek gestaakt
‘Ik heb aangifte gedaan en wat ik aan bewijs had, aan de politie overhandigd. Waarschijnlijk zit er een criminele organisatie in Ivoorkust achter. Ik heb een slimme ICT-vriend en via IP-trackers heeft hij het spoor kunnen terugleiden naar Ivoorkust, naar Abidjan, zelfs de straat is bekend. De recherche heeft mijn zaak in onderzoek genomen, maar het onderzoek onlangs gestaakt.’

Maaike Pekelharing van het Meldpunt Kindermishandeling vertelde onlangs in een interview (zie kader) dat de politie niet goed raad weet met dit soort zaken vanwege het internationale karakter ervan. Navraag bij de landelijke woordvoering Nationale Politie bevestigt dit beeld. Een serie telefoontjes en mailtjes van Profielen leverde niet meer op dan de mededeling ‘Hier wordt niet zo specifiek op geregistreerd’.

‘Accepteer alleen Facebookvrienden die je persoonlijk kent.’

Waarschuwen
‘Paul’: ‘Ik ben nog maar zes jaar geleden afgestudeerd en ik weet dat er op de hogeschool ontzettend veel studenten rondlopen. Ik wil hen waarschuwen; dat was voor mij de reden om me door Profielen te laten interviewen. Kijk uit wie je als vriend accepteert. Accepteer alleen mensen die je persoonlijk kent en zo niet, doe het dan niet! Hoe leuk of spannend dat ook zou kunnen zijn.

‘Google je eigen naam regelmatig. En als je iets dergelijks overkomt of overkomen is, doe dan aangifte. Mijn zaak ligt inmiddels stil, maar je weet nooit wat er gaat gebeuren als er meer aangiftes komen. Er zijn identieke verhalen bekend, ik ben ‘gelukkig’ de enige niet.’

Tekst: Dorine van Namen
Illustratie: Magazinestudio.nl