Het is misschien wel de grootste uitdaging tijdens een modeshow: raad je plaatje. Het is een hobby van alle aanwezigen. Het werkt zo: je ziet een kledingcollectie en bedenkt welke gedachtegang daaraan voorafging. Al die studenten die maanden op een concept hebben zitten broeden en jij mag raden of de 3D-versie aansluit op je denken. Volgens de ontwerpster naast me moet zoiets niet op zijn Barbapappa’s. Daarmee bedoelt ze: het concept moet ingewikkelder in elkaar steken dan dat je het ziet.

Eigentijdse Games Of Thrones
Ik houd wel van een raad-je-plaatje. En ik kwam op vele ideeën. Ik zag een eigentijdse versie van Game Of Thrones (Juliette Heijnen), een reactie op de celebritycultuur (Britt Williams), Japanse cleanheid (Anona van der Linde) en een reactie op de seksualisering van de man (Puck Gall). Ik zag nog veel meer. Niet alles even letterlijk. En dat is leuk. Veel ontwerpers vinden dat het concept niet per se in hun 3D-uitwerking te zien hoeft te zijn. Krabben aan plaatjes, noem ik dat. Dat je moet voelen zonder te weten. Dat je blijft raden.

In het geval van de modeshow van de Willem de Kooning Academie waren er 31 plaatjes te raden. 31 studenten die dit jaar afstudeerden. De dame naast me vond het iets veel. ‘Waar moeten al die studenten hierna heen?’ vroeg ze zich hardop af. Ik reageerde ongevraagd door te zeggen dat er waarschijnlijk veel zittenblijvers waren. Dan krijg je dat. Desalniettemin was ik blij met het aantal. Ik zou zitten en zien. Niets is leuker dan zitten en kijken.

De Rotterdam
De show vond plaats in het gebouw De Rotterdam van Rem Koolhaas. Het boegbeeld van Rotterdam op dit moment. Bij de aanvang van de modeshow dacht ik op de zevende verdieping te gaan belanden. Dé plek om van het uitzicht te genieten. Maar de show was op de begane grond. En toch was dat geen teleurstelling. Het bleek een soort winkelcentrumervaring. De liften voerden hotelgasten af en aan. Overnachtende gasten, op en neer tussen de modellen van de show. Hierdoor ontstond een ruimte tussen wat er gaande was (een vooropgezette performance) en dat wat plaatsvond in het gebouw. De vooropgezette setting werd doorgetrokken in het alledaagse, waardoor het als écht aanvoelde. Iedereen mocht een mening hebben, zo bleek.

In mijn notitieboekje schreef ik dat ik na nr.25 wel wat moe was. Dat betekende niet dat er geen uitblinkers na nr.25 waren. Zo was ik verrast door het werk van Noortje Mulders, nr.31. Haar modellen swingden de roltrap af in carnavaleske kleren die blij maakten. De heupen wiegden niet alleen, de kleren ook. Alsof mensen vanuit de Winti-cultuur een Braziliaans carnaval betreden, en het daarna met zijn allen op een drinken zetten. En ook al was dat niet het raadje dat bij het plaatje hoorde, het voelde zo.

Faye van Eijndhoven bracht nomadekleren opgedragen aan haar opa, met een lang silhouet. Heel mooi. Anona van der Linde, ik noemde haar al in de inleiding, gaf je de Rotterdamse oplossing om urbaan en Commes des Garҫons tegelijkertijd te zijn. Marly Roosen gaf met haar personage Misty een antwoord op de cyberseks cultuur wat een soort 90’s reactie op de jongerencultuur van nu is. En Lisa To maakte pakken waarmee je in slaap zou willen vallen, hoewel je er ook in zou kunnen sporten, wat volgens mij de bedoeling was. ‘Die kleren zijn wel heel netjes genaaid’, zeiden ze achter me. En ik was het met ze eens.

Seksuele mixer
Tot slot wil ik Puck Gall noemen, want zij zorgde ervoor dat alle vrouwen gezelliger naar huis gingen. Mijn plaatje was goed geraden. Puck koos archetype mannen zoals cowboys en gooide ze in een seksuele mixer met het archetype brandweerman. Daar kwamen ze: vrij bewegende mannen die het publiek bijna net zo hitsig maakten als bij een striptease. En dat is misschien wel de bedoeling van een show: opwinden en uitdagen. Een visie voor een toekomst. Alle 31 studenten deden dat. Zonder dat het saai werd.

Er bleef iets te raden over.

Marjolein Stormezand