Verpleegkunde…
‘Vroeger dacht ik: als profvoetballer worden niet lukt, word ik dokter bij een voetbalclub. Ik wilde altijd al iets doen in de gezondheidszorg. Het liefst geneeskunde, maar ik haalde mijn vwo niet, dus het werd verpleegkunde. Mijn familie wilde dat ik dokter werd, maar dat is niet de reden dat ik voor de gezondheidszorg koos. Ik wil niet op kantoor werken en met allerlei papierwerk bezig zijn. Nee, dan liever mensen helpen.’

Vrouwenberoep…
‘Als mensen aan verpleegkundigen denken, denken ze aan meisjes en vrouwen. Ik niet, een verpleegster kan net zo goed een verpleger zijn en er komen steeds meer mannelijke verplegers. Op mijn stageadres zagen ze mij ook niet als man maar als stagiair.

In Turkije wordt het nog wel echt als een vrouwenberoep gezien. Mijn moeder vindt het prima, maar veel andere familieleden vinden het vreemd dat ik dit doe. Ook vrienden keken ervan op, en vroegen of ik dan steeds mensen moet wassen en hun billen moet afvegen? Dan vertel ik dat dat niet het enige is. En dat ik hoop dat ze niet hetzelfde zeggen als ze later oud zijn en zorg nodig hebben.

Ik vind het af en toe lastig om uit te leggen, maar het mag toch niet uitmaken? Als je je maar goed voelt bij wat je doet.’

Jongens in de klas…
‘In mijn klas zijn we met z’n tweeën. Dat is wel anders dan op de middelbare school waar ik vooral met jongens omging. Maar ja, we zitten hier om een opleiding te doen. Of al die meiden achter ons aanlopen? Haha, daar hebben we nog niks van gemerkt…’

Over tien jaar?
‘Ik denk dat ik dan een verpleegkundige master heb gedaan waarmee ik in een huisartsenpraktijk taken van de arts kan overnemen. En als ik een paar jaar ervaring heb, wil ik op de hogeschool bij een master les gaan geven in mijn vakgebied. Ook wil ik graag zorgen voor een verandering in de zorg; iets innoveren.

‘Wat er over tien jaar niet is veranderd, is dat ik dan nog steeds fanatiek fan ben van Galatasaray (voetbalclub uit Istanbul, red.). Die club volg ik al heel lang en zal ik blijven volgen.’

Jos van Nierop