We zijn keurig op tijd, maar voorlopig gaat de slagboom niet voor ons open want we hebben de blik van de receptionist nog niet weten te vangen. Wanneer dat uiteindelijk wel het geval is, krijgen we eerst nog te horen dat we de plaats moeten reserveren als we er gebruik van willen maken – wat nergens op slaat, want dat hebben we nog nooit gedaan en we staan er vaak genoeg. Uiteindelijk, na tien minuten wachten, kunnen we parkeren. Van de fiets die lekker demonstratief voor de paal met het bord geparkeerd staat, trekken we ons lekker demonstratief niets aan.

Als ik eerlijk ben, heb ik helemaal niets te klagen over de rolstoeltoegankelijkheid van de hogeschool. Ik kan vrijwel overal komen waar ik wil, en ik ben erg blij met de verhuizing van de mediatheek naar het voormalige Studenten Service Center en met de oprit om het Atrium binnen te komen. Ik vind het klasse dat er op elke verdieping minstens twee invalidentoiletten te vinden zijn en dat ik de keuze heb uit maar liefst drie liften, hoewel twee van de drie maar tot en met de derde verdieping gaan. O ja, en ook de binnentuin kan ik prima bereiken dankzij de oprit. De tafels in de lokalen hebben een prima hoogte en er is op miraculeuze wijze vaak een tafel zonder stoel wanneer ik binnenkom, alsof men op mijn komst geanticipeerd heeft.

Maar dat betekent niet dat er niet het een en ander aan mankeert, zo af en toe. Die slagboom bijvoorbeeld: het duurt soms echt een eeuwigheid voor mijn taxi erdoorheen mag, zowel naar binnen als naar buiten. De hoofdingang durf ik nooit te nemen uit angst dat ik met een van de achterwielen van mijn rolstoel de trap af zal slippen. De hoogbouwliften vermijd ik liever omdat ze krap en bijna altijd stampvol zijn. De wegwijzers kan ik alleen lezen als ik de zoomfunctie van mijn telefoon gebruik en de ingang van de laagbouw is voor mij absoluut onbereikbaar vanwege het ontbreken van een oprit, wat behoorlijk ironisch is aangezien er op alle andere plekken dus wel een oprit is. En dan zijn er nog de deuren die, hoe zeldzaam ook, soms niet automatisch opengaan – en erg lichtgewicht zijn ze niet. En wie heeft verzonnen dat de deuren naar de binnentuin – de deuren naast de draaideur – precies naar binnen toe opengaan terwijl het niet mogelijk is om het halletje door te gaan zonder over de tenen te rijden van degene die zo vriendelijk is de deur open te houden?

In de lokalen kan ik eigenlijk altijd wel mijn weg vinden. Hoewel je dat niet te letterlijk moet nemen: is het lokaal in de bij docenten geliefde U-vorm ingedeeld, dan mag ik blij zijn dat de deur nog dicht kan nadat ik mezelf in het enige vrije plekje heb gemanoeuvreerd. Sommige gangpaden zijn na mijn binnenkomst zo smal dat medestudenten nog nauwelijks naast me kunnen komen zitten en een plaats vooraan, waar ik met rolstoel en al in pas, is vrij zeldzaam. Gelukkig zorgen de meeste docenten ervoor dat ik bij het werken in groepjes niet van mijn plek hoef, want dat is altijd een en al chaos. Nog een reden dat ik graag in het speciaal onderwijs wil werken: daar zijn de klaslokalen tenminste ruim genoeg om vrijelijk in rond te rijden.

De locatie Museumpark is niet volmaakt rolstoeltoegankelijk, jammer genoeg. Maar het gebouw is wel zodanig toegankelijk dat ik er prima mijn ding kan doen en het prima naar mijn zin kan hebben. Daarom vind ik het ook zo leuk om medestudenten tegen te komen die ook in een rolstoel zitten: de school is duidelijk een plek waar je ook echt naartoe kunt als je behoefte hebt aan aanpassingen en voorzieningen, op wat voor gebied dan ook, en waar het de normaalste zaak van de wereld is om fysieke beperkingen te hebben en te studeren. Want dat is het immers ook.