Column Bart Bijl: Stop met stelen
Gepubliceerd: 2 November 2015 • Leestijd: 2 minuten en 5 seconden • Bart Bijl Dit artikel is meer dan een jaar oud.Zoals zo veel vaders met studerende kinderen worstel ook ik af en toe met het vraagstuk van de financiering van hun studie.
Natuurlijk: je kunt helemaal niets bijdragen en dat verkopen als het ‘zelfstandig maken van je kinderen’, maar ik voel wel aan dat dat de familierelaties enigszins onder druk zou kunnen zetten. En toch: ik wil ook weleens vijf keer op vakantie, dus je moet ergens op besparen. Ik heb het nu gevonden. Ik betaal hun collegegeld niet meer, maar in ruil daarvoor krijgen ze honderd euro per maand extra ouderbijdrage. Dat laatste heb ik ze vast verteld en ik heb de eerste juich-app al binnen. Dat geeft een goed gevoel en ik bespaar genoeg om samen met mijn vrouw een leuke lentereis naar Boedapest te maken.
Het briljante idee lag eigenlijk voor het oprapen: je pikt eerst flink wat af en geeft dan een beetje terug. Deze keer kwam het idee van onze eigen hogeschool. Als je erop gaat letten zie je het echt overal, maar het mooiste voorbeeld vind ik het recente project duurzame inzetbaarheid.
‘Hoe zorg je voor je eigen ontwikkeling, voldoende energie, motivatie, uitdaging en vitaliteit in jouw loopbaan, terwijl je zelf verandert, ervaring opdoet, drempels tegenkomt, ouder wordt en nieuwe interesses ontwikkelt?’ Het klinkt als een geneesplan van zweveres Jomanda, maar het is écht wat er in de flyer staat, bedoeld voor mensen die in grote meerderheid een universitaire studie hebben volbracht. Let op: ‘Het antwoord is jouw antwoord.’ Nu begint het een songtekst te worden (‘This land is your land… tralala’). Maar we gaan verder. ‘Jij bepaalt wat je nodig hebt en je krijgt van ons ruim 40 uur per jaar de tijd om daarmee bezig te zijn. Een cadeau van Hogeschool Rotterdam (etc.).’ Ruim!
Duurzame inzetbaarheid
‘Hoezo, een ‘cadeau’ van 40 uur? De overschrijding van het aantal gewerkte uren is vaak al een veelvoud van 40 uur.
Volgens mij heb ik mijn hele leven al zelf bepaald wat ik nodig had, maar de ingehuurde goeroes van de HR denken serieus dat zij ons zojuist op dit briljante idee hebben gebracht. Hoezo ‘cadeau’? Afgelopen jaar is de werkdruk op de lerarenopleiding en de pabo geanalyseerd. Wat bleek? De overschrijding van het aantal gewerkte uren was, eerder vaak dan soms, een veelvoud van die 40 uur. Eerdere rapporten en aanbevelingen om die werkdruk omlaag te brengen zijn genegeerd of onbekend. De commissie werkdruk heeft ondubbelzinnig laten zien dat het aantal uren dat gewerkt wordt veel meer is dan het aantal uren dat uitbetaald wordt. Dus hoezo ‘cadeau’? Stoppen met stelen zou al fijn zijn.
‘Wil je inspiratie opdoen voor wat je allemaal met dit cadeau kan doen?’ Serieus? Workshops gaan volgen om je door anderen te laten vertellen wat je met veertig klokuren kan doen? Flikker toch eens op met die geldverslindende adviesbureautjes. Mijn collega’s en ik willen geen cadeau van veertig uur. Wij willen gewoon voldoende tijd om ons werk te kunnen doen. Dat willen studenten trouwens ook, maar die hebben hun eigen column.
O ja: mijn kinderen hebben mijn aanbod afgewezen en mijn huisarts gewaarschuwd. Zij vermoeden beginnende dementie.
-Ik dacht dat het column over de overheid was-
De regeling ‘duurzame inzetbaarheid’ is niet door de Hogeschool bedacht, maar is een onderdeel van de Cao-afspraken. De regeling komt in plaats van een regeling waarbij oudere werknemers een aantal uren taakverlichting konden krijgen.
De redenering is als volgt: taakverlichting voor oudere werknemers is niet meer van deze tijd. Vroeger dacht men dat dat nuttig is, maar daar zijn we vanaf gestapt: iedereen kan full time werken tot 67 jaar. Wel is er voor mensen in alle leeftijdsfasen behoefte aan zelfontplooiing en een betere balans werk-privé.
De zogenaamde ‘ouwelullenuren’ zijn nu dus verdeeld over alle werknemers, onder bepaalde voorwaarden.
Wat betreft werkdruk: die is op veel plekken binnen de hogeschool krankzinnig en daar moet zeker wat aan gedaan worden. De DI-uren staan daarbuiten. Ik zou zeggen: maak er gebruik van en bedenk iets leuks voor jezelf. Je moet tenslotte nog mee tot 67 jaar of ouder.
Helemaal mee eens Maartje; goed gezegd.
We hebben geprobeerd dat duidelijk te maken in de week van de duurzame inzetbaarheid. We begrijpen ook wel dat dat niet de oplossing is voor alles. De DI uren zullen er niet voor zorgen dat er geen werkdruk meer is, dat er niemand meer ziek wordt en dat iedereen zich op zijn plaats voelt in de hogeschool. Wat het wel hopenlijk zal stimuleren is dat iedereen nadenkt over wat hij of zij nodig heeft om met plezier het werk te kunnen (blijven) doen. En die vraagt ligt er voor iedereen in alle leeftijdsfasen.
Als je over je loopbaan, je toekomst en wat je daarvoor nodig hebt altijd al nadacht is dat alleen maar mooi. Als dat nieuw voor je is, kan deze regeling je wellicht een zetje geven in de goede richting. Al doende leren we.
En wees gerust er zijn geen geldverslindende bureau’s en andere goeroes aan te pas gekomen.
De CMR was ook al gestruikeld over de zin: “Een cadeau van Hogeschool Rotterdam”. Het is inderdaad onderdeel van de CAO. Ik vind dit een heerlijk vermakelijk artikel die precies de spijker op zijn kop slaat. We praten over hoge werkdruk bij leraren, we weten de oorzaken. Maar we blijven praten en veranderen te weinig. Ik zal er alles aan doen (wat in mijn macht ligt) om hier verandering in aan te brengen.
Overigens ligt er ook een deel (van het probleem werkdruk) bij de leraren zelf. In het PTD staan de afspraken voor de komende periode. Als die niet kloppen (veel te weinig uren voor teveel lessen), dan is er een PTD klachtencommissie om dit aan te pakken, als jouw manager hier niet in mee wilt gaan. Wellicht niet prettig voor de sfeer, maar wel goed voor het onderwijs.