Klinkt dat herkenbaar? Lees dan snel verder, want het kan echt anders en beter. Een prachtvoorbeeld is de Willem de Kooning Academie, waar de directie het heeft aangedurfd om een open dialoog aan te gaan over de vraag hoe de academie van de toekomst eruit zou moeten zien. Het resultaat is verbluffend. In een paar jaar tijd is het hele curriculum volledig getransformeerd en is ook het gebouw hierop aangepast.

Er zijn (bijna) geen gangen met lokalen meer maar halfopen werkruimtes, stations geheten, waar plukjes studenten aan projecten werken. Alle loze vierkante meters gang doen nu opeens mee en dragen bij aan een open werksfeer. Als docent ben je niet langer een zelfstandig opererende vakeigenaar, maar werk je samen met je collega’s in een projectteam. De omgang met de studenten is er ook volwassener door geworden. Ze komen vanzelf naar je toe wanneer ze je expertise nodig hebben.

De vaste roosters zijn vloeibaar geworden en in de stations vindt veel meer uitwisseling plaats tussen de verschillende afdelingen. Jawel, je kan hier gerust spreken van disruptive change; dé weg naar een nieuwe toekomst.
Toegegeven, de academie nieuwe stijl is nog lang niet uitgekristalliseerd en doet een groot beroep op de flexibiliteit van studenten, docenten en medewerkers. Maar alle kinderziektes doen niets af aan een breedgedragen vertrouwen dat we op de goede weg zitten. Ik ben er trots op daar onderdeel van te mogen uitmaken!

Bart Siebelink is docent TEXT aan de afdeling grafisch ontwerp van de Willem de Kooning Academie.