Hoeveel Elle Bandita’s zitten er in een dozijn? Het kunnen er niet meer dan één zijn. Deze jonge zangeres uit Rotterdam is one of a kind.

11.25 uur op een dinsdagochtend. Vijf minuten voor tijd verschijn ik bij Rotown waar ik een interviewafspraak heb met Elle Bandita. Haar ster is rijzende. Deze zomer trok ze een volle zaal op Lowlands, een hoogtepunt in haar rockcarrière tot nog toe. Bandita zit al op me te wachten. Een beetje gegeneerd dat zij, zogenaamd ‘rockbitch’ in het echte leven, er eerder is dan ik schudden we elkaar de hand. Onder haar zonnebril de gepijnigde blik van iemand met een kater. ‘Tja, feestje hè. Ik lag pas om zeven uur in mijn bed.’ Erger nog is dat ze net is gestopt met roken. ‘Een paar van mijn liedjes heb ik geschreven toen ik niet rookte, en ik merkte dat het steeds moeilijker werd om ze te zingen toen ik weer was begonnen. Als ik niet rook, kan ik gelijk een halve octaaf hoger. Beter dus om te stoppen.’

Ben je al bijgekomen van Lowlands?
‘Nog niet helemaal. Het was echt te gek. Ik had niet verwacht dat het zo druk zou zijn. Die tent was helemaal gevuld, zelfs buiten stonden mensen. Iedereen ging springen, dansen, klappen, whatever. De show werd heel goed ontvangen. Ik denk dat het publiek gewoon zin had in een feestje.’

Je bent ook een echte showgirl op het podium. Ben je altijd zo geweest?
‘Denk je dan aan de CanCan of zo? Ik ben in ieder geval best wel aanwezig, en dat was vroeger ook al zo. Ik was een aandachtstrekker. Ik hield ook heel erg van muziek en zingen.’ Bandita onderbreekt haar verhaal: ‘Kijk eens wie daar aankomt! Dat is Jeanne, mijn stagemanager. Zij was ook op het feestje. Heee, oude scoobycat. Komt erbij zitten, schat.’ En tegen Profielen: ‘Dat vind je toch niet erg?’

Je hebt het imago van rockbitch, van provocateur. Zit dat imago je weleens in de weg, dat mensen naar je show komen om een ‘rockbitch’ te zien in plaats van dat ze voor je muziek komen?
‘Ja, dat gebeurt regelmatig. Maar het begint de goede kant op te gaan. Mensen zien in dat ik ook muziek kan maken. Ik denk dat je het al heel snel hebt: Maak je rockmuziek met een vrouw op zang, dan heet je gelijk ‘rockbitch’ en ben je automatisch ‘stoer’.’

Je maakt best veel herrie. Maar qua zang en gitaar kun je ook iets anders. Ga je daar nog een keer iets mee doen of blijf je bij loud?
‘Voor mijn volgende plaat wil ik wel iets meer nuance, maar ik wil zeker herrie blijven maken. Gewoon keihard! Ik krijg er energie van, maar ik kan er ook energie in kwijt.’

‘Mijn gitaarleraar zei dat ik pas kon gaan rocken als ik ook jazz kon spelen. Effe serieus, zei ik tegen die gast, ik wil geen jazz. Ik wil AC/DC, ik wil Motorhead.’

Elle Bandita onderbreekt het interview even voor een gesprekje met Jeanne. Bandita: ‘Waarom ben je niet gewoon lekker blijven liggen?’ Jeanne: ‘Omdat ik had gezegd dat ik de fiets zou terugbrengen.’ ‘O, dat is waar. En: heb je d’r spijt van?’ ‘Waarvan?’ ‘Dat je de fiets hebt weggebracht en nu alweer hier zit?’ ‘Nee, helemaal niet. Ik vind het fantastisch.’ Bandita, zuchtend: ‘Ik ga me echt opsluiten de rest van de dag.’ Jeanne, lachend: ‘Met Micha in de oefenruimte?’ ‘O ja, dat was wel de bedoeling hè. Zó, hij wordt pissig, jonge.’ ‘Hoezo?’ ‘Nou, omdat ik hem zo ga afbellen.’ Profielen moet zich nu wel mengen in dit onderonsje: ‘Je zou toch voor ons op de foto gaan in de oefenruimte?’ Bandita: ‘O, dat is waar ook! Nee, joh, dan ga ik gewoon. Dat is juist een goede stimulans. En bovendien: Ik voel me kiplekker! Waar waren we gebleven?’

Hoe was je op school? Je zat ooit netjes in Maassluis op het vwo.
‘Ja, daar begon ik. Toen werd het havo-vwo, toen havo en tenslotte ben ik maar van school gegaan. Ik had altijd ruzie: met de leerlingen, met de leraren, met de directeur, met de conciërge… echt met iedereen. Uiteindelijk ben ik van school afgetrapt. Daarna ging ik naar de havo voor muziek en dans, hier in Rotterdam. Daar zouden ze wel wat meer open minded zijn, dacht ik. En op zich was het best oké, maar toch ging het mis. Mijn gitaarleraar zei dat ik pas echt kon gaan rocken als ik ook jazz kon spelen. Waarop ik zei tegen die gast: “Effe serieus, ik wil geen jazz. Ik wil AC/DC, ik wil Motorhead spelen.” Maar dat mocht niet, ik moest eerst toonladders gaan oefenen. Toen werd ook nog eens het Studiehuis ingevoerd. Dat was echt kut, weet je. Het jaar voor ons mochten ze in acht vakken examen doen, en wij moesten ineens van vijftien vakken een beetje weten. Je moest hartstikke veel doen. Je zou wel kunnen zeggen dat ik Slachtoffer van het Studiehuis ben. Echt een vreselijk systeem.’ Bezorgd: ‘Is het er nog steeds?’

‘Ik vind het eigenlijk wel fijn dat mensen mij hebben buitengesloten. Zo heb ik mijn eigen weg leren gaan.’

Waarom had je zoveel bonje in Maassluis?
‘Anders zijn, in het alles accepterende Maassluis, dat was niet zo tof. Als je naar andere muziek luistert, andere kleren draagt, op meisjes valt, dan ben je het mikpunt van pesterij. Ik denk wel dat mijn middelbareschooltijd anders zou zijn geweest als ik in een grote stad had gewoond. Edoch, hier is het ook geen pretje. Die havo voor muziek was wel een stukje beter dan de gemiddelde school. Dat kwam ook omdat je een gezamenlijke passie had. Maar toch. Zo’n grote groep jongeren op één plek, dat kan nooit goed gaan. Ik ben geen zieligdoener hoor, want ik ben er deels door geworden wie ik ben. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat mensen mij hebben buitengesloten. Zo heb ik mijn eigen weg leren gaan, onafhankelijk van anderen. Het heeft mij ook wat opgeleverd.’

Je valt op meisjes. Is dat nog iets waar je vroeger mee hebt geworsteld?
‘Welnee, dat kwam au naturel. Ook mijn ouders hebben er nooit moeite mee gehad. Ik mocht niet zoveel van ze, want ze vonden me al wild genoeg en ik was de eerstgeborene. Maar ze waren wel altijd ruimdenkend. Ik was op mijn dertiende naar het festival Waterpop in Wateringen, waar ik dit jaar toevallig zelf ook heb gespeeld, en ik had met allemaal meisjes gezoend. ’s Avonds kwam mijn vader me ophalen en ik zei tegen hem: “Pa, ik val op meisjes”, waarop hij zei: “Maakt niet uit joh!” Het zijn gewoon toffe mensen, mijn ouders. Maar ik snap best dat het voor kids moeilijk kan zijn om ervoor uit te komen. Homo-intolerantie is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen.’

‘Ik ben Slachtoffer van het Studiehuis.’

Heb je dat zelf ook gemerkt?
‘Wel als ik met mijn ex-vriendin op straat liep. In Den Haag was dat erger dan hier. Maar in mijn eigen leven is het geen issue. Waar ik meer last van heb, is dat mensen niet zo duidelijk zien of ik een jongen of meisje ben en soms heel lelijke dingen naar me roepen.’ Op dit moment wordt het – inmiddels toch behoorlijk serieuze gesprek – onderbroken doordat Elle Bandita een bekende ziet lopen aan de overkant van de Nieuwe Binnenweg. Keihard schreeuwend: ‘Heeee, Jan!!! Kijk nou, daar loopt mijn oude aardrijkskundeleraar. Zo, dat is lachen!’

Jan verlaat zijn groepje leerlingen, rent de straat over en komt een praatje maken. Bandita: ‘Hallootjes!’ Leraar Jan: ‘Jij gaat goed hè. Je hangt bij ons in de lerarenkamer.’ Zodra hij weg is, giert Bandita het uit. ‘Ik hang in de lerarenkamer, fucking hell. Heb ik ook weer wat om over te scheppen. En dat terwijl ik niet eens was uitgenodigd voor de schoolreünie.’ Het gesprek is nu officieel ontspoord. De rode draad – die steeds maar heel dun was – is definitief zoek. Het lijstje met braaf voorbereide vragen zinloos. We babbelen nog wat door over Rotterdam (‘Wel een stad maar niet te groot’), de dominante urban scene waar ze niet zo goed in past (‘Dat geeft niet, zo kom ik nog eens ergens buiten Rotterdam’), en dan besluit ik om Elle Bandita alleen te laten met haar stagemanager Jeanne, haar kater en stoppen-met-roken-poging. Al heeft ze zelf niet zoveel op met cliché’s, meer ‘rockbitch’ dan Elle Bandita heb ik in Rotterdam nog nooit gezien.

Esmé van der Molen