De Kracht van Rotterdam
Noord, Bergweg
2015

De Kracht van Rotterdam
Noord
2015

Los Angeles, VS
2015

‘School heeft me gered’

Fotograaf Stacii Samidin is opgeleid aan de Willem de Kooning Academie. Tien jaar geleden viel hij zelf in het vakje ‘probleemjongere’. Maar op de academie kon hij zich positief ontwikkelen en inmiddels fotografeert hij over de hele wereld.

Guns, vechthonden en de straat als leefomgeving: in zijn fotografie bevestigt Stacii Samidin het stereotype beeld dat we hebben van gangs. Vervolgens gaat hij een stap verder. ‘De jongens die ik fotografeer, willen graag met hun gun op de foto. Dit zijn poses die zij zelf aannemen. Maar nadat ik dat stereotype beeld heb gemaakt, blijf ik bij hen. Ik leef zoals het onderwerp van mijn fotografie, 24 uur per dag. Vervolgens kan ik ze ook fotograferen als ze boodschappen doen of hun kinderen ophalen. Dat zijn de sterkste beelden. Beelden die onze vooroordelen uitdagen.’

Tussen vier muren
Rond zijn achttiende was Samidin zelf ‘onderwerp’. ‘Ik had het gevoel dat er niet naar me werd geluisterd en uitte die boosheid negatief en fysiek. Ik kwam in de problemen en heb tussen vier muren gezeten. In die periode leerde ik een fotograaf kennen die iets in mij zag. Ik ging bij hem in de leer en kon mijn foto’s van Molukse families laten zien in het Fotomuseum. Een nieuwe wereld opende zich. Voor die tijd wist ik niet eens dat er zoiets als een kunstacademie bestond. Nu werd ik er aangenomen en hoewel ik met mijn twee gouden tanden en tattoos opviel, riep mijn uiterlijk niet de gebruikelijke negatieve reacties op. Mensen stonden open voor mij en mijn werk.

Geleerd: ‘Dat fotografie veel meer is dan het maken van een beeld. Je komt pas tot dat beeld na een heel traject.’

‘Eigenlijk kreeg al het negatieve in die academietijd een positieve variant. Ik verkeerde nog steeds in radicale groepen, maar ik maakte er kunst mee. Waar ik zou zijn geweest zonder de academie? Dan zou ik nu vastzitten. School heeft me gered, zeker weten. Ik was er elke dag, ook als ik geen les had.’
Samidin buitte zijn studietijd volledig uit. Hij ging op reis en maakte werk in Berlijn, Parijs, Marseille, Nantes, Paramaribo, Los Angeles en Rotterdam. Hij kreeg commerciële opdrachten, waarmee hij deze reizen kon betalen en zijn gezin kon onderhouden, want al in zijn studietijd was hij vader. ‘Ik had een goede klik met mijn klasgenoten, maar mijn leven zag er totaal anders uit. Ik kon niet blijven hangen op school. Ik moest mezelf opknippen om te studeren, voor mijn kinderen te zorgen en geld te verdienen. Daardoor heb ik wel geleerd om in de weinige uren die ik heb heel gefocust te werken.’

Gemist: ‘De ambachtelijke kant van de fotografie.’

Geen gelikte plaatjes
Naast zijn vrije werk maakt Samidin foto’s in opdracht. Een vaste baan zit er niet in. ‘Met mijn uiterlijk kan ik geen gewone baan hebben. In mijn opdrachten doe ik precies wat ik in mijn vrije werk ook doe. Opdrachtgevers zoals Eastpak en The North Face benaderen mij vanwege het rauwe karakter van mijn foto’s, ik hoef dus geen gelikte plaatjes voor hen te schieten. Wel moet ik veel klussen aannemen om vrij werk te kunnen blijven maken. Dit jaar heb ik reizen gepland naar Cuba, een sloppenwijk in Nairobi en Los Angeles. Op al deze plekken ga ik gangs fotograferen. Dat betaal ik zelf.’
Het werken in societies blijft confronterend voor Samidin. Het is een understatement om te zeggen dat hij zijn comfortzone moet verlaten. Door zijn manier van werken ziet hij alles, ook het geweld dat bij deze groepen hoort. ‘Soms botst dat met mijn eigen normen en waarden. Maar niet alleen dat; het zijn ervaringen die ik met me mee blijf dragen. Daardoor is het soms lastig om aansluiting te blijven voelen bij het leven van alledag.’

Tekst: Esmé van der Molen
Fotografie: Stacii Samidin