Het is een grijze, koude donderdagochtend in Kralingen en Rosie Ernst-Boei komt broodjeszaak Bufkes binnengelopen. In een grote jas met dikke sjaal en brede haarband om haar korte haren schuift ze aan. Wanneer ze als Ntjam Rosie op het podium staat of zingt bij De Wereld Draait Door, schittert ze je tegemoet, maar nu zou je haar zo voorbij kunnen lopen. Tot ze met een ijsthee voor zich over muziek begint te praten, want dan beginnen haar ogen te glimmen en stralen de passie en gedrevenheid bijna uit haar oren.

Wat voor student was jij?

‘Voordat ik op mijn negende naar Nederland verhuisde omdat mijn moeder een Maastrichtenaar trouwde, woonde ik in Kameroen. Daar zat ik met tachtig kinderen in de klas en die werden op basis van hun schoolresultaten gerankt. Ik stond altijd ergens bovenaan in de top drie, vier of vijf. Ik hoefde niet de beste te zijn, maar ik wilde wel bij de besten horen.
‘Op de middelbare school had ik vwo kunnen doen, maar ik koos voor de havo. Ik ben niet dom, maar ik ben gewoon niet zo van de boeken. Als ik vwo was gaan doen, zou ik steeds met de hakken over de sloot overgaan terwijl ik wist dat ik ‘t niet nodig zou hebben. Het hbo is perfect voor mij, lekker praktisch.’

Ben je na de middelbare school direct naar het conservatorium gegaan?

‘Dat wilde ik wel, dus deed ik vrij onvoorbereid een auditie. Wist ik veel hoe dat ging, ik kon niet eens noten lezen. Als commentaar kreeg ik “don’t even bother coming, ga eerst maar eens wat levenservaring opdoen.” Dus ging ik in de thuiszorg werken en onderzocht ik ondertussen wat ik wilde. Ik verhuisde naar Rotterdam, waarom weet ik echt niet. Het was echt faith meant to be, het was God. Ik kan het niet anders zeggen. En ik ging culturele maatschappelijke vorming studeren aan de Hogeschool Rotterdam, maar dat werd ‘m echt niet voor mij.’

‘Ik moest de muziek in. Het brandde echt in mijn hart.’

Waarom werkte het niet?

‘Ik zat daar in het eerste jaar in het eerste blok en die docente zei iets van “zo veel procent van jullie gaat het eerste semester niet trekken omdat jullie hier om de verkeerde reden zitten.” Ik schrok, kon ze mijn gedachten lezen?! Ik was echt een van die mensen, ik had geen idee wat ik er deed. Ik zag mezelf geen cmv-meisje worden, maar ik had ook geen idee wat ik dan met mezelf moest doen. Via school kwam ik bij m’n eerste bandje terecht en dat was heel leuk. Een van die jongens vroeg me toen waarom ik geen auditie deed voor het conservatorium en toen dacht ik: tja, waarom ook niet?’

Dus toen heb je alles gedropt en ben je de auditie gaan doen?

‘Nee! Ik liep rond op school tot ik Gods stem hoorde, ik kan het echt niet anders omschrijven. “Als jij nog langer zo doorgaat en hier blijft, word je precies wat je niet wilt worden”, zei Hij. En dat was ook zo. Ik geloof niet in opgeven dus ik had de opleiding waarschijnlijk gewoon afgemaakt, maar het was niet mijn roeping. Ik moest de muziek in. Het brandde echt in mijn hart. Natuurlijk was ik nog steeds onzeker en angstig, maar ik moest het gaan doen. Punt uit. Dus ging ik van school, nam een baantje, zangles en ging me een jaar lang voorbereiden op mijn auditie voor Codarts.’

Speelt God een grote rol in jouw leven?

‘Ja! Ik heb altijd een bijbel bij me, een kleine voor in m’n tas en een app op m’n telefoon. Mijn geloof is echt mijn drijfveer. Het is de bron waardoor ik ben wie ik ben. Het is de reden waarom ik bepaalde normen en waarden heb, waarom ik dingen wel en niet doe, getrouwd ben en veel waarde hecht aan zaken als vriendschap en familie.
‘Je wordt geboren met bepaalde talenten en die moet je uitpluizen om te ontdekken hoe je daarmee kan shinen in de wereld. Ik kan niet alleen zingen bijvoorbeeld, ik kan ook een beetje koken, fotografie vind ik leuk, ik kan ook praten en had net zo goed presentator kunnen worden. Maar er is altijd een ding waar je je echt in onderscheidt en voor mij is dat muziek. Ga je die gave in de kast zetten en het af en toe als een parfum opspuiten om er zelf van te genieten of ga je er echt wat mee doen?’

Je ging er dus wat mee doen. Na een vooropleiding van een jaar ging je studeren bij Codarts waar je met een 9,5 afstudeerde. Dat ging dus goed?

‘Nee, het eerste jaar ging helemaal niet zo goed. Ik zag mezelf altijd afstuderen met een hoog cijfer, maar ik haalde zesjes. Ik zat dan op de wc te huilen uit frustratie: IK BEN GEEN ZESJE! In het tweede jaar kreeg ik een waarschuwing dat ik echt beter m’n best moest doen omdat ze me anders van school zouden sturen en toen gebeurde er iets in mij. Het was pijnlijk om te horen want ik had zo hard gewerkt en het was nog steeds niet genoeg, maar het was de waarheid. Dus ik moest mezelf een spiegel voorhouden en de leraren gelijk geven. Ik was druk met andere dingen, ik had een album uitgebracht en gaf optredens. Maar 99,5 percent just won’t do, ik moest harder werken, investeren in theorie en ritmische scholing. Echt, het is zo eng, alsof je Chinees gaat leren, maar ik werd er beter in en uiteindelijk vond ik het zelfs leuk.’

‘Ik zag mezelf geen cmv-meisje worden.’

Ondertussen heb je vier albums op je naam en een agenda vol optredens. Kan jij leven van je muziek?

‘Ik zit niet in een commerciële hoek, maar toch kan ik m’n huur betalen. Het is dus zeker mogelijk; het ligt er net aan wat je maatstaven zijn. Wil je twee keer per jaar op vakantie en twee auto’s of niet? Je moet bedenken wat kwaliteit van leven is voor jou. Mijn gezin, familie, de mensen van wie ik hou en een dak boven ons hoofd vind ik belangrijk. Mode vind ik geinig, maar het hoeft niet heel duur te zijn. In de uitverkoop kan ik goed scoren. En ik vind het ook niet erg om geld in m’n werk te investeren. Als je een passie hebt, wijkt de rest er vanzelf voor.’

Binnenkort presenteer je je vijfde album: The One. Kan je vertellen waar het over gaat?

‘Net als alle andere albums heb ik alles zelf geschreven, hier en daar met hulp van anderen. Het is de soul, jazz, r&b en gospel die je van me gewend bent, maar dan in een nieuw jasje. Ik was lang op zoek naar die echte eigen Ntjam Rosie-sound en die heb ik na elf jaar gevonden. Dit is het album waar ik al die tijd naartoe werkte, m’n hart, m’n ziel, iedere cent, echt alles zit erin. Voor mijn gevoel begint het nu pas echt. De afgelopen jaren moest ik kiezen: ga ik m’n rijbewijs halen of investeer ik m’n geld in een videoclip? Ik heb altijd voor m’n werk gekozen, maar nu wil ik tijd voor m’n gezin, een rijbewijs en misschien weer eens op vakantie naar Kameroen. En als de plaat echt massaal aanslaat een jeep of iets anders wat over de top is, gewoon omdat het dan kan. Ik ben klaar voor meer optredens, meer publiek. Ik heb m’n best gedaan, de rest laat ik over aan God.’

Tekst: Tosca Sel
Fotografie: Hermanna Prinsen