Tot juli 2014: logopedie
Nu: Logopedist en HR-docent

Hoewel ze altijd wist dat ze wilde studeren, ging Josephine Jansen na de middelbare school eerst aan het werk in een winkel. Daar schopte ze het tot bedrijfsleider. Een vriendin zette haar na een paar jaar op het spoor van logopedie.

‘Ik vroeg nog: “Wat is dat?”’, vertelt Jansen die nu, vier jaar later, is afgestudeerd aan de HR-opleiding logopedie en er meteen na haar diplomering ook zelf docent is geworden.

‘Ik was al 22 jaar toen ik begon met studeren. Ik ging er heel gemotiveerd in. Ik was geïnteresseerd in taal, in kinderen en ik wilde graag mensen helpen. Die dingen komen allemaal samen in het vakgebied logopedie. Het bleek de goede keuze voor mij. Ik heb vier jaar lang met veel plezier gestudeerd en alle extra’s die er zijn, zoals het honoursprogramma, meegepakt.’

Geleerd op de HR:
‘Samenwerken, reflectie en verantwoording. Studenten zuchten vaak als ze een reflectieverslag moeten maken, maar het is een van de belangrijkste dingen die ik hier heb geleerd.’

Op de HR worden studenten opgeleid tot allround logopedist. Maar Jansen was vooral geboeid door de neurologische kant van het vak.

‘Ik heb stage gelopen in een ziekenhuis en een revalidatiecentrum. Daar heb je te maken met patiënten die door neurologische oorzaken ernstige spraak- en taalproblemen hebben. Dan moet je wel stevig in je schoenen staan. Je zit tegenover mensen die bijvoorbeeld een beroerte hebben gehad en die niet altijd weten of het weer goed komt. Je bent dan niet alleen logopedisch bezig, maar ook coachend. Je probeert er met de patiënt achter te komen wat nog wél kan. Ik had een patiënte die vijf talen sprak voordat ze een beroerte kreeg. Ze was haar moedertaal en tweede taal kwijt, alleen het Engels beheerste ze nog een beetje. Toen zijn we een songtekst gaan zingen die zij had uitgezocht: Happy, van Pharrell Williams. Dat was een belangrijk moment. Door het zingen braken we ergens doorheen. Ze voelde weer de motivatie om er ondanks haar ernstige beperkingen tegenaan te gaan.’

Welke master?
Na haar afstudeerstage in het revalidatiecentrum mocht Josephine Jansen nog een paar maanden blijven om een waarneming in te vullen. Dat is nu beëindigd. ‘Momenteel werk ik een dag in de week in een logopediepraktijk in Den Haag en twee dagen als docent op de HR. Het contact met de studenten vind ik ontzettend leuk. Ik weet nog hoe belangrijk het is om goed onderwijs te krijgen. Omdat ik zelf in de praktijk werk, kan ik de stof met praktijkvoorbeelden tot leven brengen. Vooral voor eerstejaars zijn de vaktermen nog zo leeg. Een woord als afasie krijgt meer inhoud als ze er een echte casus bij kennen.

‘Iedereen vraagt me hoe het is om nu de collega te zijn van mensen die mij een paar maanden geleden nog als student begeleidden. Eigenlijk is het heel natuurlijk. Ik voel me geaccepteerd als collega en ben opgenomen in het team. Als ik docent op de hogeschool wil blijven, moet ik mijn master gaan halen. Dat heb ik altijd al gewild, maar ik vind het toch lastig om te besluiten wat ik ga doen. De master die ik het liefst zou doen, neurorevalidatie en innovatie, stelt de eis dat ik meer dan twee jaar werkzaam ben in een ziekenhuis of revalidatiecentrum. Dat gaat dus niet. De andere masters zijn eerder verbredend dan verdiepend, terwijl ik juist die verdieping zoek. Of ik kan een onderwijskundige master doen… Ik heb nog een paar maanden de tijd om tot een keuze te komen. Gelukkig kan ik mijn collega’s om feedback vragen.’

Gemist op de HR: ‘Verdieping. We leiden op tot allround logopedist, dus je moet over alles iets weten. Ik had de behoefte om dieper te gaan, en dat pak ik nu zelf op.’

16 tot 18 cliënten op een dag
Op vrijdag werkt Jansen in een logopediepraktijk in Den Haag. ‘Dan stap ik een totaal andere wereld binnen. Ik werk er van acht uur ’s ochtends tot half zeven ’s avonds en zie zestien tot achttien cliënten op een dag. Ik heb een halfuur administratietijd en dat is te weinig. Brieven aan de huisarts, rapportages en ander schrijfwerk doe ik in mijn eigen tijd. Hoewel ik in mijn stages altijd heb gekozen voor neurologie vind ik het heel leuk om nu in een praktijk te werken. Ik zie voornamelijk kinderen. Wat ik daar meemaak, neem ik mee naar mijn lessen op de hogeschool.’

Het komende jaar moeten een paar puzzelstukken op hun plaats vallen. ‘Toen ik de waarneming in het revalidatiecentrum nog deed, werkte ik vijf dagen en moest ik drie keer per week switchen van werkomgeving. Dat was best zwaar. Toch zou ik graag een dag in de week als logopedist erbij hebben. Dan heb ik ook nog tijd voor de master die ik ga doen. Hoe dan ook hoop ik als docent te blijven werken. Want voor deze baan sta ik vrolijk op.’

Tekst: Esmé van der Molen
Fotografie: Frank Hanswijk