Begrijp me niet verkeerd: ook ik vind dat we als onderwijsinstelling een voorbeeldrol hebben te vervullen. (Don’t get me wrong, also I find that the HR is an exemplary turd. That’s why many courses offer an English stream.)

Echter, je zal als student maar hebben gekozen voor Nederlandstalig onderwijs en toch geforceerd alles in het Engels moeten doen omdat er toevallig een paar exchange-studenten in je klas zitten die bovendien zelf ook het Engels niet oppermachtig zijn. Vaak gaat het goed, maar heel vaak ook niet. Dan verlopen discussies stroef of vallen ze stil vanwege de taalhandicap. Nu mag je ook van deze studenten best een inspanning verlangen, maar in hoeverre kun je het hen verwijten wanneer het echt niet gaat?

Voor alle duidelijkheid: naast een te kleine woordenschat of gebrek aan grammaticale taalbeheersing, bestaat er ook nog eens zoiets als een cultureel verschil dat de betekenis van uitdrukkingen sterk inkleurt. Een voorbeeld: wanneer de Engelsman zegt ‘correct me if I’m wrong…’ bedoelt hij ‘dit weet ik heel zeker, dus waag het niet mij tegen te spreken’, maar de Nederlander interpreteert de woorden als ‘hij aarzelt’ en voelt zich juist uitgenodigd om het debat aan te gaan.

Een fundamenteler bezwaar schuilt in de vraag waarom we onze eigen taal en cultuur zo gemakkelijk en kritiekloos opzij menen te moeten zetten. Behoort het onderwijs niet juist de drager en beschermer te zijn van onze cultuur, ook al vertegenwoordigt het Nederlands een klein taalgebied?

Afijn, terug naar het onderwijs van alledag. Wat als de communicatie moeizaam verloopt vanwege het Engels? Wel, dan laat ik het belang van de informatieoverdracht prevaleren en schakel ik over op het Nederlands. Eventjes maar, ter verduidelijking. En dat werkt uitstekend, kan ik je zeggen. Laten we daarom niet al te krampachtig vasthouden aan ons Engelstalige globaliseringsideaal. Want in de praktijk is het ‘t allemaal nog net not.