Tot 2011: WdKA animatie
Nu: striptekenaar en animator

Wát ze wilde worden, dat is nooit een vraag geweest voor Aimée de Jongh (26). Alleen de weg ernaartoe heeft haar doen twijfelen. Moest ze na haar gymnasium gaan werken als striptekenaar – ze had al betaalde opdrachten – of moest ze toch gaan studeren? Haar oma wilde graag dat ze advocaat zou worden. Haar middelbare school adviseerde een academische loopbaan, tekenen kon ze er toch wel naast doen?

‘En dus heb ik open dagen van universiteiten bezocht, maar ik kon het tekenen niet zien als iets voor ‘erbij’. Voor mij was dat juist het doel. Daarom besloot ik naar de academie te gaan. Ik koos voor animatie en niet voor illustratie. Ik was al best ver met tekenen, maar animatie was voor mij een geheel nieuw terrein.’

Geleerd op de WdKA: ‘Samenwerken! Daar heb ik dagelijks profijt van.’

De Jongh heeft haar hele leven getekend. ‘Als tiener maakte ik veel fan art, ik tekende na wat ik mooi vond. Dat was vooral manga (Japanse strips, red.). Een groot voorbeeld was ook Floor de Goede. Hij maakte een dagelijkse strip waarin hij zelf de hoofdpersoon was. Dat heeft mij geïnspireerd om Aimée TV te maken, een wekelijkse strip met mezelf als personage. Voor mijn zestiende verjaardag gaf mijn vader mij een website cadeau. Daarop plaatste ik mijn wekelijkse strips van Aimée TV. Toen ik rond die tijd ook meedeed aan een stripwedstrijd van Het Parool begon mijn loopbaan als striptekenaar echt te lopen. Ik won ‘m niet, maar kwam wel ver en op mijn zeventiende had ik al betaalde opdrachten en werd het eerste album van Aimée TV gepubliceerd.’

Gefrustreerd, dan geïnspireerd
Na haar eindexamen begon De Jongh vol zelfvertrouwen aan de academie. ‘Ik was gewend om altijd de beste te zijn in tekenen. Nu kon iedereen om mij heen tekenen, en sommigen waren beter dan ik. Voor het eerst kreeg ik ook kritiek op mijn werk. “Die manga-stijl gaan we eruit rammen”, zeiden mijn docenten die wilden dat ik ging werken aan een eigen stijl. Qua zelfvertrouwen begon ik weer bij nul, maar dat is iets wat je moet leren als kunstenaar. Er zijn voortdurend mensen om je heen die beter zijn. Eerst frustreerde mij dat, daarna werd ik erdoor geïnspireerd.’

Bij animatie leerde De Jongh dingen die haar nog altijd van pas komen. ‘Ik heb veel kennis van software opgedaan. Ook leer je scenario schrijven, het uitwerken van characters, camerastandpunten; allemaal vaardigheden die je kunt gebruiken als striptekenaar. Ik ben afgestudeerd met een ambitieus project; de animatiefilm One Past Two. Op de inleverdag was ik pas ’s ochtends om zeven uur helemaal klaar; ik ben echt tot het uiterste gegaan. In die film zag je terug wat ik op de academie had geleerd. Ik heb er in 2012 de WdKA Maaskantprijs mee gewonnen en tot op de dag van vandaag krijg ik nog mails en uitnodigingen naar aanleiding van dat werk.’

Droom
Na haar afstuderen kon De Jongh doorgaan met wat ze al deed: strips maken in opdracht en vrij werk ontwikkelen. Ze heeft momenteel tien strips die in verschillende frequenties uitkomen. Haar grootste podium is de autobiografische strip Snippers die vijf dagen per week in de gratis krant Metro verschijnt. ‘Die strip is heel belangrijk voor mij. Als je vijf keer in de week iets moet inleveren, leer je snel. Daarnaast haal ik er een basisinkomen uit waardoor ik ruimte heb voor andere projecten, zoals de graphic novel De terugkeer van de wespendief waar ik zonder subsidie een halfjaar aan heb gewerkt.’

Gemist op de WdKA: ‘Aandacht voor de zakelijke kant van het starten van een eigen onderneming.’

Van het boek waren na twee weken al 1.000 exemplaren (van een oplage van 2.000) verkocht. Voor een graphic novel is dat zeer goed. Ook de kritieken zijn grotendeels positief. De Jongh wordt gezien als een van de grootste Nederlandse talenten van dit moment. ‘Het was mijn droom om deze graphic novel te maken. De vrijheid om zonder subsidie te werken, in mijn eigen tempo en aan mijn eigen thematiek, was heel fijn.’

Leven en dood, pesten, zelfmoord; naast de vrolijke zelfspot van een strip als Snippers, is De Jongh vooral geboeid door die heftige thema’s en levensvragen. Zo gaat De terugkeer van de wespendief over een man die getuige is geweest van een zelfmoord en worstelt met het verwerken daarvan. Ook gaat het verhaal, dat schuift tussen heden en verleden, terug naar zijn schooltijd toen zijn beste vriend het slachtoffer was van pesten. ‘Met dat onderwerp ben ik nog niet klaar. Ik wil onderzoeken of het mogelijk is om ooit een geïllustreerde documentaire te maken, gebaseerd op onderzoek en interviews. Als kind heb ik meegemaakt dat mijn juf door de klas werd weggepest. Wat gebeurde er toen met haar, met ons? Dat zou ik heel graag willen onderzoeken.’

Tekst: Esmé van der Molen
Fotografie: Frank Hanswijk
Illustratie: Aimée de Jongh