Irak vs. Nederland
‘In 2009 speelde ik bij Jong Oranje. In die periode kreeg ik ook een uitnodiging voor het nationale elftal van Irak. Ik heb toen een keuze moeten maken: Irak of Nederland. De kans om ooit voor het Nederlands elftal te mogen spelen, achtte ik vrij klein. Daarom koos ik voor Irak. Als ik nu terugkijk, heb ik zeker geen spijt. Ik heb gespeeld in Australië, Japan en Zuid-Korea en heb ontzettend leuke momenten meegemaakt.’

Iraakse fans
‘Voetbal is heel belangrijk voor Irakezen. Maar helaas heeft dat ook een keerzijde. Feestvierende fans werden bijvoorbeeld na een wedstrijd neergeschoten door IS-strijders. Dat is heftig. Er wordt binnen ons team niet over gesproken, het is een taboe. Toch merk ik dat ons elftal mensen ook bij elkaar brengt. Toen we in januari de halve finale van de Azië Cup haalden, kreeg ik op sociale media reacties uit alle hoeken van de wereld. Religie deed er toen even niet toe, iedereen was blij.’

Sport en studie
‘Het is soms moeilijk om alles te combineren. Ik train vier keer per week bij amateurclub Alphense Boys, geef zelf training bij de jeugd van Feyenoord en ga vijf dagen per week naar school. In juni vlieg ik met het Iraakse elftal naar Japan voor een oefenwedstrijd, maar dan heb ik ook tentamens. Voor dat soort situaties moet ik samen met de hogeschool een passende oplossing vinden.’

Over 10 jaar
‘Over tien jaar heb ik een mooie carrière als profvoetballer achter de rug. Ik ben dan trainer en heb een eigen onderneming. Wat voor onderneming weet ik nog niet, maar ik wil absoluut niet onder een baas werken.’

Tekst: Femke Radder
Fotografie: Wouter Le Duc