Een vriendelijke doch dringende waarschuwing die ik altijd heb onthouden. Hij had zich geen zorgen hoeven maken: ik heb mijzelf vanaf het begin gepresenteerd als Vivian, en niet als ‘de studente in de rolstoel die hulp nodig heeft.’

Toch, en daar ontkom je simpelweg niet aan, waren er in het begin wel wat blikken. Ik weet nog dat ik me tijdens de introductiedagen wel een klein beetje verloren voelde omdat ik anders was dan die vlotte jongens en meiden die heel makkelijk met elkaar praatten en rondrenden, terwijl ik bezig was met me druk maken over of ik alles wel zou verstaan en of ik daar en daar wel kon zitten met mijn rolstoel. En in het begin merkte ik dat ze vooral heel voorzichtig met me waren: ze wilden me maar al te graag helpen waar dat nodig was, maar als iemand per ongeluk tegen me aan stootte zag ik wel echt een flits van angst: o jee, als ik haar maar geen pijn heb gedaan. Nog steeds wel trouwens.

Ook op stage heb ik gemerkt dat er de eerste dagen een beetje vreemd en onwennig wordt gekeken als het ineens duidelijk wordt dat dat iele meisje in de rolstoel hun nieuwe docent is. Maar juist op stage heb ik mij onlangs gerealiseerd dat het niet raar meer is. Ik weet niet precies op welk punt dat gebeurt: op mijn vorige stage was het volgens mij al vrij snel omdat ze daar bijna allemaal in een rolstoel zaten en het dus snel ‘gewoon’ was. En hier… tja, op de school waar ik nu stage loop zijn de kinderen ziek, maar ze gedragen zich vaak genoeg als echte pubers. En ik? Ik gedraag me als een echte docent. Niet als een docent in een rolstoel. Misschien is dat het.

Hoe dan ook is iedereen er inmiddels aan gewend. Als ik op school door de gangen rijd, wordt er niet anders naar me gekeken terwijl ik het nog wél steeds heel bijzonder vind om een medestudent tegen te komen die ook in een rolstoel zit. Tijdens de colleges is het normaal geworden om het spraakversterkertje door te geven en niemand draait zijn hand er meer voor om eventjes wat meubilair te verschuiven zodat ik ook een goeie plek heb. Op stage word ik keurig mevrouw genoemd en wennen ze er al aan om tassen opzij te zetten en me te helpen met uitdelen wanneer ik daarom vraag. Het is niet raar meer, het is gewoon zo.

Gedraag je zoals je behandeld wilt worden is een devies dat ik heel belangrijk vind voor mensen met een beperking. Ik gedraag me normaal, en ik word ook normaal behandeld. Ik gedraag me volwassen, en ik word volwassen behandeld. Ik gedraag me zoals ik ben: iemand die dolgraag studeert en schrijft en allerlei ambities en trekjes heeft, en dát is wat ze zien als ze kijken. Mij. De student, de docent, de blogger. Niet de rolstoeler. Gewoon iemand die af en toe een beetje hulp nodig heeft.