Jan de Vries (33) en Frank Groot (26) leerden elkaar kennen bij studentenbioscoop Kriterion in Amsterdam waar ze samen de programmering deden. Veel filmtheaters vonden ze stoffig en ze hadden duizend ideeën om dit anders te doen. Die kans kregen ze toen ze hoorden dat het oude LantarenVenster van bijna 3.000 m2 een nieuwe bestemming nodig had. Nu is het bijna zover. Deze zomer opent KINO haar deuren.

Hoe verliep de dag van het goede nieuws?
Frank: ‘We zaten in de kroeg met onze telefoon in de hand. Er waren, voor zover wij weten, negen bestemmingsplannen bij de gemeente binnengekomen. Om twaalf uur ’s nachts hadden we nog niks gehoord, dus we dachten: nou, dat gaat hem niet meer worden.’

Jan: ‘De volgende ochtend stuurde ik een sms-bom met ‘vertel het nu!’ naar iedereen die ik binnen de gemeente ken. Toen kreeg ik een telefoontje dat we het waren geworden.’

‘Nadat de adrenaline was weggeëbd, kickte het verantwoordelijkheidsgevoel in.’

Hoe groot was de euforie?
Frank: ‘Jan belde mij op mijn werk bij Rinkel Film en ik schreeuwde het natuurlijk uit. Mijn collega’s konden niks met mijn extase, want ze wisten dat ik weg zou gaan als ik het pand zou krijgen.’
Jan: ‘Ik kon niet meer stoppen met lachen en juichen. Het was zo’n belachelijk gevoel. Ik heb nog nooit zoiets in mijn bezit gehad. Ik stond strak van de spanning. Maar nadat de adrenaline was weggeëbd, kickte het verantwoordelijkheidsgevoel in. We dachten: shit, we moeten het ook echt gaan doen. Wat dat betreft was het wel een rollercoaster aan emoties (…) wil je dat laatste niet opschrijven alsjeblieft?’
Frank: ‘Haha, doe maar wel.’

Waarom koos de gemeente jullie plan?
Jan: ‘Ik denk dat het te maken had met het feit dat ons plan het hele pand behelst. Er komt namelijk ook 850 m2 aan kantoorruimte bovenin waar mensen uit de audiovisuele sector werken. Je zou kunnen zeggen dat films beneden worden vertoond en boven worden gemaakt. De horeca wordt ook belangrijk. Mensen die niet naar de film gaan, moeten ook een biertje kunnen komen drinken. En we vroegen geen structurele gemeentelijke subsidie. Dat hielp ook denk ik.’

Transformeerden jullie toen opeens in twee echte directeuren?
Frank: ‘Het is wel erg serieus geld allemaal. Op papier hadden we het geld ook al bij elkaar, maar nu zijn we zeker het dubbele verder. Het pand moeten we voor meer dan 1,5 miljoen euro verbouwen. En dan moet er nog van alles in. Denk alleen al aan de apparatuur.’

Jan: ‘Opeens konden we kwartetten met onze Rabobankpassen. Dat was heel raar. Het is een grotemenerending. Laatst had ik met de huurders afgesproken. We hadden alleen nog via de mail contact gehad. Toen ik beneden op ze stond te wachten, liepen ze me gewoon straal voorbij. Ze hadden een directeurspersoon verwacht, terwijl ik daar met m’n stoffige harses op ze stond te wachten. Het is heel leuk om zoiets neer te zetten zonder dat je één keer een pak aantrekt.’

Zijn er nog lijken uit de kast komen vallen?
Jan: ‘In letterlijke zin is er een hele berg aan kleine knaagdieren en vogellijken aangetroffen in het oude ventilatiesysteem. Er zijn roosters opengetrokken waar ladingen skeletjes uitkwamen. O, en we hebben ook een oude bikini gevonden. Die moet wel tachtig tot negentig jaar oud zijn. We hebben hem ingelijst.’

Frank: ‘En in minder letterlijke zin: asbest. Dat was verschrikkelijk. Nu is het allemaal weg, maar het heeft een hoop tijd en geld gekost. Die hele verbouwing blijft een onzekerheid. Elke muur die je aanpakt, elk vloertje dat je opentrekt: je weet nooit wat erachter zit. Op het moment dat dat klaar is, durf ik de wereld weer aan.’
Jan: ‘Oké, dat laatste klonk wel heel dramatisch.’

‘KINO is voor het publiek, en niet iets wat ervoor moet zorgen dat wij straks in een Audi rondrijden.’

Waar halen jullie toch al die centen vandaan?
Jan: ‘Van jouw moeder, toch Frank?’

Frank: ‘Haha. Nee, we werken samen met iemand die in Amsterdam het Volkshotel heeft opgezet. Dat is een prachtige plek. Hij is een sociale ondernemer die wel verstand heeft van hoe je een creatieve vibe in het pand krijgt.’
Jan: ‘Een vriendin van mij heeft ons aan elkaar voorgesteld. Ik denk dat we echt in onze handen mogen knijpen dat we direct bij hem terecht zijn gekomen. Het is iemand die een commerciële insteek heeft, maar zich ook realiseert dat een plek een eigen persoonlijkheid nodig heeft. Dat het iets is voor het publiek, en niet iets wat ervoor moet zorgen dat wij straks in een Audi rondrijden.’
Frank: ‘Dus daar komt het gros van de investeringen vandaan. En dan is er nog een aantal andere instanties en fondsen dat ons helpt.’

Hebben jullie weleens mot over beslissingen?
Jan: ‘Af en toe zijn er wel irritaties, maar die zijn heel klein. Soms moeten we een financiële beslissing nemen en dan zijn we het niet met elkaar eens. Ik ben wat dromerig en Frank zit meer op het budget. Daar kunnen we dan over strijden, maar aan het eind van de dag zorgen we dat we goed uit elkaar gaan.’

Frank: ‘We hebben allebei een sterke persoonlijkheid, maar we zijn een redelijk geoliede machine. We zien elkaar natuurlijk ook heel veel.’

Gezellig.
Jan: ‘Ja, we zijn veel samen onderweg. Zoals een tripje dat we laatst naar België maakten om naar bioscoopstoelen te kijken.’

Frank: ‘Het is juist leuk om dat soort beppige dingen samen te doen. Of tapijt uitzoeken. En dan zitten we soms ’s avonds ook nog in de kroeg.’

Verwaarlozen jullie je Amsterdamse vrienden niet?
Jan: ‘Ik ben inderdaad helaas een stuk minder te vinden op plekken waar ik ’s avonds nog weleens een biertje met ze dronk. Ik ga nu nog maar een keer in de twee weken naar Amsterdam om op audiëntie te gaan bij mijn beste maten. Maar dat is prima.’
Frank: ‘Hier en daar wordt er nog weleens een wenkbrauw opgetrokken dat we zonder twijfel in één keer naar Rotterdam zijn verhuisd. Maar ik denk dat ze ons plan te gek vinden.’

Hebben jullie dezelfde filmsmaak?
Jan: ‘Nee, juist niet. Ik ben met Jurassic Park en 80’s action opgegroeid maar ben ook groot fan van Jean-Pierre Melville, Tarkovsky en Kurosawa. We proberen alles te kijken en elke film op zichzelf te zien. We maken een selectie uit de hele wereld.’

Frank: ‘Het gaat niet zozeer om onze smaak. Er zijn ook films die we moeten draaien waar wij zelf niet de grootste fan van zijn. Variatie is belangrijk. Voor klassiekers is er bij ons bijvoorbeeld ook ruimte. In Rotterdam worden die nu niet structureel gedraaid en daar willen we verandering in brengen.’

Een van de vondsten tijdens de verbouwing: een oude bikini van tachtig of negentig jaar oud.

Jullie hebben geschiedenis en econometrie gestudeerd. Hebben jullie daar nog wat aan?
Jan: ‘Ehm, ik kan heel veel trivia opdreunen? Dat is dus alleen leuk voor aan de bar, haha.’

Frank: ‘Econometrie heeft mij wel geholpen. Ik heb een voorliefde voor cijfers en Excelsheets en dat is wel handig want we moeten veel begroten, berekenen en voorspellen.’

Jan: ‘Het in zes weken een plan voor de gemeente uit de grond stampen, dat riep bij mij trouwens wel enige flashbacks van mijn scriptie op.’

Is een papiertje belangrijk?
Jan: ‘Ik weet het niet. Het staat bij mij vooral leuk op mijn LinkedIn.’
Frank: ‘Bij mij dus wel, vooral omdat er weinig econometristen zijn in de filmwereld.’

Jan: ‘Met een beetje geluk, een goed idee en veel werk kun je zeker iets doen waarvoor je niet gestudeerd hebt. Wij kregen een unieke kans die we moesten grijpen. Heel filmisch eigenlijk.’

Tekst: Saskia Stavenuiter
Fotografie: Willem de Roon