Bij de start van dit collegejaar stonden 35 studenten met een vluchtelingenachtergrond aan de HR ingeschreven. Profielen portretteerde drie van hen. Deze week: Jenny (24)
Studeert: Accountancy, eerste jaar. Studeerde in Syrië ook accountancy, die opleiding is in Nederland niet erkend.
Komt uit: Kamishli, Syrië. Studeerde in Aleppo
In Nederland: Sinds maart 2013
Gevlucht: Met familie
In azc: Twee dagen

‘We hadden in Kamishli echt een mooi huis, een appartement met drie slaapkamers. Ik ben daar geboren en getogen. Ik mis mijn ouderlijk huis, zo’n plek waar je altijd naartoe kunt gaan. We zijn ontworteld nu, onze geschiedenis is weg. Toen we vertrokken, hebben we alleen het meest noodzakelijke meegenomen, ik heb bijvoorbeeld geen babyfoto’s meer. We weten niet eens of ons huis nog overeind staat en of onze spullen er nog zijn.’ Haar vader overleed in Syrië en daar is hij ook begraven. ‘Het verband met hem is nu ook weg…’
Het enige wat zij nog heeft, is een plastic armbandje in de kleuren van de Syrische vlag. ‘Dat armbandje, dat heb ik altijd om.’

‘Een kleine drie jaar geleden besloot mijn familie om te vertrekken uit Syrië, het werd te gevaarlijk. Maar mijn zus en ik, die allebei in Aleppo studeerden, wilden niet. Wij waren bezig met het opbouwen van een toekomst en wilden onze glazen niet ingooien, maar we moesten mee. Ik vond het verschrikkelijk.
‘Tien dagen voor ons vertrek ging mijn beste vriendin naar de universiteit en toen ze daar was, is er een bom op het gebouw gegooid. Ze is daarbij omgekomen.’
[…] ‘Daarna wilde ook ik vertrekken.’
[…]

‘We zijn eerst naar Libanon gegaan en daarvandaan naar Nederland. Er woonde al een deel van onze familie hier, in Rijswijk, en we konden gelukkig bij hen terecht. We hebben daarom maar twee dagen in een azc gezeten. Onze hele familie is nu hier, er is niemand meer in Syrië.’

‘De eerste zeven tot acht maanden kon ik niet veel, ik was te getraumatiseerd. Maar langzamerhand kreeg ik meer energie en ook weer de wil om te leven en wat van mijn leven te maken.’

Jenny zit in het eerste jaar van de opleiding accountancy. In Syrië studeerde ze ook accountancy, aan de universiteit van Aleppo. Daar zat ze al in het vierde jaar. De inhoud lijkt behoorlijk veel op elkaar, zegt ze, al was het onderwijs aan de universiteit van Syrië wel theoretischer dan op de Hogeschool Rotterdam. ‘Wat ik moeilijk vind, is het gevoel dat ik drie jaar heb weggegooid. Ik had het einde van mijn opleiding al in zicht en hier moest ik weer helemaal opnieuw beginnen, zowel met mijn studie als met mijn rijbewijs.

‘Ik worstelde ook met de vraag hoe je kan studeren als je vrienden doodgaan. Ik heb die gedachte nu omgedraaid: ik studeer voor hen. Het was de droom van mijn vader om onze diploma’s te zien. Ik ga een diploma halen voor hem. Mijn vriendin en ik droomden ervan om samen een master te volgen. Ik ga die droom waarmaken, voor haar.
‘Inmiddels heb ik ook in Nederland mijn rijbewijs gehaald en met m’n studie gaat het goed. Ik heb tot nu toe alle punten gehaald. Ik moet wel heel hard studeren, omdat ik het Nederlands niet zo goed beheers als mijn klasgenoten. Voor de laatste tentamenperiode heb ik echt dag en nacht gewerkt, ik heb nachten niet geslapen.

‘Hoe kan je studeren als je vrienden doodgaan?’

‘Op school vond ik in het begin moeilijk aansluiting. Ik ben 24 en heb veel meegemaakt. Ik zit in de klas bij jongens en meisjes van achttien die net van de middelbare school komen en geen oorlog hebben gekend. We zitten nu in de derde periode en mijn medestudenten weten inmiddels dat mijn Nederlands niet perfect is en daardoor durf ik nu ook opener te zijn, dus het contact met mijn klasgenoten verloopt nu beter. Ik word ook goed geholpen door de decaan en mijn studieloopbaancoach.

‘Buiten school heb ik nog weinig contact met Nederlanders, daarom wil ik naar een sportvereniging gaan of zo. En als ik stage ga lopen, zal ik dat bij een Nederlands bedrijf doen. Natuurlijk om mijn taal te perfectioneren, maar ook om hier mijn netwerk op te bouwen.

‘Syrië was zo gezellig, de winkels en terrasjes waren altijd open, het leven op straat was veel geanimeerder dan hier, dat mis ik. In Syrië leefden we veel buiten, hier binnen. Daar is het makkelijk om bij iemand langs te gaan zonder afspraak, hier niet. Maar dat is allemaal niet zo belangrijk. We hebben een huis, volgen allemaal een opleiding, ik heb mijn rijbewijs weer en op school gaat het met mij en met mijn broer en zussen goed. Hoe ouder je bent, hoe moeilijker het is om opnieuw een taal te leren. Voor mijn moeder is dat daarom moeilijker dan voor ons. Ik ben heel trots dat zij nu op niveau C1 zit (vaardig gebruiker, red.). In Syrië was zij directeur van een school en hopelijk lukt het haar om ook hier aan de slag te gaan.

‘De mensen hier zijn aardig en gelijkwaardig, dat vind ik heel opvallend en heel fijn. Hier zijn we veilig en daar gaat het om.’

Tekst: Dorine van Namen
Fotografie: Hans Reitzema