Wat heb je precies onderzocht?
‘Als iemand op zee overboord valt, dan is hij of zij natuurlijk nauwelijks verstaanbaar. Het onderzoek, dat gebaseerd is op het cocktailparty-effect, zorgt ervoor dat je de stem van de drenkeling wél kunt horen. Stel dat ik een gesprek met jou voer op een feestje waar luide muziek te horen is en mensen kakelen door elkaar heen. Dan kunnen onze hersenen er toch voor zorgen dat we een normaal gesprek kunnen blijven voeren met elkaar. Dat heet ook wel het cocktailparty-effect. Dit werkt ook zo in mijn onderzoek. Ik heb ontdekt dat het mogelijk is voor robots om de vele geluiden onder water, zoals drukgeluiden, weg te filteren. Zo blijft de stem hoorbaar. Door mijn onderzoek kun je dus eigenlijk levens redden.’

Ben jij de eerste ter wereld die hier onderzoek naar heeft gedaan?
‘Ja. Nog nooit heeft iemand zich specifiek beziggehouden met het wegfilteren van geluid onder water door het cocktailparty-effect. Door nieuwe technologieën kan dit nu wel. Doctoren en universiteitsstudenten uit de VS en Zweden hebben hier wel bovenwateronderzoek naar gedaan. Maar dat werkt heel anders, want daar heb je met heel andere frequenties te maken.’

Je mocht je paper presenteren op een grote conferentie in Amerika. Hoe was dat?
‘Het was erg spannend aangezien de conferentie op Rhode Island, de grootste maritieme conferentie, ter wereld is. Daar word je niet zomaar voor uitgenodigd. Er waren ontzettend veel mensen. Ik moest om kwart over negen in de ochtend spreken maar toch zat de hele zaal vol. Ik had liever gewild dat er maar tien mensen waren, haha. Maar het ging goed. Ik heb erkenning voor mijn werk gekregen en daar ben ik trots op.’

Wat kreeg je zoal voor reacties?
‘In de VS vonden ze het knap dat ik dit in een half jaar voor elkaar heb gekregen. De research die ik heb gedaan, zou volgens hen ook wel twee tot zes jaar kunnen duren. Dat vond ik wel een compliment. Ik heb een doctor gesproken die tien boeken heeft geschreven en die mijn onderzoek erg interessant vond. Verschillende doctoren en professoren hebben kopieën van mijn onderzoek meegenomen en ik heb een ton aan visitekaartjes gehad.’

En wat wordt er nu met jouw onderzoek gedaan?
‘Boston University wil iets doen met autonome bootjes die levens moeten redden. Iets soortgelijks als de zelfrijdende auto, maar dan dus op het water. Ze hebben niet echt een idee hoe ze geluiden moeten opvangen of hoe ze het willen aanpakken. Dus mijn paper is interessant voor ze. Vanaf volgend jaar gaan ze ermee aan de slag. Veel verschillende bedrijven hebben belangstelling getoond. Ook studenten van de HR zijn op dit moment bezig met autonome bootjes. Het is de bedoeling dat mijn onderzoek hier ook bij ingezet wordt.’

Wat is jouw rol nu nog?
‘Ik ben in principe de contactpersoon voor hen. En ik ben zelf nu in het kenniscentrum met een soort vervolgonderzoek bezig. Het is een heel nieuw onderzoek, over het visueel weergeven van geluidsbronnen. Dat je weet waar een voorwerp is gebleven als het in het water is gevallen.’

Vind je dat de hogeschool goede kansen biedt om meer uit je studie te halen?
‘Ja, zeker. Ik vind het belangrijk om meer te doen dan wat er aangeboden wordt. Veel studenten gaan naar hun les en dan weer naar huis. Het kan veel betekenen voor je vervolgcarrière of je internationale netwerk als je een stapje extra zet.’

Leidinggevende van het onderzoek, lector Kees Pieters, is erg trots. ‘Ines is de eerste die de optie van een wetenschappelijke publicatie met beide handen heeft aangegrepen en ze heeft het voorbeeldig afgerond.’

Tekst: Saskia Stavenuiter
Beeld: Flickr, Chris Hosken