‘Van achter naar voor, en nu draaien. Eén, twee, drie, en overstappen’. Een vrouw met microfoon leidt een groepje senioren, vooral dames, op de dansvloer. Plaats van handeling is de grote hal van woonzorgcomplex Humanitas aan de Bergweg. Enkele heren werpen af en toe, tussen het biljarten door, een blik op de dansers. Ook Julia is aanwezig, de derdejaars cmv-student organiseert dansmiddagen en andere activiteiten voor senioren.

Op m’n duimpje
Dat doet ze als stagiair voor het project ‘Lang leve kunst’ bij Pluspunt (expertisecentrum voor senioren en participatie) op verschillende plekken in Rotterdam. ‘Door alle afspraken die ik heb, ben ik ontzettend veel aan het fietsen. Ik ben pas in het najaar in Rotterdam komen wonen maar ken de stad nu al op m’n duimpje.’

Julia is het aanspreekpunt voor de vrijwilligers die de verschillende activiteiten begeleiden. ‘Ik moet ervoor zorgen dat ze het naar hun zin hebben. Hoe? Door vriendelijk te blijven en door te vragen of alles goed gaat. En door vrijwilligers te werven zodat we er voldoende hebben’, vertelt de stagiair die het dus niet alleen over de dansmiddag heeft. ‘Ik heb denk ik zo’n veertig activiteiten georganiseerd. Zingen, dansen, boetseren, schilderen etc. We beginnen een activiteit soms op eigen initiatief maar ik doe bij de doelgroep ook behoeftepeilingen. Zo willen we een tweede middag gaan dansen in Humanitas. Ik moet dan uitzoeken of er plek is, en voor koffie zorgen en zo.’

Herinneringen
Het mooiste beleefde Julia bij een workshop gedichten schrijven. ‘Dat was met een groep van zeventien ouderen in ouderencomplex Oostmolensteyn. Ik had een paar dichters geregeld en er kwamen echt mooie dingen uit. Niet per se prachtige gedichten, maar vooral dat ze achteraf trots waren, en dat het dichten een vorm bleek waardoor ze zich weer dingen van vroeger herinnerden. Terwijl sommigen er vooraf weinig zin in hadden, straalden ze nu en raakten geëmotioneerd. Dat was echt kicken om te zien.’

Als er voor een activiteit weinig animo is, is Julia niet te beroerd om daar ter plekke nog wat aan te doen, maakt ze duidelijk. ‘Dat is soms best lastig. Bij ‘zingen’ kwamen er een keer maar drie mensen. Toen heb ik mensen uit het restaurant van het ouderencomplex gehaald, gewoon door hen te gaan vragen. Een mevrouw zei dat ze niet kon zingen, en toen heb ik gezegd: “Ik ook niet, maar ik ga wel. Gaat u ook mee?”’

Fan van opa en oma
Julia zegt iets speciaals te hebben met de doelgroep, met ouderen dus. ‘Voor een vakantiebaantje heb ik eerder bij een zorginstelling met dementerende ouderen gewerkt. En ik ben van jongs af een heel grote fan van m’n opa en oma. Ouderen hebben veel te vertellen en veel wijsheid, dat vind ik mooi. En ze hebben ervoor gezorgd dat wij nu zo fijn kunnen wonen en leven. Daar mag je best wat voor terugdoen.’

Praten met ouderen ging haar al makkelijk af, een groep ouderen toespreken niet. Dacht ze. ‘Ik was een beetje een kat-uit-de-boom-kijker, en durfde dat niet. Maar ja, het moest en dus heb ik het gewoon maar gedaan. Dat was echt een persoonlijke overwinning. Ik bleek het gewoon te kunnen en sta nu veel sterker in m’n schoenen.’ Het is dan ook het eerste wat ze noemt bij de vraag wat ze tot nu toe leerde tijdens haar stage. Een misschien wat minder spannende, maar niet onbelangrijke leerervaring is dat Julia nu weet hoe je een subsidieplan voor de gemeente schrijft.

Allerpittigste jaar
Ook heeft ze ervaren dat stage lopen best zwaar kan zijn. ‘Het is mijn allerpittigste jaar ooit; maandag ga ik naar school, de andere vier dagen loop ik stage en op zaterdag werk ik achter de kassa bij Museum Boijmans van Beuningen.

Julia kijkt dus ook wel een beetje uit naar het einde van haar stage. ‘Dan ga ik op vakantie!’ Of haar toekomst ligt bij het werken met senioren weet ze nog niet. ‘Ik zou het leuk vinden, maar houd andere opties ook open. Misschien ga ik doorstuderen? Wel weet ik zeker dat ik in de kunsthoek wil blijven hangen.’

Jos van Nierop