De sterkte-zwakteanalyse is gemaakt op basis van gesprekken tijdens bijeenkomsten met onder andere docenten en studenten. Het is een eerste stap naar de eerdergenoemde strategische agenda die duidelijk moet maken waar de HR de komende jaren aan moet werken. En ook hoe.

300 meepraters
Bij de totstandkoming van de agenda zijn het in eerste instantie docenten, onderwijsmanagers, medewerkers van diensten en studenten uit de studentenraad die meepraten over wat er op de HR goed en niet goed gaat. In totaal gaat het nu om zo’n driehonderd personen.

Dit alles moet leiden tot een agenda die vooruitkijkt naar het jaar 2025, een agenda die het collegebestuur tijdens de jaaropening van aanstaande september gaat presenteren.

Peercoaching
Bij de sterktes van de HR komen de centers of expertise voorbij, peercoaching, het aanbod aan associate degrees, betrokken medewerkers en het gegeven dat alle opleidingen geaccrediteerd zijn. Tegenover de sterktes staat een rij van dertien zwaktes.

Volgens de medewerkers en studenten die zich over de zwaktes bogen, missen docenten nog het nodige aan didactische en pedagogische vaardigheden, ervaren ze een hoge werkdruk en ook kennen ze de student onvoldoende. Terwijl studenten juist behoefte hebben aan aandacht, en aan binding met docenten en medestudenten.

Saamhorigheid
Daarnaast is het medewerkersbestand te weinig een afspiegeling van de studentenpopulatie, lees: er zijn weinig allochtone docenten. ‘Dit bemoeilijkt het inspelen op de diversiteit van studenten en vermindert het gevoel van ‘erbij horen’.

Om iets aan de zwaktes te doen, kun je gebruikmaken van de in de analyse opgetekende kansen. Een van die kansen is de geconstateerde behoefte onder studenten aan saamhorigheid. ‘We hebben relatief veel jongeren die hun studieplek op school zoeken omdat die thuis niet aanwezig is. Velen wonen bij hun ouders.’ Daar verder op inspelen kan leiden tot meer binding, studiesucces en studenttevredenheid.

Een bekende bedreiging is het studierendement dat onder druk staat omdat niet goed wordt ingespeeld op de diversiteit van de studenteninstroom. De notitie heeft het onder andere over niveauverschillen (mbo-vwo) en over verschillende achtergronden.

Rendement of binding?
Het onderwerp studierendement lijkt een plek te krijgen op de strategische agenda. Of toch niet? Cobi van Beek, voorzitter van de programmacommissie die zich over de agenda buigt, houdt een slag om de arm. ‘Ik waak ervoor om daar een uitspraak over te doen. Het is logisch dat iedereen het erover eens is dat dit onderwerp belangrijk is. Maar pas als we over een paar maanden weten we welke richting we op willen. Misschien is een van de voornaamste punten wel binding? Of de flexibilisering van het onderwijs?’

Dat zou dan een van de pakweg vijf ‘majeure opgaven’ op de strategische agenda moeten zijn, opgaven die dan verder uitgewerkt moeten worden.

Gemeente
Zover is het nog niet. Met de sterkte-zwakteanalyse is slechts de eerste grote fase van het ‘project strategische agenda’ afgerond. Van Beek: ‘Ambities hebben we nog niet geformuleerd. Als we zover zijn, komt er eerst een voorlopige agenda die we ook aan strategische partners zoals de gemeente, Erasmus Universiteit en het Havenbedrijf laten zien.’

De agenda mag dan samengesteld worden op basis van gesprekken met allerlei studenten en docenten, uiteindelijk zal ook het collegebestuur erachter moeten staan. Klopt, beaamt Van Beek. ‘Maar het collegebestuur is nu al, als een van de partijen, net zo betrokken bij het traject als alle anderen. Al pratende moet dit iets definitiefs worden. Het is logisch dat het college de finale klap zal geven. Maar ik ben er niet bezorgd over dat we er heel anders over denken.’

Verlanglijstje
Wat blijft is dat iedere docent, medewerker en student z’n eigen ideeën heeft. Van Beek: ‘Ieder heeft z’n eigen verlanglijstje, en die lijstjes zijn ook allemaal goed. Maar we moeten verder kijken, ook naar wat er buiten de HR gebeurt. Denk bijvoorbeeld aan de ontwikkeling van de digitale hogeschool. De keuzes die we maken, bepalen waar we ons vervolgens hard voor moeten maken.’

Jos van Nierop