Wat doe jij nou? In dat ‘fietsenwinkeltje’…
Gepubliceerd: 7 July 2016 • Leestijd: 1 minuten en 49 seconden • Wat doe jij nou? Dit artikel is meer dan een jaar oud.Op de tweede verdieping van de Willem de Kooning Academie zit een fietsenwinkeltje. Nou ja, het lijkt er op. Milou Curvers, graphic design, laat er tijdens de WdKA Finals haar afstudeerproject zien.
Is ’t een fietsenwinkel?
‘Het is een Cycleclub, een fancommunity voor de wielerploeg Giant-Alpecin. In het voetbal heb je bijvoorbeeld Ajax dat al duizend jaar bestaat; als je fan bent, ben je dat meestal voor het leven. Maar in het wielrennen heb je bij de profs geen clubs. Er is elke keer een nieuwe hoofdsponsor en dat resulteert vaak in een nieuwe naam en een nieuw uiterlijk. Ik heb nagedacht hoe je als ploeg een vaste pijler kunt hebben met een fancommunity. De ploeg werkt overigens al met een vaste waarde, namelijk ‘Keep Challenging‘. Daar is alles aan gelinkt.’
Maar de LottoJumbo-ploeg heeft toch ook zoiets, met #samenwinnen?
‘Die hashtag gebruiken ze dit jaar niet echt meer. Ze wonnen niet meer zo vaak en er kwamen sarcastische reacties op. Bij Giant gaat het om waarden zoals development en cooperation. Met die laatste ben ik wat gaan doen. Ik wil de samenwerking met de fans aangaan, zodat een ploeg op de lange termijn meer bestaansrecht heeft.’
Hoe dan?
‘Je kunt fans workshops aanbieden, bijvoorbeeld hoe ze een ketting of een band moeten verwisselen. Ook kun je ervoor zorgen dat er tijdens fietstoertochten en wedstrijden een busje is van de ploeg waar je je fiets kunt laten repareren en waar je fanmateriaal kunt kopen. Veel ploegen zetten wel filmpjes op social media maar daar blijft het dan bij, ze zijn alleen aan het zenden. Een Q&A, dat gebeurt soms wel, maar niet structureel. En de LottoJumbo-ploeg nodigde dit voorjaar tijdens de wielerklassieker Parijs-Roubaix fans uit in een bioscoop. Daar kon de koers worden bekeken en er was ook een live-verbinding met een ploegleider. Erg leuk maar het is jammer dat het eenmalige evenementen zijn; er lijkt weinig structuur in te zitten.’
En bij Giant-Alpecin is die structuur er wel?
‘De ploeg heeft, los van de sponsors, al een eigen logo met de kleuren zwart en wit, en dus die waarden die ik noemde. Als op het shirt straks Sunweb (waarschijnlijk de nieuwe hoofdsponsor, red.) komt te staan, blijft de uitstraling bestaan.’
En komt er echt een Cycleclub?
‘Dat is nog niet duidelijk.’
Volg je de ploeg nu, tijdens de Tour de France?
‘Natuurlijk! Ik heb ook een iPad bij me om vanmiddag te kijken. En waarschijnlijk ga ik over twee weken naar de finish in Parijs. Ik fiets zelf ook en ben wielerfan geworden door Roy Curvers (Giant-renner, actief in de Tour de France, red.), ik ben zijn nichtje. Als kind ging ik al met mijn vader mee naar wedstrijden, dat fan worden is er ingeslopen. En het afgelopen jaar ben ik een paar keer mee geweest met de ploeg. Echt leuk!’
Jos van Nierop
Ik ben zelf amateur fietser en een workshop banden plakken vind ik een erg goed idee. Bij mij in het dorp is maar één fietsenmaker, genaamd FransFietsen, en in deze zaak zijn mensen van de sociale werkvoorziening werkzaam. Op zich een goed idee, mits ze hun vak verstaan. Helaas is dit naar mijn mening niet het geval.
Twee maanden geleden, na een avond stappen, kwam ik ‘s ochtends tot de ontdekking dat mijn banden allebei leeg waren. Vreemd, maar zoiets kan gebeuren na een dronken fietstocht. Ik heb dezelfde dag mijn fiets naar FransFietsen gebracht en deze een aantal dagen later weer opgehaald; de banden waren keurig geplakt.
Maar wat schetst nu mijn verbazing? Het volgende weekend, op zaterdag, zie ik dat mijn banden weer lek zijn. En de week daarop weer. Ieder weekend bracht ik mijn fiets naar FransFietsen voor reparaties. Na vier weken en enkele tientallen euro’s had ik er schoon genoeg van en besloot vrijdagnacht mijn fiets in de gaten te houden vanuit het zolderraam.
Na enkele uren te hebben gewacht, het was op dat moment rond half twaalf, hoorde ik geluid in mijn straat. Ik zat een spelletje te spelen op mijn telefoon en schonk er weinig aandacht aan; er rijden wel vaker auto’s door de straat. Tot mijn aandacht werd getrokken door een schim in mijn voortuin, op een aantal meters bij mijn fiets vandaan. En de schim kwam steeds dichterbij.
Geen seconde heb ik mij bedacht en ik ben in volle sprint de zolderkamer uit, trap af en door de voordeur schreeuwend naar buiten gerend. Blijkbaar had de schim dit gehoord, want toen ik in de voortuin aankwam zag ik de schim in de verte vluchten. Ik ben er zo hard mogelijk achteraan gerend en heb de schim zonder al te veel moeite ingehaald.
Terwijl ik bezig was met mijn inhaalrace zag ik het al; een rolstoel. Naarmate ik dichterbij kwam werd het mij duidelijk, het was Harrie. Harrie zit in een rolstoel en is werkzaam bij FransFietsen. Om extra klandizie te genereren heeft Harrie blijkbaar besloten de banden van mijn fiets te mishandelen en terroriseren.
In mijn woede heb ik Harrie een duw gegeven, wat ervoor heeft gezorgd dat hij uit zijn rolstoel is gevallen. Schreeuwend viel hij op de grond. Door het late tijdstip was het stil op straat en het geschreeuw van Harrie heeft de hele buurt wakker gemaakt. Het enige wat de buren zagen, wanneer ze uit het raam keken, was ik die op de rolstoel van een Harrie stond in te trappen.
Ik woon in een klein dorp en het nieuws heeft zich verspreid als een lopend vuur. Meermaals heb ik geprobeerd mijn kant van het verhaal te vertellen, maar niemand wou het horen. Van de burgemeester mag ik niet binnen 500 meter van de fietsenmaker komen, niet dat ik dit zou willen; ik ben helemaal klaar met FransFietsen. Daarom vind ik een workshop banden plakken een uitstekend idee.