Vandaag heeft ze voor het eerst zelf een lesje bedacht en gegeven. Laila las voor uit Wat knap, klein wit visje! en ging met kinderen uit groep 2 vissenkommen maken, en in gesprek over vissen en de zee. Kinderen vertelden over vissen die dood zijn gegaan en Laila vroeg hen of een vis in de zee thuishoort of in een vissenkom.

‘Twee of drie woordjes is voldoende voor een klein lesje’

Het doel van de les was de woordenschat van de kinderen uitbreiden. Laila: ‘Zee, aquarium, vissenkom. Twee of drie woordjes is voldoende voor zo’n klein lesje. Ook hebben we tot 10 geteld, met het kleine visje dat 10 keer boven en ook 10 keer onder de zeeslang door kon zwemmen.

‘Voor mijn gevoel ging de les niet echt goed. Alle kinderen waren door elkaar aan het praten. Ik vond het lastig om de aandacht te krijgen en orde te houden. Maar ik denk dat je leert door fouten te maken en door gewoon te doen. Je moet er eigenlijk voor zorgen dat de kinderen aan je lippen hangen, dus dat je het spannend voor ze maakt’, vertelt Laila.

‘Omdat ik heel veel van lezen houd en nieuwsgierig ben’

Laila (29) startte dit jaar aan de pabo zonder afgeronde middelbare school of mbo–opleiding. Vorig jaar begon ze aan niveau 1 van mbo detailhandel en daarna besloot ze via een aantal toelatingstoetsen een gooi te doen naar een plek op de pabo. ‘Ik moest ze allemaal halen, ook de 21-plus toets. Dat is gelukt. Ik vind het wel bijzonder en denk dat dat komt omdat ik heel veel van lezen houd en nieuwsgierig ben.’

Als je aan de pabo studeert, ga je al snel op stage. Laila merkt dat het stage lopen bepaalde verantwoordelijkheden met zich meebrengt: ‘Op de hogeschool heb je toch meer vrijheid dan hier op de basisschool waar je bijvoorbeeld verplicht bent om aanwezig te zijn voordat de kinderen worden gebracht. Het ziet er niet professioneel uit als je te laat binnen komt wandelen. Ik heb er geen moeite mee; ik heb zelf kinderen en sta om 5 uur op.’

‘Als leerkracht kun je eigenlijk niet ziek zijn’

Voor de ‘echte’ meester of juf van de klas zal dat verantwoordelijkheidsgevoel nog wat sterker zijn, stelt Laila. ‘Dan ben je eindverantwoordelijk. Mijn mentor (de ‘echte’ juf van haar klas, red.) vertelde mij dat je als leerkracht eigenlijk niet ziek kunt zijn omdat er een lerarentekort is.’

Laila leert veel van haar mentor en de manier waarop zij lesgeeft: ‘Ik ben echt blij dat ik bij haar terecht ben gekomen. Ze gaat heel relaxed om met de kinderen en je merkt dat zij zich veilig voelen in de klas. Ze zorgt ook voor stabiliteit. Zo begint elke ochtend met een lied over de dagen van de week.’

‘De stille vinger: dat had ik nog niet gehad op school’

Zelf vindt ze zich nog te chaotisch, vertelt Laila. ‘Zoals ik al zei,vind ik het lastig om orde te houden en tegen kinderen te zeggen dat ze aan de beurt zijn of dat ze hun mond moeten houden. Mijn mentor heeft daar iets voor wat ze de ‘stille vinger’ noemt. Kinderen die niet door elkaar aan het praten zijn maar alleen hun vinger opsteken, worden beloond. Zij geven het goede voorbeeld en mogen daarom wat zeggen. De stille vinger dus, zoiets had ik op school nog niet geleerd.’

Jos van Nierop