Op de middelbare school onderzocht Furkan voor zijn profielwerkstuk het bombardement van Rotterdam en raakte geïntrigeerd door het feit dat de littekens daarvan tot op de dag van vandaag zichtbaar zijn en voelbaar in het leven van veel mensen. Hoe zat het eigenlijk met zijn eigen geschiedenis, begon hij zich steeds vaker af te vragen. Een geschiedenis waarvan de wortels in Nederland én in Turkije liggen. Hoe heeft zijn geschiedenis hem beïnvloed?

Ben je een Turk of een Nederlander? ‘Het is niet alleen zo dat ik zelf met die vraag worstelde’, zegt Furkan, ‘hij wordt me ook heel vaak gesteld door anderen. Autochtone Nederlanders vragen me wat ik vind van IS en of ik ‘terug’ wil naar Turkije. Turkse vrienden noemen mij verkaasd en vinden het dan weer raar dat ik overwoog om naar Turkije te emigreren. Zij zien juist de Nederlander in mij.’

‘Ik heb me vaak machteloos gevoeld bij dit soort vragen, want ik wist het zelf niet meer. Ik heb typisch Nederlandse eigenschappen – Ik spaar graag, heb over van alles een mening en hou van drop, stroopwafels en kerst – maar ook Turkse: Ik ben gastvrij, bescheiden, familie en geloof zijn heel belangrijk voor me en ik loop nooit met schoenen in huis. Ben ik nou een Turk of een Nederlander?’

Een Turk, vindt zijn opa, een Nederlandse Turk

Om daarachter te komen deed Furkan research. Hij las boeken, keek films, begon een dagboek en filmde zijn ervaringen, zowel in Nederland als in Turkije. Hij maakte een reis naar Turkije en interviewde, met zijn camera, familieleden en vrienden over hoe zij hem zien. Wie is hij voor hen? Hij hoopte daarmee een beter beeld te krijgen van zichzelf, van zijn identiteit.

Hij vroeg aan zijn opa: ‘Ben ik een Turk of een Nederlander?’ Een Turk, vond zijn opa na enig nadenken, maar wel een Nederlandse Turk. En dat hielp hem niet verder.

Terwijl Furkan worstelde, liepen de spanningen in de samenleving op, tijdens de Tweede Kamerverkiezingen en de diplomatieke rel tussen Nederland en Turkije. De druk om zich uit te spreken voor het ene of juist het andere kamp nam toe. ‘Het voelde alsof m’n ouders ruzie hadden.’

‘Het voelde alsof m’n ouders ruzie hadden.’

In deze verwarring besloot hij naar een manifestatie van Geert Wilders te gaan in Breda om het gesprek aan te gaan met zijn aanhangers. ‘Want je kunt wel praten met je familie of je vrienden, maar bij het vinden van je identiteit helpt het om ook de confrontatie aan te gaan met mensen die niet perse blij met je zijn.’

Het werd een nare ervaring die hem in tranen achterliet, maar het motiveerde hem ook om zijn plek in Nederland op te eisen. Het werd Furkan steeds duidelijker dat hij niet gevangen wilde raken in tegenstellingen.

Na drie jaar onderzoek is zijn conclusie dat hij evenveel Nederlander is als Turk en dat er geen goed of fout is in hoe iemand zijn eigen identiteit invult. ‘Ik ben Nederlander én Turk, en ook een niet-praktiserende moslim, alhoewel ik wel de spirituele elementen uit de islam toepas in mijn leven. Mijn biculturaliteit is niet alleen ingewikkeld, maar heeft ook voordelen: Ik kan me goed aanpassen aan verschillende situaties, omdat ik me altijd in verschillende werelden beweeg.’

Deze film heeft hem geholpen zich los te maken van het zorgelijke beeld dat er van biculturele jongeren gecreëerd wordt. Zijn opleiding heeft hem ook geholpen. ‘We leren veel over cultuurverschillen en hoe je daarmee kunt omgaan. Het verkopen van een product in China is echt wat anders dan hetzelfde product verkopen in Duitsland.’

‘Vooral het keuzevak Superdiversiteit heeft me flink aan het denken gezet over culturele diversiteit en identiteit en ik heb daarin geleerd dat je jezelf niet kunt afbakenen in één identiteit, elk mens heeft meerdere identiteiten.’

‘Ik ben gewoon Furkan’

‘Ik wil mensen laten zien dat ik mijzelf ben, en geen onderdeel van een probleem. Ik ben gewoon Furkan en ik wil hier in Nederland mijn leven opbouwen. Ik ben hier geboren, ik hoef niet te integreren. Dit is mijn land. Ik ga hier niet weg.’

Dorine van Namen