Karlijn is pas een maand uit huis. Na maandenlang hospiteeravonden te hebben afgestruind, heeft ze haar plek nu helemaal gevonden. ‘Gelukkig was ik de eerste die op deze kamer reageerde en was er geen hospiteeravond’, zegt ze. ‘Daar was ik na drie maanden wel even klaar mee: elk weekend drie uur heen en terug reizen zonder dat het iets oplevert. Het dieptepunt was toen er wel dertig gegadigden waren en iedereen werd verplicht een fles wijn mee te nemen. Ze waren dus vooral uit op veel gratis drank. Daar ben ik na een uur weggegaan, helemaal geen zin in. Nu woon ik hier met maar één huisgenootje. We kenden elkaar nog niet maar het klikt supergoed. We doen samen boodschappen en koken samen.’

‘Ik ben vooral heel blij met mijn bed. Het duurde uren om dat ding in elkaar te krijgen maar hij slaapt heel chill.’ Ik vraag naar de walvis op haar bed. ‘Oh dat is een haai’, zegt ze. ‘Hij heet Frank Ocean. Ik slaap dus nooit alleen.’ Ik ben benieuwd wat er in de lades onder haar bed verstopt zit. Ze zal toch ergens iets van troep moeten hebben. ‘Daar zit niks in. Ik heb ook niet zoveel nodig. Kleren en shampoo, dat is het wel zo’n beetje.’

‘Ja en schoenen’, gaat ze verder. ‘Ik ben een tijd een echte sneakerverzamelaar geweest. Toen ging al mijn Albert Heijn-salaris daarnaartoe. Nu niet meer hoor, ik koop ze nu alleen nog in de sale of op de kinderafdeling. Ik heb maat 36,5 en kinderschoenen zijn vaak zo’n twintig euro goedkoper.’ Ze vertelt me dat de andere helft van haar sneakercollectie nog thuis in Utrecht staat. ‘Mijn moeder had lukraak wat paren in een vuilniszak gestopt en die heb ik nu hier. Maar ik vind het prima, al mijn schoenen zijn mooi.’

Karlijn omschrijft haar stijl als ‘strak met een vleugje vintage’. ‘Dat kleed heb ik voor 17 euro in Leeuwarden gevonden in een kringloopwinkel. Het duurde wel twee weken om ‘m schoon te krijgen.’

De rumoer van de stad was wel even wennen voor Karlijn. ‘Ik kom uit een hele stille vinexwijk, waar nooit iets gebeurt. Dat is hier wel anders.’ Ze gaat elk weekend naar haar ouders in Utrecht, met een tas vol was. ‘En om te werken. Ik werk bij de Star Wars-expositie in de Cinemec. Ik vind het fijn om ook nog iets in Utrecht te hebben.’

‘Dat schilderij heb ik trouwens zelf gemaakt’, zegt ze terwijl ze naar het simplistische beeld van een zebra wijst. ‘Heb ik gemaakt tijdens een cursus van een vriendin van mijn moeder terwijl ik superbrak was.’ Het is er niet aan af te zien. En waarom een zebra? Zit daar nog een verhaal achter? ‘Niet echt’, antwoordt ze.

Tekst en beeld: Zoë Cozijnsen