Terwijl ik Stijn, die over de trappen vliegt, probeer bij te benen neem ik mezelf nog maar eens voor minder te gaan roken. Eenmaal op zijn kamer aangekomen vertelt hij me hoe hij op de Coolhaven terechtkwam. ‘Na een aantal minder succesvolle bezichtigingen heb ik toch nog deze kamer gevonden. Maar ik heb me wel echt laten overhalen door het uitzicht hier. De vorige bewoner had namelijk alle muren en het plafond smurfblauw achtergelaten. Maar door het uitzicht ben ik toch de uitdaging aangegaan om alles wit te schilderen.’

Vorig jaar liep hij een jaar stage bij het Wereldmuseum Rotterdam en dat zie je terug in zijn kamer. ‘Het is echt een hobby van me om mijn kamer in te richten en te zorgen dat alles leuk bij elkaar past. Ik hou heel erg van kunst, dat zie je wel denk ik. Ik heb een paar favoriete kunstenaars die veel terugkomen. Dat zijn Picasso, Matisse, David Hockney en Calder. Dat schilderij met die bloemen is bijvoorbeeld van Picasso en die in dat gele lijstje ernaast is van Matisse. En die mobiel heb ik zelf gemaakt, geïnspireerd op het werk van Calder.

Ik stel dat hij eigenlijk gewoon een kunstenaar is. Hij denkt even na. ‘Ik vind mijn kamer soms wel een soort van gesamtkunstwerk (benaming voor een kunstwerk waarin verschillende kunstvormen gecombineerd zijn, red.). Ja, je zou mijn kamer een kunstwerk kunnen noemen als je kijkt naar de tijd die ik erin steek en hoeveel ik erover nadenk.’

De meeste spullen in zijn kamer komen van de kringloop en Marktplaats. Stijn: ‘Ik koop zo min mogelijk nieuw. Er zijn wel een aantal items van de IKEA, omdat ik tweedehands niets fatsoenlijks kon vinden. Dat kastje daar bijvoorbeeld, alleen heb ik dan wel de ladeknopjes andere kleuren geverfd.’

Hij vertelt dat spullen aan een bepaald criterium moeten voldoen: ze moeten rood, geel of blauw zijn. ‘Als ik die regel niet met mezelf had, zou het hier denk ik nog voller staan. Mijn moeder was hier dit weekend en die kreeg alweer een zenuwinzinking bij de gedachte dat ze me volgend jaar weer moet verhuizen. Bij mijn vorige verhuizing van Breda naar Rotterdam was het namelijk nogal een uitdaging om al mijn spullen in dozen te krijgen.’

Ik vraag wat hij zou doen als hij een paars attribuut voor zijn kamer cadeau krijgt. Stijn: ‘Ik weet niet of het nog zal gebeuren, omdat mensen me toch wel direct hiermee associëren. Ze weten inmiddels wel wat ze me moeten geven. Maar stel dat het zou gebeuren, ik weet het eigenlijk niet. Ik denk dat ik het heel stiekem zou lozen bij de dichtstbijzijnde kringloop.’

Voor deze kamer zijn de kleuren rood, geel en blauw dus de leidraad, maar bij zijn vorige kamer was dat weer helemaal anders. ‘Het thema van mijn vorige kamer was oubollig. Met allemaal oma-lampjes en zo. Ik vind het nu verschrikkelijk’, zegt Stijn.

‘Er zijn dus ook maar een paar dingen die het van mijn eerste kamer tot hier hebben gemaakt’, gaat hij verder. ‘Een boel gaat dus ook weer terug de kringloop in. Het enige voorwerp dat ik altijd meeneem, is het boekje Le petit prince. Mijn ouders hebben me daar vroeger veel uit voorgelezen en op mijn geboortekaartje stond ook een plaatje van dat boek.

‘Ik weet nog niet wat het volgende project wordt. Ik hoop dat ik dan groter woon, dus dat betekent in ieder geval nog veel meer rommel.’

Zoë Cozijnsen