En Roy houdt niet van zooi: ‘Ik ben behoorlijk perfectionistisch. Dat ene laatje met die rommeltjes irriteert me bijvoorbeeld mateloos.’ Zijn kamer is even gelikt als zijn baard. ‘Niet veel mensen weten dit van mij, maar ik hou van netheid. Zonder organisatie raak ik geïrriteerd. Dat is dan ook de grootste uitdaging van mijn opleiding aan de WdKA. Alles is daar vaag, je moet zelf duidelijkheid zoeken in de vaagheid.’

Bij binnenkomst vertelt Roy dat hij pas een week in de kamer woont. Dat verbaast me, zijn kamer oogt zo netjes. Alle spullen op hun juiste plaats. Zo staan zijn – voornamelijk zwarte – schoenen keurig op een rijtje uitgestald. Wanneer ik dit plaatje wil vastleggen onderbreekt hij me even. ‘Zal ik dit paar er ook bij zetten?’, stelt hij voor.

Roy neemt z’n camera overal mee naartoe. ‘Ik heb er ooit zo een van mijn vader gekregen, maar die doet het niet meer. Daarom heb ik precies dezelfde gekocht. Die stoel was trouwens van mijn oma en ik heb ook nog een leren motorjack dat van haar is geweest. De lp-speler heb ik ook van mijn vader gekregen en ik heb een horloge dat mijn opa nog heeft gedragen.’

Ik werp een blik op het antiek ogende Perzische tapijt. ‘Oh, die was €2,50 bij de kringloop’, zegt Roy.

Voordat hij zo’n week geleden naar Rotterdam verhuisde, heeft hij antikraak in Zwolle gewoond. Een flinke overgang, vertelt hij. ‘In Zwolle kende ik bijna iedereen. Hier is alles nieuw. Ook had ik zeeën van ruimte in mijn vorige onderkomen. Ik had zelfs een kamer voor mijn was, omdat ik niet wist wat ik met alle ruimte aan moest. Dat is nu wel anders. Verder woon ik nu voor het eerst met huisgenoten, maar ik mag zeker niet klagen. We kijken regelmatig samen naar wielrennen en zijn van plan in het voorjaar te gaan fietsen. Zo kom ik hier trouwens ook terecht: via een vriend van de Rotterdamse fietsvereniging.’

Boven zijn bed staat een merkwaardige tekst gekrabbeld waarvan de inhoud ongeveer op het volgende neerkomt:

 Geef me jazz

Geef me jazz

Geef jazz geef jazz aan mij

Roy is het daar niet mee eens. ‘Dat slaat toch helemaal nergens op. Geef me jazz. Daar ben ik niet verantwoordelijk voor, hoor. Dat stond er al.’

Tekst en beeld: Zoë Cozijnsen