Elke thuiswedstrijd stond hij in de Kuip op de staantribune, luisterend naar Rijnmond Live voor het wedstrijdverslag.

Marnix volgt de wedstrijden namelijk met zijn oren, want hij is bijna blind. Bijna drie jaar geleden ontdekte hij een vlekje in zijn oog, het eerste teken van de oogziekte van Leber. In een paar maanden tijd ging zijn zicht zo achteruit dat hij nu maatschappelijk blind is. Dat betekent dat hij afhankelijk is van hulpmiddelen om te kunnen studeren en werken.

‘In korte tijd moest ik me aanpassen aan mijn nieuwe situatie’, vertelt Marnix. ‘Ik studeerde accountancy, maar besloot over te stappen naar fiscaal recht en economie. Ik maak gebruik van spraaksoftware, en dan is het lastiger om je door Excelsheets met cijfers te werken dan een wettekst.’

Het bleek een goede keuze. Marnix zit nu in zijn derde jaar, heeft een stage bij PwC achter de rug en vult zijn minorruimte met bachelorvakken filosofie aan de Erasmus Universiteit. Dat betekent veel literatuur verwerken. Marnix: ‘Als ik moet studeren, gebruik ik de schermlezer NVDA. Met de iRead scan ik mijn studieboeken in. Ik neem de stof dus luisterend op. Verder heb ik een cursus sneltoetsen gevolgd. Daarmee kun je alles op de computer doen.’

Skiën en bergbeklimmen deed Marnix ook graag en hij wilde dat niet opgeven. ‘Ik ski nu met een gids. Hij skiet achter mij en geeft via oortjes door hoe ik moet gaan. Op dezelfde manier heb ik de Breithorn in de Alpen beklommen. Het enige wat ik echt niet meer kan doen, is autorijden. De zelfrijdende auto zou een perfect hulpmiddel zijn voor mij.’

Door alle energie te stoppen in doorgaan en aanpassen heeft Marnix niet de tijd gehad om zijn visuele beperking te verwerken. Voor het eerst liep hij de afgelopen maanden tegen de grenzen van die energie aan. Hij moest gas terugnemen. ‘En dat heb ik ook gedaan. Ik voel me nu weer sterker en klaar voor mijn afstuderen.’

Tekst: Esmé van der Molen
Beeld: Wouter Le Duc