Weken gingen voorbij en het taalniveau werd steeds makkelijker. Ik werd zekerder over mijn eigen kunnen en de docenten waren eigenlijk best tof.

Toch had ik het gevoel dat het niet gezien werd. Wetende dat ik het voor niemand anders dan mijzelf deed, zocht ik alsnog positieve bevestiging van mijn docenten, want zij waren (en zijn nog steeds) mijn rolmodellen.

Het moment dat mijn beeld kantelde, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik was verwikkeld in een pittig debat over werkgelegenheid in Nederland. Ik maakte een opmerking over dat mensen die hun baan verliezen aan ‘buitenlanders’ dat wellicht aan zichzelf te danken hebben en beter werk moeten leveren. Als ik daar nu aan terugdenk, was dat een behoorlijk naïeve opmerking.

Mijn opmerking – in combinatie met nog wat andere kritiek op ‘het systeem hier in Nederland’ – schoot een medestudent in het verkeerde keelgat waarna zij tegen mij schreeuwde: ‘Als het je hier niet bevalt, ga je toch terug naar je eigen land!’
Ik herinner me eigenlijk niet wat ik daarop antwoordde. Ik weet wel dat ik kalm reageerde en met inhoudelijke argumenten mijn standpunt verdedigde.

De rest van die les is een vage herinnering, maar wat er aan het einde gebeurde, zal ik nooit vergeten. De docent kwam naar me toe om te vertellen dat zij vond dat ik enorm was gegroeid sinds het begin van de opleiding. Die woorden maakten voor mij het verschil, omdat een docent mijn inzet zag en er iets van zei. Toen dacht ik: als zij zegt dat ik het goed doe, dan kom ik er wel.

Ik hoop dat 2018 een jaar wordt waarin docenten, en dan niet alleen die van de Hogeschool Rotterdam, hun ogen openhouden voor studenten die dagelijks proberen het verschil te maken. Laten we proberen niet ‘de klas’ te zien, maar studenten met hun unieke verhalen, prestaties en behoefte aan aandacht. Voor mij, een onzekere jongen die toen aan een nieuwe uitdaging was begonnen met weinig referentie vanuit familie en omgeving, heeft de opmerking van deze docent een groot verschil gemaakt.

Dank aan de docent die mij destijds zag en van wie ik helaas veel te kort les heb gehad: Celine Manschot.
Ik ben haar en alle andere docenten die een bijdrage hebben geleverd aan mijn succes eeuwig dankbaar.