Kun je je nog het moment herinneren dat je verliefd werd op het snowboard?

‘Jazeker! Ik was 21 jaar toen ik voor het eerst op een snowboard stond en ik was meteen verkocht. Ik skiede al zowat mijn hele leven, maar dit was toch anders. De lifestyle die erbij hoorde, sprak me ook erg aan. Er waren in die tijd nog niet zo veel meisjes die het deden, want het was nog een jonge sport. Daarom mocht ik al snel aan internationale wedstrijden deelnemen. Dat ging eigenlijk meteen best goed. Ik had geen angst en kende het gevoel van glijden natuurlijk als geen ander.’

Het ging blijkbaar zo goed dat je met je rechtenstudie stopte om je volledig op de sport te richten.

‘Klopt. Ik heb nog wel mijn propedeuse gehaald, maar was er in die anderhalf jaar tijd achter gekomen dat dit niet het leven was waar ik gelukkig van werd. Wat ik dan wel wilde doen? Geen idee. Ja, snowboarden en dus ben ik naar Frankrijk vertrokken. Dat was natuurlijk bijscharrelen om rond te komen, maar in de winterperiode ging dat prima. Doordeweeks gaf ik snowboardles en in het weekend nam ik deel aan wedstrijden.’

De Olympische Spelen van Salt Lake City kwamen zelfs in beeld, toch?

‘Ik had in 1998 dankzij een topachtklassering tijdens een worldcupmeeting al een halve nominatie voor de spelen van Nagano behaald, dus ik dacht: Als ik het toen kon, waarom nu dan ook niet? Ik was goed in vorm, maar toen werd ik voor de eerste keer ziek. Anderhalf jaar voor de spelen was de diagnose keihard. Mijn onderbeen moest worden geamputeerd om in leven te blijven. Dan is een sportwedstrijd ineens niet belangrijk meer, hoor.’

Je was topsporter en had alles opgegeven om de top te halen. De klap moet dus op meerdere vlakken enorm zijn geweest.

‘Natuurlijk, maar aan de andere kant: ik had sportief alles bereikt wat ik wilde. Daarnaast wilde ik vooral graag blijven snowboarden. Ik had met eigen ogen al eens gezien dat het met een prothese ook prima gaat. Vier maanden na mijn amputatie stond ik alweer op een snowboard en iets meer dan een maand later werd ik Nederlands kampioen snowboardcross tussen de valide sporters.’

Snowboarden is mede dankzij jou een paralympische sport geworden. Hoe heb je dat geflikt?

‘Na dat NK werd ik door de bond benaderd of ik de kar wilde trekken om de sport op de paralympische kalender te krijgen. Dat wilde ik natuurlijk wel. Niet omdat ik zelf zo graag wilde meedoen, maar meer om zo veel mogelijk kinderen te laten zien dat een sport als snowboarden ook mogelijk is als je een beperking hebt. Ik was daar het levende bewijs van. Toen ik net geamputeerd was, ging ik me oriënteren op sporten voor mensen met een lichamelijke beperking. Ik kon kiezen uit rolstoeldansen, -basketbal en -tennis. Maar ik wilde helemaal niet in een rolstoel zitten. We zijn echt from scratch begonnen om de sport paralympisch te krijgen. Veel lobbywerk, internationale werkgroepen en wereldbekerwedstrijden opzetten. In Sotsji was het na een periode van zeven jaar hard werken zover. Een prachtig moment voor de sport.’

Ondertussen werd je ook weer ziek, maar je bleef zelf boarden en knokken voor die paralympische plek. Waar komen die kracht en dat doorzettingsvermogen vandaan?

‘Dat heeft altijd al in mij gezeten. Kijk, je gaat kanker niet overwinnen puur door positief te blijven denken. Daar zou ik veel mensen die zijn overleden aan die ziekte tekort mee doen. Maar ik denk wel dat het helpt. Als ik op de bank was blijven zitten met de gedachte: ik ga dit toch niet overleven, gaat het snel bergafwaarts. Daar ben ik van overtuigd. Door veel te sporten zorg ik dat mijn lichaam in optimale conditie is om in ieder geval iets tegen kanker te kunnen doen. Ik geloof erg in keuzes en ik kies ervoor om te leven. Natuurlijk heb ik slechte momenten en angsten, maar ze bepalen niet mijn algehele gemoedstoestand. Het liefst word ik een grijs omaatje dat met haar kleinkinderen op schoot zit. Is dit een reële gedachte? Waarschijnlijk niet. Maar ik leef er wel naar.’

Sporten is natuurlijk wat anders dan topsport bedrijven. Je moet er veel voor opgeven, zoals quality time met je gezin. Was dat juist in deze levensfase niet lastig?

‘Weet je, de afgelopen negen maanden zijn heel heftig geweest. Ik voelde me voor het eerst in achttien jaar echt ziek. Kon maar twee uur per dag actief zijn en lag voornamelijk op bed. Juist dan heb ik een doel en focus nodig om zo’n periode door te komen. Topsport geeft mij dat doel en mijn familie weet ook dat ik gelukkiger ben en meer rust in mijn hoofd heb als ik op een snowboard sta. We hebben voor Pyeongchang met z’n allen de beslissing genomen om er nog één keer vol voor te gaan.’

Met tweemaal goud wellicht afscheid nemen van wedstrijdsport die je leven heeft gekleurd. Dat moet dan een bittersweet gevoel hebben gegeven.
‘Ja, maar ik heb er volledig vrede mee. Ik ben supertrots dat het nog een keer is gelukt en dat het niveau van snowboarden zo enorm is gegroeid in de breedte. Ik hoop voor de ontwikkeling van de sport nog lang iets te kunnen betekenen.’

Je hebt in 2004 op de inmiddels opgeheven Rotterdam Topsport Academie van de HR de studie commerciële economie afgerond. Was je daar ook zo vastberaden fanatiek?

‘Haha, ja, stiekem toch wel. Wat ik vooral opmerkelijk vond, is dat ik tijdens mijn topsportcarrière blijkbaar al zo veel had geleerd. Die ervaringen kon ik dankzij docenten als Perry Snoek en Marietta Broersma in de praktijk brengen. Zij hebben mij met dat inzicht echt door die studie heen gesleept. Ik heb daarna nog mijn master gehaald op het Johan Cruyff Institute en heb jaren op de marketingafdeling van Red Bull gewerkt, waar ik deals mocht sluiten met grote atleten als Kjeld Nuis, Max Verstappen en Edgar Davids. De opleiding heeft mij dus op meerdere gebieden veel gebracht.’

De waardering voor paralympische sport is de afgelopen jaren flink gestegen. Er is meer media-aandacht bijvoorbeeld. Dat moet je deugd doen.

‘Zeker. De atleten hebben dat zelf ook afgedwongen, denk ik. Twintig jaar geleden was paralympische sport echt niet om aan te zien, maar dat niveau is zo gestegen. Bij de Mentelity Foundation proberen we daarom zo veel mogelijk mensen met een beperking te laten zien hoe leuk sporten eigenlijk is. Het draait om fun. De omgeving van mensen met een beperking wijst hen er vooral op wat niet meer kan, terwijl wij juist het tegenovergestelde doen. Lekker sporten en dan komen de parels die eventueel op de Paralympische Spelen kunnen acteren vanzelf.’

Tekst: John den Braber
Fotografie: Joshua Bakarbessy