Moeilijk was het wel, de sportdrempel was erg hoog geworden. Ik had mijn loopbaan nogal lang boven mijn gezondheid geplaatst en hoe meer werk, hoe minder tijd. Hoe minder tijd, hoe groter de gemaksdrang. Boodschappen doen? Koken? Bewegen (voor de lol)? Ha! Soms at ik drie keer per dag buiten de deur, overwegend ongezond. Kapsalons, bamiblokken, hotwings en pizza’s. Was dat alles, was het probleem niet zo groot.

Toen ik 102 kilo woog, heb ik de knop omgezet: géén zoet meer, geen vet meer en minstens drie keer per week sporten.

Ik tikte blikjes frisdrank weg alsof het flesjes water waren en ik bestelde bovengemiddeld vaak voedsel onder het motto: ‘Buiten eten levert stress op; ik ben liever thuis bezorgd.’ Om nog maar te zwijgen over de grote hoeveelheden koek, snoep en chocola die ik er doorheen jaste. Alsof ik aandelen had in Kinder Bueno, Snickers (goed te doen als ontbijt ook), Twix en Lion. Tot de huisarts mij eind 2017 vertelde dat mijn overgewicht gevaarlijke vormen begon aan te nemen. Haha, vormen. Ik had een kop als een oliebol en een pens als een skippybal. Dat is geen waardeoordeel; vol wezen is helemaal niet erg. Maar overvol is ongezond.

Toen ik 102 kilo woog, heb ik de knop omgezet: géén zoet meer, geen vet meer en minstens drie keer per week sporten. Ik sleepte mijn parodie op een menselijk lichaam richting de fitness, waar ik nu dus al een paar maanden onder de bezielende leiding van een goede vriend mijn gymnastiekoefeningen doe. Is het altijd leuk? Nee. Doet het heel vaak pijn? Zeker. Word je, vooral in het begin, geconfronteerd met je eigen tekortkomingen en de effecten van jarenlange lichamelijke nalatigheid? Ook. Wil je die goede vriend met z’n bezielende leiding soms stiekem helemaal doodkapotwurgen? Ja! Maar de voldoening van het totaalpakket (letten op voeding, bezig met sporten) is veel te groot.

Tussen de kolossen die trainen alsof ze volgende week tegen Badr of Rico moeten, de giganten die bij het veel te veel gewicht in één keer tillen geluiden maken als een beer met obstipatie en de titanen die zich verwoed van afmeting nachtkastje naar formaat kast ploeteren, heb ik een stuk ontspanning door inspanning gevonden. Niet om de cover van Men’s Health te halen, maar om gezonder te worden en me beter te voelen. En om gewoon weer kleding van de Zara aan te kunnen (die maattabellen daar liegen sowieso).

Niet slecht voor iemand die een halfjaar geleden nog liever naakt in een glasbak zou zwemmen dan twee meter op een loopband te slijten. En ik kan het iedereen aanraden. Want je zorgt niet voor je geest als je je lichaam steeds vergeet. Dat je ’t weet!

Tekst: Derek Otte
Foto: Frank Hanswijk