Blog Sterre: De finish is in zicht maar voelt onbereikbaar
Blog van SterreGepubliceerd: 21 hours ago
| 
|
Jean Marie Molina is hoofddocent studiesucces en wijsgerig pedagoge. Ze begeleidt studenten (met studievertraging) bij het behalen van hun diploma. Haar eerdere blogs lees je hier.
Een van de hipste termen binnen het hedendaagse onderwijs is inclusie. De hogeschool ziet zichzelf als heel inclusief, maar zijn we dat wel echt? Ik vind van niet.
Mijn eerste kennismaking met de term inclusie was in 2014 toen ik collega-pedagoog Frank Tuitt in New York ontmoette. De term verwijst volgens hem naar de filosofie dat studenten die komen uit wat hij ‘historisch achtergestelde minderheidsgroepen’ noemt, kunnen deelnemen aan onderwijs(systemen) zonder dat zij last ervaren van hun socioculturele, financiële en etnische achtergronden.
Tuitt beschouwt zulke studenten als een meerwaarde voor het onderwijssysteem. Een systeem dat volgens hem nauwelijks is veranderd terwijl de studentenpopulatie wel steeds diverser is geworden. In navolging van Tuitt hebben veel onderwijsinstellingen en -professionals wereldwijd zich gestort op het fenomeen van inclusie en inclusief onderwijs.
Alhoewel ik blij ben met deze ontwikkelingen en met het feit dat er aandacht is voor inclusiviteit, is er toch iets wat ik opmerkelijk vind: de situatie die ontstaat wanneer iemand inclusiviteit ter discussie stelt. Dan wordt wat ik ‘de paradox van inclusie’ noem zichtbaar, ook binnen de hogeschool.
Wanneer een student of medewerker aangeeft dat hij de inclusie niet ervaart, wordt die persoon overspoeld met voorbeelden die laten zien dat de hogeschool wél inclusief is. Als iemand bijvoorbeeld wordt aangesproken op oneigenlijke uitsluiting op basis van geaardheid, ras of status, is ontkenning vaak de eerste reactie.
Daarna volgen reacties als ‘dit gebeurt hier niet’, ‘wij zien geen kleur’ of ‘iedereen krijgt gelijke kansen’. Maar deze reacties bewijzen juist het tegendeel. Als we echt inclusief waren, zouden we mensen niet proberen te overtuigen dat wat zij ervaren niet echt is.
Wat we wel zouden moeten doen is oprechte nieuwsgierigheid tonen en ons afvragen waarom ze geen inclusie ervaren. Deze oprechte nieuwsgierigheid helpt het perspectief van de ander te erkennen en te begrijpen waarom mensen aangeven bepaalde dingen te ervaren.
Ik besef dat dit moeilijk is. Want inclusie, echte inclusie, vraagt van ons dat we onze eigen overtuigingen en aannames kritisch onder de loep kunnen en willen nemen. Daarvoor moeten we beseffen en erkennen dat inclusie niet hetzelfde is als het ontkennen van verschil of het benadrukken van overeenkomsten.
Inclusie vraagt dat we onszelf minder snel een schouderklopje geven omdat we het zo goed doen. Want zolang wij de ervaringen van de ander bewust of onbewust ontkennen, is er nog flink werk aan de winkel.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
De spjiker op zijn kop!
Als je echt inclusief bent, hoef je het niet door te vertellen. Mensen merken het vanzelf wel.
Het is vergelijkbaar met iemand die opschept, dat die vaak met mensen naar bed gaat, ze gaan nooit zo vaak als ze zeggen.
“Een [onderwijs]systeem dat volgens hem nauwelijks is veranderd terwijl de studentenpopulatie wel steeds diverser is geworden” – moet dat dan? Voor diversere volksvertegenwoordigingen hoef je toch ook het stemsysteem niet aan te passen? Of wordt er met ‘het systeem’ iets anders bedoeld dan de systemen, misschien de cultuur ofzo?
Ik heb de meerwaarde van inclusie nooit begrepen, niemand kan mij uitleggen wat nu de voordelen zijn. Daarnaast ontstaan er meer problemen door, die niet erkent worden.
Het wordt een beetje religie, zoals in de VS al het geval is. (Slachtoffergedrag optima forma, voldoe aan mijn eisen en anders ben je slecht (en racist)). Wat een egocentrische blik toch eigenlijk, kijk mij! geef aandacht om wie ik ben!!
Doe ik niet aan mee, het zorgt voor meer discriminatie.
Er zit ook een discrepantie tussen wat feitelijk zo is en hoe het ervaren wordt. Zo kan je alles wel wegwuiven als er uitleg wordt gegeven en iemand zegt: ‘Ik zie geen kleur’ o.i.d.
Moeten we iedereen dus accepteren zoals hij is, dat is dus echte inclusie? Dat is onhaalbaar. Sommige gedragingen, culturen en overtuigingen kunnen niet samen en moeten we niet willen, lijkt mij..
@Es
Schijnbaar moet alles veranderen in naam van inclusie/diversiteit. De westerse cultuur moet veranderen/plaatsmaken voor een mengelmoes van alle andere culturen, zodat iedereen zich prettig voelt (behalve iemand met een Nederlandse cultuur).
Het komt er eigenlijk op neer dat: Alle andere culturen gerespecteerd moeten worden (behalve de huidige, westerse patriarch, cultuur, die is niet inclusief). Alles moet geaccepteerd worden, waardoor een ieder ‘zichzelf kan zijn’. Wat neerkomt dat alle groepen elkaar gaan discrimineren en neersabelen.
Echte Sociale gerechtigheid (SJW) ideologie.
@ Es. Tuitt zegt dat het probleem ligt in het feit dat deze groepen studenten deelnemen aan systeem die feitelijk niet voor hen bedoeld is/was. Hierdoor zijn mensen als het ware eeuwig in het nadeel. Dat is goed voor niemand…ben jij het hiermee eens?
Inclusief…erover lezen…erover praten…het begrijpen…maar dan inclusief handelen, dat is de moeilijkheid als de context waarin je verkeert vooral voor jou is. “invite to the party”, maar dan ook “ask to join the dance”. Ik snap het wel, dat is een moeilijk proces. “try walking in my shoes, you’d stumble in my footsteps”, het vraagt om begrip van beide kanten en voor beiden een proces in eigen tempo
@Jean-Marie
Het is voor niemand specifiek gemaakt en de regels van het systeem gelden voor iedereen en is voor iedereen gelijk.
Dat is een onzin argument wat hier gebruikt wordt.
Zo niet: Nog een concrete voorbeelden vaan verschil door/in dit systeem??
@ J@P … thank you for proving my point! Fijn weekend!
@J@P,
Als HR werkelijk inclusief zou zijn dan had je gezien dat studenden van alle achtergronden, kleuren, rassen, sexe etc. Etc in de studierendementcijfers dichter bij elkaar zouden liggen. Dat zou zijn als gevolg van dat zowel nieuwe collega’s als de mastodonten zich zouden hebben geprofessionaliseerd op het gebied van binding maken met de studenten. Als HR werkelijk inclusief zou zijn dan had je ook gezien dat er meer vrouwelijke directrices aan de top van de instituten zouden zitten. Als HR werkelijk inclusief zijn dan had ik bij sollicitatiegesprekken diversere collega’s zien deelnemen, die de toekomstige collega’s naast vakinhoud ook op cultureel sensitiviteit beoordeelt. Als HR werkelijk inclusief zou zijn dan had ik meer managers gezien die zijn team zou zeggen ‘jullie dienen daadwerkelijk je best te doen om te weten te komen wat inclusie inhoudt dan alleen maar gelijke kansen voor een ieder etc etc’. Om een paar voorbeelden te noemen dat we nog een hele lang weg te gaan hebben.
J@P de voordelen van inclusie zijn dezelfde als die van diversiteit. Uiteraard met wat voorwaarden; teams werken beter, hun producten zijn creatiever, teams brengen meer geld op, het is rechtvaardiger (niet alles hoeft economisch belang te zijn imo) en verhoogt het gemiddeld mentaal welbevinden vh individu. Diversiteit is nuttig. Zonder twijfel en op basis van research.
@Jean-Marie, hoezo zijn ze niet gemaakt voor de betreffende groep? Onderwijssystemen zijn voor studenten. Zijn studenten met een kleurtje een andere diersoort dan studenten met een wit kleurtje?
Het lijkt mij hier gaan om papegaaigedrag, overal wordt geroepen dat het patriarchale blanke hetero cisgender systeem fout is dus dan moet dat ook hier zo zijn. Maar dat is m.i. niet zo. Ik hoor graag wat het neutrale onderwijssysteem fout doet. (En als dat patri/martiarchaal eruit moet ook graag je onderwijsvisie.)
@ jean-marie
haha makkelijk, je laat hier mijn punt ook zien.
vraagje: sta ik nu aan de verkeerde kant van de geschiedenis?
Heb je ook nog argumenten op mijn argumenten?
@ Mijn mening
Dat is inderdaad jouw mening.
studierendement ligt grotendeels aan de student zelf, je kan vanalles buiten deze studenten de schuld geven maar dat is wel makkelijk en juist wat ik bedoel met de slachtofferschap. Psychologen hebben hier een woord voor, ikzelf noem het Calimero-gedrag.
Hoeveel is genoeg om echt inclusief te zijn? En is dat dan objectief vast te stellen of gaan we door tot er geen witte man meer de kans krijgt en is het dan geslaagd of?
culturele sensitiviteit, daar dient geen rekening mee gehouden te worden, dat is de grootste onzin. zeker op een school!
ik denk het niet.
Je bent een typische SJW, als het niet aan jou beeld voldoet dan is het onrechtvaardig, ga toch weg joh met die subjectiviteit.
@Es
Wat zijn de voordelen dan? en hoeveel diversiteit en inclusie moet er zijn en waar houd het op?
En discrimineren we dan ook op achtergrond qua procedures? Erg kwalijk, want het wordt discriminatie genoemd als het vanuit 1 bepaalde kant uit gaat, maar andersom mag het wel in naam van inclusie en diversiteit.
En mag ik die research even zien? Ik ben daar heel sceptisch over. Zeker omdat cultuur niets met huidskleur e.d. te maken heeft. Wat wel zo voorgespiegeld wordt.
Laten we wel eens een objectieve standaard gaan vinden om balans te vinden. nu draait het uit op het uitsluiten van de Witte, westerse student, want fout.
@ J@P Ik heb nu geen handig literatuuronderzoek op m’n telefoon maar je kan hier beginnen: https://scholar.google.nl/scholar?q=benefits+of+diversity+in+the+workplace
Ik vraag mij wel af waarom je wilt dat er een eind komt aan diversiteit? Wordt t niet gewoon tijd om al dat clubjesgebeuren voor jezelf los te laten?
@J@P, ben nu wel erg benieuwd wat jou argumenten op mijn andere stellingen zijn, behalve over studierendement van de studenten. Wat is je reactie daarop?
Ik raad je aan om dit te lezen: https://www.hogeschoolrotterdam.nl/contentassets/44b2f64668cd493ca11320b19aae512b/essay-kwaliteit-in-de-klas-van-hogeschool-rotterdam.pdf
En als jij de oorzaak van uitval alleen bij studenten legt, dan zou ik zeker ook recentere studies van John Hattie erop naslaan.
Je hebt toch ook het beste over voor je eigen kinderen of niet?
“Als we echt inclusief waren, zouden we mensen niet proberen te overtuigen dat wat zij ervaren niet echt is.” Wanneer iemand aangeeft dat die exclusiviteit ervaart, dan is het sowieso een feit dat die persoon dat ervaart. Dat betekend niet dat de exclusiviteit ook daadwerkelijk gebeurd is. Als je wilt dat andere mensen hun gedrag veranderen, namelijk minder exclusief worden, dan moet er in de werkelijkheid natuurlijk ook sprake zijn van exclusiviteit, anders is er geen gedrag om te veranderen. Als inclusiviteit betekent, ervaringen belangrijker achten dan werkelijkheid, dan heb je helemaal gelijk, maar, als wijsgerig pedagoge, vindt je dat werkelijk de meest wijze manier van sociale cohesie?
Want, als we ons rechtssysteem, om een voorbeeld te geven, op die manier zouden vormgeven, dan zouden we geen bewijslast meer hebben. Dus, wanneer iemand zegt bestolen te zijn, dan is die bestolen, ongeacht of hij het wellicht helemaal niet mist of het gewoon verloren heeft (wat ons land niet goed zal doen op economisch vlak als bv verzekeringen niet meer kunnen differentiëren tussen diefstal en verliezen). Maar, als er vervolgens iemand beschuldigd wordt, dan is die persoon dus schuldig omdat iemand anders dat zo ervaart. En dan hebben we het nog niet over verkrachting, dat überhaupt al een moeilijk onderwerp is door #MeTwo, of moord. Maar, als we het daar dan toch over hebben, wat als een echte verkrachter aangeeft dat hij ervoer dat het slachtoffer het wilde (misschien wel ruig, want er is natuurlijk ook een verschil tussen verkrachting en ruige seks)? Dat is dan toch diens ervaring?
En denk alsjeblieft niet dat dit een overdreven doordrijving is van jouw logica, want we hebben het al over semi-overheidsinstanties (namelijk scholen), dus dan moet je er al met een enigszins sceptische, juridische oog naar kijken. Want, zoals eerder aangegeven is, wordt iedereen hier volgens de wet gelijk behandeld, dus definities zijn daardoor uitermate belangrijk.
En dan vindt ik nog een ander onderwerp interessant, dat benoemd is in dit stuk. ‘Historisch achtergestelde minderheidsgroepen’. We weten dat dat verwijst naar ons slavernijverleden. Maar, waarom hebben de Afrikanen die toen der tijd niet als slaaf genomen werden, en in Afrika achterbleven, het dan amper beter gedaan? Ik praat iemands fysieke vrijheid beroven absoluut niet goed (sterker nog, economische vrijheid is een vrijheid waar vaak overheen gekeken wordt en daar ben ik het ook niet mee eens), maar ik leg wel mijn twijfels bij het bijwoord ‘historisch’. Maar goed, side track.
“Wat we wel zouden moeten doen is oprechte nieuwsgierigheid tonen en ons afvragen waarom ze geen inclusie ervaren.” Dit is een belangrijk iets waar ik wel helemaal voor ben. Want, dit is een belangrijke stap in het onderzoeken naar het incident. Als we van tevoren al aannemen dat het waar is omdat iemand dat zo ervaart, waarom zouden we dan nog met oprechte nieuwsgierigheid naar iemand luisteren? Je bent in die gevallen, of je het nu klakkeloos aanneemt of afwijst, überhaupt ‘biased’ om een populaire SJW term te gebruiken.
@Mijn mening, waarom is er meer dan gelijke kansen nodig? Waarom de vrijheid van 1 bevolkingsgroep beperken om die van de andere groep beter te maken? Weetje wie dat ook deden? Stalin, Hitler, Mao, Franco en Mussolini. Onbewust, en waarschijnlijk onbedoeld, heeft radicaal links steeds meer kenmerken van het fascisme overgenomen…
@Mijn mening: dat lijkt me ontzettend kort door de bocht, en dat dat niet zomaar allemaal de HR aan te rekenen is. Neem bijvoorbeeld de studierendementcijfers: wat doet de HR precies verkeerd dat deze niet gelijk verdeeld (zouden) liggen? Graag zie ik bewijs van je claim dat de HR actief bepaalde bevolkingsgroepen benadeelt.
“Daarna volgen reacties als ‘dit gebeurt hier niet’, ‘wij zien geen kleur’ of ‘iedereen krijgt gelijke kansen’. Maar deze reacties bewijzen juist het tegendeel. Als we echt inclusief waren, zouden we mensen niet proberen te overtuigen dat wat zij ervaren niet echt is.”
Jeetje wat een hersengymnastiek en waangedachten, bewijslast ligt toch echt bij de diversiteitsdrammers en inclusieideologen.
Een hele lieve vriendin die ik al heel ken vertelde mij onlangs dat zij paranormaal begaafd is: ze ziet lichtwezens, gidsen, ervaart hulp van boven, ze vroeg mij of ik haar nu nog wel serieus kon nemen want vaak ervaart ze negatieve reacties. Ik zei dat ik er geen moment aan twijfel dat wat zij ervaart echt is, maar dat die wereld mij volkomen onbekend, vreemd, is.
Ik ben zo blij met de discussie die hieronder is ontstaan. Het is voor mij nog meer BEWIJS dat wij er nog lang niet zijn. Een aantal dingen vallen mij op:
– Waarom gebruiken mensen hun eigen naam niet? Waarom kunnen we deze discussie niet in alle openheid en transparantie voeren?
– Waarom worden er gelijk beledigende woorden gebruikt? Waarom mensen gelijk categoriseren? Waarom zijn termen als ‘diversiteitsdrammers en inclusieideologen’ nodig?
– Waarom is de eerste reactie de ontkenning? Nee., wat je zegt klopt niet. Het is niet zo! Je stelt je op als slachtoffer enz?!
– Waarom moet ik jou ervan overtuigen dat wat ik voel echt is? …. ik gebruik een heel erg simpele voorbeeld. Maar als je naar de dokter gaat en je geeft aan dat jij je niet lekker voelt, probeert hij/zij jou ook te overtuigen dat wat je voelt niet echt is? Wie ben jij om mij te zeggen dat ik niet voel of ervaar wat ik ervaar?
– Waarom moet ik mij altijd legitimeren? Altijd aan jou, de ander uitleggen en verantwoording afleggen? Waarom is dat zo?
Het laatste wat ik hierover voor nu kwijt wil zeg ik in mijn eigen taal zodat ik zeker weet dat ik duidelijk ben.
I know my words have made many feel uncomfortable. Angry, upset, even. But the discomfort you may have felt is nothing compared to the pain, frustration and discomfort that I and those like me experience every day! And as long as I have students who enter my office and classroom who are hurting and broken because of the exclusion they experience in the society as well as at our University I am going to continue to sound the alarm and we are going to continue to have this talk!
We’re not going to continue anything, no one cares. I’m not feeling the emotions you describe either, you’re probably just projecting these emotions on others. I just get agitated reading these dumb race baiting articles on how bad our white institutes are at fascilitating education whilst simultaneously the whole world wants to study in white countries. My opinion should be the kind of diversity you should be subscribing to by the by, diversity of idea’s and perspective.
The burden on proof is still on you by the way. And no I’m not going to use my real name whilst posting here, I’d like to finish my degree without a hitch thank you very much.
@Jean-Marie
Een reactie op een aantal van je punten:
“– Waarom is de eerste reactie de ontkenning? Nee., wat je zegt klopt niet. Het is niet zo! Je stelt je op als slachtoffer enz?!”
Omdat de HR als dader wordt neergezet. Misschien ís de HR een dader, maar dan moet eerst worden vastgesteld wát de HR doet dat toch een gebrek aan inclusie leidt, en dán kan de HR kijken wat te doen om zich te verbeteren.
“– Waarom moet ik jou ervan overtuigen dat wat ik voel echt is? …. ik gebruik een heel erg simpele voorbeeld. Maar als je naar de dokter gaat en je geeft aan dat jij je niet lekker voelt, probeert hij/zij jou ook te overtuigen dat wat je voelt niet echt is? Wie ben jij om mij te zeggen dat ik niet voel of ervaar wat ik ervaar?”
Even voorop gesteld: het is absoluut niet mijn bedoeling je gevoelens te bagatelliseren. Echter, wat je voelt niet waar hoeft te zijn. Ik kan bijvoorbeeld het gevoel hebben dat een collega achter mijn rug om over mijn praat, terwijl dit helemaal niet zo is.
“– Waarom moet ik mij altijd legitimeren? Altijd aan jou, de ander uitleggen en verantwoording afleggen? Waarom is dat zo?”
Dat hoef je ook niet. Tenzij je de HR van dingen gaat betichten.
Mijn standpunt samengevat: streven naar meer inclusie vind ik helemaal prima, maar dan wil ik graag weten wát de HR verkeerd zou doen, liefst met bewijs. Dan kunnen we er samen wat aan doen.
Ik schrik van de reacties. Pijnlijk om te zien. Waarom staat je eigen verontwaardiging voor de erkenning van pijn en verdriet van de ander? Waarom ervaart men uiting van gevoelens als een aanval? Waarom vragen we ons niet als eerste af waar komen deze gevoelens vandaan en waarin schieten we tekort. Als docent zijn mijn studenten mijn graadmeter. Als ze exclusiviteit ervaren wil ik weten waardoor. Of het terecht of onterecht is, daar kun je het pas over hebben als je weet waardoor dat gevoel is ontstaan.
Ik vraag me wel vaak af waarom mensen meteen zo aangevallen reageren zoals ook hier in de reacties. Ook een “nickname” als boze witte man begrijp ik echt niet. Het ging in dit stuk niet specifiek over racisme, het is toch breder getrokken? Waarom dan richten op kleur? Beste boze witte man, laat die boosheid varen. Juist die boosheid staat de erkenning in de weg. En waarom überhaupt boos? Iedereen mag een andere mening hebben toch? Hoe problematisch is wit zijn? En vanwaar de boosheid en verontwaardiging van witte mensen als het gaat over racisme? De Amerikaanse antiracisme-trainer Robin DiAngelo noemt deze boosheid en het ongemak white fragility. Witte mensen zijn fragiel omdat ze niet gewend zijn zichzelf te zien als onderdeel van een raciale categorie. Maar in vergelijking met andere etnische groepen genieten witte mensen als groep wel degelijk systematisch voordelen. Discriminatie jegens niet-witte Nederlanders is structureel: op de arbeidsmarkt, in het onderwijs en bij de politie. Je hebt dus als witte een voordeel waar je je misschien niet bewust van bent.
Erkennen dat sommige dingen zijn zoals ze zijn waarna we pas het probleem kunnen aanpakken, dat is denk ik het grote streven. En nee, het gaat niet alleen om kleur. Ik kom ook op voor mijn “witte” studenten omdat IEDEREEN recht heeft op een gelijke behandeling. Soms betekent dit een aanpassing omdat onze studenten geen schapen in een kudde zijn maar allemaal individuen waardoor de “behandeling” gelijk gemaakt moet worden.
@ Gert-Jan
Ik stel de HR als medeverantwoordelijke. Het woord dader gebruik jij niet ik.
Medeverantwoordelijk omdat hier de plek is waar uitsluiting plaatsvindt. Hier is de plek dat een student bijvoorbeeld te horen krijgt dat hij blij moet zijn dat hij het zo ver heeft mogen schoppen. Want zijn mensen bereiken niet zoveel. Ik heb honderden voorbeelden voor je. Maar je hoeft niet ver te zoeken. Heb je een aantal van de reacties hieronder gelezen?
Wat ik voel is waar voor mij. Ik voel het. Een ander kan het niet voor mij bepalen. ik begrijp jouw punt. Echter verondersteld jouw punt dat er dan een dialoog volgt. Maar er is geen enkel dialoog mogelijk als je begint met datgene wat ik aangeef te ontkennen. En dat is wat er helaas te vaak gebeurt. Waarom is ontkennen de eerste reactie?
Ik zeg: Stel vragen daarover, kritische vragen maar oordeel niet. Zeker niet wanneer jij de ander je vaak niet kan voorstellen hoe het is voor de andere die uitsluiting ervaart.
Je vraagt wat we verkeerd doen, want ik maak ook deel uit van de HR. We zeggen inclusie, maar we doen nog geen echte inclusie. Je hoeft het niet van mij aan te nemen vraag het aan onze kinderen, onze studenten en collega’s van bijvoorbeeld een andere culturele samenstelling en je zult het zien. Ik zie het dagelijks. Ik hoor dagelijks de verhalen. Ik begeleid studenten door dit vaak pijnlijke proces heen
Wat we moeten doen is het gesprek voeren. Echt voeren. Niet praten over onze leuke experimenten en bijeenkomsten maar over hoeveel pijn en verdriet er binnen deze hogeschool rondloopt. En over hoe vaak en waarom de bewijslast bij de “slachtoffer” ligt zoals iemand hierboven stelde.
Zou inclusie niet moeten betekenen dat dit hele artikel niet hoeft te bestaan? Wat een gezwets allemaal eigenlijk weer. Dat het woord inclusie sowieso al bestaat…
“Ik stel de HR als medeverantwoordelijke. Het woord dader gebruik jij niet ik.”
Ik begrijp niet goed wat precies het verschil is, maar ik denk niet dat het de moeite waard is hier een discussie over te voeren.
“Medeverantwoordelijk omdat hier de plek is waar uitsluiting plaatsvindt. Hier is de plek dat een student bijvoorbeeld te horen krijgt dat hij blij moet zijn dat hij het zo ver heeft mogen schoppen. Want zijn mensen bereiken niet zoveel. Ik heb honderden voorbeelden voor je. Maar je hoeft niet ver te zoeken. Heb je een aantal van de reacties hieronder gelezen?”
Als dit zo consequent gebeurt (en ik ontken noch bevestig dat dit zo is, want ik weet het niet), dan zullen er onderzoeken en cijfers zijn (of komen) die dit bevestigen. Als die er zijn, laat die dan zien. Dan weten we waar we het over hebben.
“Wat ik voel is waar voor mij. Ik voel het. Een ander kan het niet voor mij bepalen. ik begrijp jouw punt. Echter verondersteld jouw punt dat er dan een dialoog volgt. Maar er is geen enkel dialoog mogelijk als je begint met datgene wat ik aangeef te ontkennen. En dat is wat er helaas te vaak gebeurt. Waarom is ontkennen de eerste reactie?”
Ik heb nergens iets ontkend. Ik vraag slechts om bewijs, iets wat niet onredelijk is.
“Ik zeg: Stel vragen daarover, kritische vragen maar oordeel niet. Zeker niet wanneer jij de ander je vaak niet kan voorstellen hoe het is voor de andere die uitsluiting ervaart.”
Ook heb ik nergens een oordeel over geveld. Ik heb júíst kritische vragen gesteld. Maar je hebt gelijk over dat ik me niet of nauwelijks kan voorstelling hoe uitsluiting voelt.
“Je vraagt wat we verkeerd doen, want ik maak ook deel uit van de HR. We zeggen inclusie, maar we doen nog geen echte inclusie. Je hoeft het niet van mij aan te nemen vraag het aan onze kinderen, onze studenten en collega’s van bijvoorbeeld een andere culturele samenstelling en je zult het zien. Ik zie het dagelijks. Ik hoor dagelijks de verhalen. Ik begeleid studenten door dit vaak pijnlijke proces heen
Wat we moeten doen is het gesprek voeren. Echt voeren. Niet praten over onze leuke experimenten en bijeenkomsten maar over hoeveel pijn en verdriet er binnen deze hogeschool rondloopt. En over hoe vaak en waarom de bewijslast bij de “slachtoffer” ligt zoals iemand hierboven stelde.”
Ik vind het jammer dat je je aangevallen voelt, want ik wíl aan jouw kant staan. Echter, nu hebben we het over een vermeende en ongrijpbare vijand. Laat me zien wie het doet, wat er gebeurt en waar. Bewijslast voor het slachtoffer is een harde realiteit, maar nodig. Moet de HR bewijzen dat het níét gebeurt? Dat is de omgekeerde wereld.
Inclusie is inderdaad een paradox, het zijn gevoelens die geen meetbare plek in realiteit kennen, en dan maar verwachten dat je zonder bewijslast kan wegkomen.
De paradox van inclusiviteit bestaat.
De paradox zit hem in de voorwaarde van het moeten categoriseren van de diverse groepen op basis van cultuur, sekse, religie, geaardheid, etc. Want alleen daarna kan er benoemd worden dat iedere groep inderdaad aan bod komt. Het werkt dus impliciet segregatie in de hand, in plaats van integratie of assimilatie.
Wat is er toch mis met het liberale standpunt dat ieder mens als individu waarde toevoegt? Dat je de student niet als onderdeel van een – al dan niet – dominante groep beoordeelt? Omdat je als docent iedere student als uniek persoon benadert.
Conclusie:
– Wit zijn mag hedendaags betekenen dat je minder waarde hebt in de discussie (of plaats), zeker als je vragen stelt.
– Er zijn kennelijk geen negatieve consequenties aan diversiteit/inclusie (al zijn daar bewijzen voor).
– Alleen bepaalde onderzoeken zijn serieus te nemen (zolang de uitkomst bekend is en juist in progressieve (lees: regressieve) ogen).
– Discriminatie tegen blanke mensen is kennelijk toegestaan in naam van diversiteit en inclusie.
– Schijnbaar hebben alle ‘mensen van kleur’ (iedereen behalve blanke mensen) een zelfde leven en ervaringen en denkwijze, alsmede zogenaamd de blanke mensen.
– schijnbaar zijn alleen ervaringen van ‘mensen van kleur’ (iedereen behalve blanke mensen) waarheid, en die van blanke mensen gewoon een uiting van leugens (en discriminatie)
Ga zo maar door!
Dit is typisch regressieve, op zichzelf discriminerende, rare redenatie. Heel gevaarlijk en zeer schadelijk voor de verhoudingen in deze school en dit land.
Maargoed, wie ben ik,… Ik ben maar een boze witte man, zoals elke blanke duivel, toch?
Het is duidelijk dat de auteur graag een verdienmodel wil houden met dit onderwerp en natuurlijk sociale voordelen voor bepaalde groepen.
@ Helene
ik ben Atheist, maarre…. AMEN TO THAT!
Deze reactie is in strijd met onze spelregels – lees ze hier: https://profielen.hr.nl/spelregels-website-profielen/ – en daarom plaatsen we hem niet.
Kritiek op de auteur aangaande haar eigen racisme en vooroordelen (in de media) mag kennelijk niet op dit linkse platform! (Tosca?).
Misschien kan er uitleg gegeven worden?
Hi J@P,
Zoals ik je ook al heb gemaild: je reactie was in strijd met onze huisregels. Hij was ronduit onvriendelijk en nog eens zeer op de vrouw.
We vinden het fijn dat je op onze site discussieert, maar we verzoeken jou (en alle gebruikers) dit te doen op een manier die bij onze spelregels past.
Als je je op ons platform niet aan onze regels houdt, plaatsen we je comment niet. Zoals je ziet.
Grts Tosca Sel
Hoofdredacteur Profielen
@Jean Marie, Dank voor het delen van jouw ervaringen en dat van je studenten. Ook voor het aanzwengelen van het gesprek wat gevoerd dient te blijven worden. Gesprekken zoals hierboven over inclusiviteit en aanverwante onderwerpen als racisme, wit privilege etc.
Ik ben het met je eens, inclusie kent een paradox en we zijn als hogeschool (nog) niet inclusief (genoeg).
Ik heb de afgelopen dagen vol interesse de steeds heftiger opspelende discussie rondom het thema inclusie zoals aangekaart door @Jean Marie gevolgd. Ik heb zelf een achtergrond in genderstudies, en hoewel ik het eens ben met de kern van het Jean Marie’s betoog, namelijk dat er op de HR nog veel moet gebeuren rondom inclusie enzovoorts, kan ik me niet vinden in de toon die Jean Marie gebruikt en de houding die ze aanneemt in haar reacties op dit blog. Ik geloof heel sterk dat dit contra-productief werkt. Dat gezegd hebbende distantieer ik mij zonder meer van de extreme reactie van met name @J@P, die ik oproep om goed bij zichzelf te rade te gaan over de toon en inhoud van zijn reacties.
Ik moest steeds denken aan een (nu beroemd stuk) van Joan Williams, die na de overwinning van Donald Trump heeft geschreven over de manier waarop de zogenaamde progressieve elite neerkijkt op de witte, werkende midden- en onderklasse. Zij signaleert dat de superieure houding van deze kosmopolitische, veelal hoog opgeleide elite juist de extreme tegenreactie zoals gezien in de overwinning van Trump in de VS, of dichter bij huis, de overwinning van FVD in Nederland in de hand werkt. Een tegenreactie die ik ook terug lees in de woorden van @J@P maar ook anderen die gereageerd hebben op het stuk van Jean Marie.
Ik vond de reactie van Jean Marie op de verschillende tegenreacties op haar stuk tekenend voor deze superieure houding, zoals gesignaleerd door Williams. Zoals ik al zei, de kern van het betoog van Jean Marie blijft staan. Ik onderschrijf die, en als docent bij (onder andere) de afdeling studiesucces, werk ik er dagelijks aan om van de HR een meer inclusieve organisatie te maken. Maar ik heb ook wel degelijk begrip voor de groep van met name autochtone Nederlanders die zich steeds meer achtergesteld voelen.
Laten we wel zijn, er worden pittige termen gebruikt om die groep te omschrijven: patriarchaal, wit-privilege, racistisch, enzovoorts. Ik vind het niet raar dat mensen daar tegen in het geweer komen als ze zo genoemd worden, des te meer omdat de mensen die hen met dit soort termen om de oren slaan vaak niet de ruimte en de tijd nemen om hun kant van het verhaal te horen. Dan kan dus een tegenreactie niet uitblijven, zoals bijvoorbeeld het gebruik van de term SJW, en erger.
Die tegenreactie kan niet door de beugel. Maar wat net zo min door de beugel kan is hoezeer de zogenaamd progressieve, kosmopolitische, hoog opgeleide elite (waar ik overigens deel van uitmaak) de grote groep mensen die het niet met hen eens zijn of die hen niet snappen wegzetten als achtergestelde racisten. Ik weet, @Jean Marie, dat je de term achtergestelde racist niet gebruikt hebt, maar ik heb het hier met name over een bepaalde houding en hoe die overkomt.
Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: een Hogeschool waar iedereen zich thuis voelt en prettig en veilig kan werken en studeren. Het heeft dus geen zin om elkaar de tent uit te vechten. Zeker niet online. Beide kanten werken momenteel tweestrijd in de hand. Zelf heb ik gemerkt dat een fijne kop koffie vaak een hoop goed kan maken, dan kunnen we het ondertussen hebben over dit fascinerende onderwerp en wat we eraan kunnen doen. Als iemand interesse heeft, dan ben ik altijd te bereiken.
Hier trouwens nog een link naar een interview met Joan Williams:
https://www.groene.nl/artikel/slaapwandelend-naar-een-klassenguerrilla
@ Sander ‘t Sas.
Ik ban inderdaad vrij extreem in mijn reacties op dit soort onderwerpen, zeker met zo’n toon.
Ik ben het namelijk zat dat witte mensen, mannen in het bijzonder, weggezet worden als een soort minderwaardig in de discussie en als grootste, soms enige bron van racisme, discriminatie en overige isms worden, wat op scholen en in de media wordt versterkt.
Daarnaast verwonder ik mij vrij vaak in de dubbele standaarden die je hier in dit artikel ook weer ziet.
Conlcusies op basis van uiterlijk of onveranderbare eigenschappen. Dit is verachtelijk maar wordt hier gewoon toegestaan onder het mom ‘het mag’, maar owee als je iemand persoonlijk aanspreekt of het in wat grovere bewoording doet. Zeker als blanke man. Veelzeggend ook over Profielen.
Ook zou ik dan weleens willen waar diversiteit en inclusie ophoud, zijn er dan meetbare, objectieve standaarden na te streven? zoals gericht op weergave van populatie? en welke dan?
of gewoon op de notie dat blanke mensen, zoals nu wordt geschetst, geen verstand ervan hebben en dus gemarginaliseerd mogen worden.
Hier op profielen zie je het ook, discrimineren zonder reden (we solliciteren hier niet, namelijk) mag hier (uiterlijke kenmerken) maar ik mag dan niet een (grove) tip geven aan de auteur (die in de media ook gewoon discrimineert op huidskleur en alleen denkt in groepen, die volgens haar hetzelfde denken, vanwege hun huidskleur.
Racism of the gaps (variant op ‘god of the gaps’ argument) valt niet op te lossen..
Hi J@P,
Zoals we gisteren ook al uitgebreid per mail hebben besproken: de redactie ziet in bovenstaande reacties geen discriminatie of racisme.
En ik wil ook hier nog eens benadrukken dat er op de site – zowel in de artikelen als in de reacties – geen ruimte is voor discriminatie en racisme.
Tosca Sel
Hoofdredacteur Profielen
@ Tosca Sel.
Dat mag je vinden natuurlijk, Ik heb je ook het volgende aangegeven:
Ze maakt hier (zonder geldige reden) onderscheid op basis van huidskleur (ras) (je zei gisteren trouwens dat het geen strafbare discriminatie was omdat het een reden had). Discriminatie mag met een goede reden, gaf je zelf ook aan, maar hier solliciteren wij niet. dus blijft het gewoon plain discriminatie. maarja, als het ideologische diversiteit/inclusie maar gevolgd kan worden, whatever de consequenties.
Ze gaat er namelijk vanuit hier, en in de media, groepen met dezelfde huidskleur hetzelfde denken en hetzelfde ervaren. Dit is toch aardig, ongeoorloofde, discriminatie op huidskleur in mijn ogen.
Ik snap dat jullie dat bij de redactie dat niet zo zien maar dan vraag ik mij af wat jullie als ongeoorloofde discriminatie zien?
Vreselijk jammer, ik had meer intellectuele eerlijkheid verwacht.
Hi J@p,
Ik weet niet precies welk punt je probeert te maken, maar ik wil graag benadrukken dat hetgeen jij suggereert in je reactie niet hetgeen is dat ik je heb gemaild.
Dit is wat ik je mailde: ‘Misschien moeten we het begrip discriminatie even fileren. Want ja, Jean-Marie maakt onderscheid, maar stuurt ze ook aan op aparte behandeling zonder dat dat gerechtvaardigd wordt?
Want dát is wat discriminatie strafbaar maakt. Ik zie dat niet terug in haar tekst, ook niet als ik mijn best doe.’
Tosca Sel
Hoofdredacteur Profielen
@Tosca Sel
En ik maar denken dat eigenschappen ophangen aan huidskleur (ras) verachtelijk was en ook discriminerend is.
Je verschuilt je achter de wet, maar op de vrouw spelen is ook wettelijk toegestaan maar niet netjes, dus mag het niet van jou/redactie.
Hier zie je de dubbele maat van jou/de redactie terugkomen. Jullie verzinnen argumenten om het, on the fly, goed te praten.
Ik hoop dat jullie deze comment durven te plaatsen en niet weer wat verzinnen en hoop dat je hier eens heel hard over nadenkt. dan ben ik tevreden.
@ J@P
Ha Jop! Goed om van je te horen. Je stelt een aantal interessante vragen, zeker die over meetbaarheid wat betreft diversiteit en inclusie is er eentje waar ik graag op in ga.
Eerst even over toonzetting. Je zegt zelf dat je vrij extreem kan zijn in je reacties en dat ook kan doen in grove taal. Als ik je een tip mag geven: stop daarmee. Ik snap dat je bepaalde dingen zat bent, ik snap dat je boos bent, maar zoals je merkt heeft het geen zin om dan heel woest te reageren. Je wordt geband, of mensen nemen je niet serieus, of je wordt nog erger aangevallen… Het beste is altijd om rustig te blijven. Je zegt dat je gepakt wordt omdat je iemand persoonlijk aanspreekt. Let wel, ik heb dat ook gedaan in mijn stuk nietwaar? En die is niet geband omdat ik beleefd, respectvol en to the point blijf. Ik ken het hoor, echt waar. Als iets me aan het hart gaat dan kan ik ook echt de neiging hebben om te ontploffen. Maar dat is eigenlijk altijd contra-productief. Enfin, een tip van mij voor jou.
Meetbaarheid… We leven in een maatschappij waar steeds meer dingen meetbaar worden of geacht worden te zijn. Economische perspectieven, de groei van Schiphol, de zeespiegelstijging in 2100, IQ, EQ, noem het maar en mensen verwachten percentages en cijfers. Deels is dat terecht. Neem nou een onderwerp als Defensie (naast genderstudies heb ik conflictstudies gestudeerd en heb me gespecialiseerd in Nederlandse Defensie aangelegenheden). Defensie heeft sinds het eind van de Koude Oorlog het probleem dat voor heel veel mensen onduidelijk is waar onze krijgsmacht precies goed voor is. Waar worden we precies tegen beschermt? En wat is daar precies voor nodig? Stel dat je een duidelijke vijand hebt, zoals in de Koude Oorlog, of eerder, dan kun je een heldere inschatting maken van wat er aan Defensie moet worden uitgegeven. De vijand heeft X tanks, dus wij moeten Y anti-tankwapens. Dat soort redenaties. Maar als de vijand ongrijpbaarder is, abstracter, minder zichtbaar, wat moeten we dan? Terrorisme dreiging is een voorbeeld van zo’n abstract onderwerp. Is het nodig om een JSF te kopen als we niet zeker weten of er ermee kunnen optreden tegen een lone-wolf die zegt IS aan te hangen? Sommige mensen zeggen van wel, anderen weer niet. Het punt dat ik wil maken is dat een concept als veiligheid een heel subjectief concept is. En dus nauwelijks te meten. Voorbeeld: ik woon in een wijk waar ik het prima naar mijn zin heb, maar anderen noemen het een ghetto. Wie heeft er nou gelijk? Lastig, zo niet onmogelijk om te meten.
Nou, die abstractie, en de daarmee gepaard gaande onmeetbaarheid geldt ook voor concepten als inclusie en diversiteit. Oh uiteraard zijn er zat methodes om van allerlei te meten: de hoeveelheid vrouwen in top posities bijvoorbeeld, of de hoeveelheid Nederlanders met een allochtone achtergrond op de universiteit, maar die metingen geven alleen een signaal over een specifiek aandachtspunt. Of dat aandachtspunt vervolgens als problematisch wordt ervaren is een kwestie van debat, stellingname en opinie. Van gevoelsleven kortom. En dat is nooit te meten. Dat is waarom je aan Jean Marie bijvoorbeeld niet kunt vragen om met hele precieze, meetbare onderbouwingen te komen voor haar stellingname. Want dat kan namelijk niet. Evenmin als dat jij spijkerhard kan maken waar jou gevoelsleven vandaan komt.
De vraag om meetbaarheid is dus niet de goede. Het is een begrijpelijke vraag, maar je zult nooit een sluitend antwoord krijgen. Het enige wat we kunnen doen is uitwisselen, en zoeken naar gezamelijkheden. Wat delen we wel? Wat bindt ons? En waarover we het niet met elkaar eens zijn, is dat onoverkomelijk? Of kunnen we afspreken dat we anders tegen bepaalde zaken aankijken? En dan wordt het een kwestie van geven en nemen. Is het bijvoorbeeld zo erg dat ons als mannen gevraagd wordt om een toontje lager te zingen? Dat kun je je afvragen. Uiteindelijk kunnen we alleen maar in gesprek blijven, want het alternatief is zo erg dat niemand dat moet willen.
@Jean Marie, dankjewel voor het delen. Echt heel goed om nieuwsgierigheid te stimuleren. Blijf nieuwsgierig met elkaar in gesprek en we zullen onszelf, de hogeschool, de student en daarmee de samenleving veranderen.
@J@P dat is juist het mooie aan inclusiviteit, ook jij hebt recht op jouw mening. Mooi toch hoe de HR een weerspiegeling is van onze samenleving.
Wat ik wel merk in jouw reacties is dat er veel woede onder zit. Dit vind ik persoonlijk jammer. Mocht je behoefte hebben aan een open gesprek kan je mij een privé mail sturen. Ik ben namelijk erg benieuwd naar waar jouw gevoelsleven (zoals jij dat noemt) vandaan komt. Dit kan je kwantitatief niet meten, maar met wat kwalitatief onderzoek kan je daar zeker wel komen.
@ Sander `t Sas.
Ik ben niet woest of boos hoor. Maar wel erg geïrriteerd.
Klopt, ik kan alleen niet begrijpen dat iemand die pedagoog is, de schuld altijd maar bij een bepaalde groep, buiten henzelf, legt. Zeker als het telkens over kleur gaat. Ook hier lijkt diversiteit en inclusie weer alleen over kleur en achterstand te gaan. Wat eigenlijk heel bizar is. Daar wordt ik dan vrij misselijk van.
Wat betreft die meetbaarheid, dat is natuurlijk niet helemaal waar. Het is maar waar je behoefte aan hebt. Je kan namelijk goed objectieve grenzen vaststellen, zoals bij diversiteit alleen te kijken naar de bevolkingsopmaak van stad of land. Maar zelfs als we dit doen, is het niet genoeg, het moet maar meer en meer. Totdat alles een kleurtje heeft. Want tegenwoordig als een witte mens/man wat zegt hierover dan wordt hij/zij in een hoek geduwd, zoals auteur vaker doet. Zeker als je er vanuit gaat dat de kleur bepaald wat je wel/niet denkt of meemaakt.
En moeten we dat willen, vragen aan iemand om ‘een toontje lager te zingen’ op basis van kleur of sekse.. lijkt mij erg kwalijk.
@Lamiae Laabid
uhm welke inclusiviteit, die van schrijfster? Daarin is mijn mening minder waard omdat ik de blanke afstammeling van de overheerser ben en ik white privilege heb en dus mijn mening minder waard is of ik moet mijn mond houden. Van welke samenleving? die van Rotterdam of van NL? En tuurlijk is dat prima, maar wanneer zijn we dan klaar als dat al het feit is? door totdat alles een andere sekse of achtergrond heeft dan blank/man?
Nee, zware geïrriteerdheid en meer shock naar hoe ‘progressief’ (lees regressief) deze school/Profielen is. Geregeerd door intersectionele feministen, lijkt het wel, zoals deze auteur.
Ik wil best in gesprek gaan hoor. Waar mijn gevoelsleven vandaan komt? Ik ben al verschillende keren weggezet om mijn kleur of achtergrond, ook bij werkgevers afgewezen hierom. En dan zie ik deze maatschappij en deze school veranderen naar een model als de VS waar alles gefixeerd is op onze uiterlijke kenmerken, en daarop primair worden beoordeeld. waar je als minderheid een streepje voor hebt puur omdat je een minderheid bent. dat is triest, niet?
En ik maar denken dat we MLK zo hoog hadden zitten..
“Waar je als minderheid een streepje voor hebt puur omdat je een minderheid bent. dat is triest, niet?”
Ik denk dat dit wreed overtrokken is, geloof niet dat je als minderheid zo’n grote voorsprong hebt. Sterker nog, ik geloof dat dit voornamelijk een achterstand is en dat er zo nu en dan bij organisaties/vacatures uitzonderingen zijn.
Dus sorry dat ik het zeg, kan me nauwelijks voorstellen dat je hier als Westerse meneer of mevrouw heel veel last van hebt. En dit komt van een meneer met een Nederlandse achtergrond.
@Lamiae: Mooi dat je de toenadering zoekt, denk dat dialoog hierover nodig is. Mensen zijn in real life vaak milder dan achter een toetsenbord.
Bij toeval ben ik, een bezoeker van buiten, op dit blog en bij deze discussie terecht gekomen. Met veel interesse heb ik alle comments gelezen. Het onderwerp inclusiviteit, ook in het onderwijs, heeft al sinds kind mijn aandacht. Ik ben half Surinaams Creools en half Zeeuws en opgegroeid in een witte omgeving in Vlissingen.
Mijn studietijd ligt al lang achter mij. Ik heb kort op de Hes Rotterdam gezeten om daarna mijn studie af te maken op het Ichthus, nu Inholland Rotterdam.
Wat mij opvalt in de gevoerde discussie is 1. dat er geen voorbeelden worden gegeven van niet-inclusief gedrag dat op de HR voorkomt (ik kan er een paar noemen uit mijn schooltijd) en 2. dat de discussie opeens draait om een wij vs zij. Maar waar is het geheel? Inclusiviteit in relatie tot HR gaat er volgens mij om dat alle studenten zich thuis voelen op de universiteit, zich gezien voelen en dat alle studenten de mogelijkheid hebben om het beste uit zichzelf te halen. En omdat verschillende studenten, verschillende behoeftes hebben zal de HR ook verschillende tools of hulp moeten aanreiken. En punt 3: de boze witte man en J@p reageren boos en gefrustreerd. Voor mij lijkt het dat dit zijn origine heeft in het weg worden gezet als onderdeel van een groep (witte man en dus racistisch, white-privilege etc) terwijl men als individu gezien wil worden. Hoe frappant is het dan dat Nederlanders met een migrantenachtergrond praktisch altijd gezien worden als onderdeel van een groep, terwijl zij gezien willen worden als individu? En (vooral de 2e en 3e generatie) als Nederlander?
Ook lees ik in de reacties dat men de Nederlandse cultuur als een witte cultuur ziet, waar houdt de diversiteit op? En met een schok las ik de opmerking over Afrika, waarom de achtergebleven zwarte mensen het niet beter hebben gedaan? Hieruit blijkt zoveel onwetendheid over de geschiedenis van Afrika..
Volgens mij heeft de HR een hele mooie educatieve taak hier liggen en kan zij een verbindende rol vervullen. Open dialoog en met respect naar elkaar luisteren. Maar ook gewoon onderwijzen. Want waarom is Nederland, en zeker Rotterdam, niet meer wit? Wat betekent dit in cijfers, in onze cultuur, maatschappij? En ook stelling nemen. Voor inclusiviteit. Tegen uitsluiting. Voor alle studenten.
Ik ben zeer benieuwd naar het vervolg van deze zeer nodige discussie.
Leontine Vreeke
Wijkraadslid Katendrecht Wilhelminapier
Als Rotterdam meer gekleurde mensen heeft dan blanken,.. Is er dan geen zwarte privilege?
@J@P: privilege gaat niet over het aantal mensen meen een bepaalde keur of geslacht of seksuele voorkeur etc. in de maatschappij maar de rol die een bepaalde groep mag vervullen. Hoeveel zwarte mensen zitten in de politiek, hoeveel vrouwen tellen de raden van bestuur van ons land, hoeveel zwarte mensen/ vrouwen leiden een bedrijf in de top 500? Dat is waar privilege onder andere over gaat.
@Leontine Vreeke,
Je hebt het nu niet over privilege maar over diversiteit. Privilege is een, niet verdient, voordeel. Wat jij aangeeft is een gevolg van een witte meerderheid.
Of is er in de rapindustrie alleen maar zwart privilege? en waarom het woord privilege?
@ J@P
Interessante opmerking over het al dan niet objectief vast kunnen stellen wanneer een bepaalde mate aan diversiteit in een maatschappij afdoende is. Ik snap dat het idee heerst dat dit mogelijk zou zijn. Ik zal uitleggen waarom dit niet kan:
We leven in een natiestaat, of althans dat willen we graag. Dat is een samenvoeging van twee verschillende termen: de “natie” en de “staat”. Een natie is, grof gezegd, een groep mensen die op een bepaalde plek leven: Friezen, Dogon, Apache indianen, zijn voorbeeld van naties. Een groep mensen die door een gedeelde cultuur en geschiedenis met elkaar verbonden zijn. Nu is een staat wat anders, namelijk een juridische entiteit. Een staat is een door grenzen gedefinieerd grondgebied, internationaal erkend, met een vlag, een paspoort, een regering, wetten en een bevolking.
Als je nou die twee termen naast elkaar legt dan valt je direct op dat er een groot verschil is: een staat heeft in beginsel geen eigen cultuur en geschiedenis. Dat zijn bij uitstek dingen die voor een staat gecreëerd moeten worden. Neem nou Frankrijk. Op Franse scholen (ik heb zelf Frans onderwijs gevolgd in mijn jeugd) leren kinderen dat ze afstammen van de Galliërs. De Galliërs zouden grofweg een gebied zo groot als het huidige Frankrijk onder zich hebben gehad en verdedigd. Toeval? Nee. Na de Franse revolutie, het moment dat de grenzen van het huidige Frankrijk werden getrokken, realiseerde men zich dat er een verhaal nodig was om al die verschillende mensen in dat grote land met elkaar te verbinden. Zodoende kwamen ze uit op dit verhaal (en vele anderen). Dit is een voorbeeld over Frankrijk, maar dit geldt voor alle landen. Vaderlandse geschiedenis is een verhaal, met name bedoeld om verschillende mensen met verschillende achtergronden zich verbonden te laten voelen met een juridische entiteit, namelijk de staat. De hoop is dat je dan een natie wordt, en in het verlengde daarvan een natiestaat. Soms lukt het, vaak niet. Vaak zie je dat mensen binnen een staat zich niet zozeer verbonden voelen aan die staat maar eerder aan bijvoorbeeld hun stad, of hun religie, of hun natie (zoals bijvoorbeeld de Friezen). Niks mis mee overigens, en ik veroordeel niks, ik leg alleen uit hoe het werkt.
Nou, doordenkend heb je natuurlijk al gezien waar ik heen ga met dit verhaal: echte objectiviteit is in deze niet haalbaar. Waarom niet? Omdat naties en staten niet onderhevig zijn aan natuurwetten. Nederland bestaat krap 200 jaar, voor die tijd was het wat anders, en wie weet wordt het dat in de toekomst weer iets nieuws. Dit geldt voor naties ook. Niets is per slot van rekening eeuwig. Het is dus om kort te gaan, allemaal maar net wat je ervan maakt. Zeker, staten verzinnen allerlei drempels en plichten en rechten en weet ik het wat om bepaalde mensen wel en bepaalde mensen niet binnen hun grenzen te behouden. Maar objectief? Nee. Kijk maar naar het debat rondom wat Nederlandse identiteit is zoals dat de afgelopen 20 jaar in Nederland is gevoerd. Allerlei meningen, allerlei ideeën, maar objectief ho maar.
En dat moeten we ook niet willen. Er zijn ruim voldoende voorbeelden uit de geschiedenis waarbij geprobeerd is om “objectieve” maatstaven te creëren wat betreft bevolkingssamenstelling enzovoorts. Ik hoef niet uit te leggen waar dat allemaal in is geëindigd. Let wel: ik zeg hier niet dat we zo’n discussie niet moeten voeren hé. Ik zeg alleen dat we nooit moeten verwachten dat die discussie en de uitkomsten daarvan objectief zullen zijn.
Nog even over wij tegenover zij en hoe dit dergelijke discussies beïnvloed. Ik ben het er absoluut mee eens dat we hiermee uit moeten kijken. Het laatste wat we moeten willen is om de keiharde “culture wars” zoals die in de VS op hogescholen en universiteiten woeden over te hevelen naar de discussie in Nederland. Juist als intersectioneel feminist ben ik zeer tegen de manier waarop het er daar aan toegaat. Zeker, bepaalde dingen komen overeen, maar de discussie zoals gevoerd in de VS, en bepaalde issues die daar spelen kunnen en mogen niet als blauwdruk worden gebruikt voor de discussie hier. Laten we oog houden voor de nuances die er zijn.
Overigens J@P, heb je nou dat stuk gelezen over Joan Williams, waar ik eerder naar verwees in een reactie? Wat vind je ervan? Ik ben zeer benieuwd.
Hi Sander,
Je postte je comment twee keer omdat je dacht dat íe de eerste keer ‘niet aankwam’.
De tweede heb ik verwijderd, zodat jouw twee identieke comments niet onder elkaar komen te staan.
Dan weet je dat.
De redactie van Profielen leest alle reacties voordat we ze publiceren.
Zo zorgen we ervoor dat iedereen zich netjes aan de spelregels houdt.
Gezien jouw tekst aan de lange kant was, duurde het even voordat we hem uitgelezen hadden.
Dank voor je bijdrage!
Grts Tosca
Hoofdredaceur Profielen
Ha Tosca!
Ah ja logisch. Ik was wat ongeduldig geloof ik. Dank in ieder geval!
Groet,
Sander.