Als je aan de Wijnhavenkant de Willem de Kooning Academie binnenloopt, valt de installatie van Thijs Mosterman meteen op. Zeker als Thijs ‘m aanzet en je het knarsen van stenen en draaien van de houten tandwielen hoort. Je ziet verder een stofzuiger, verschillende boormachines en een platenspeler, alle oranje geverfd. ‘Making sand’ heet het kunstwerk van de student advertising  (autonomous practices) die helemaal geen zand wil maken, maar lol.

‘Er is behoefte om plezier te maken’

Thijs: ‘Uit nieuwsgierigheid ben ik dit ding gaan maken. Zonder concept. Wel heb ik me afgevraagd waar je in een wereld waar alles efficiënter wordt nog plezier uit haalt. Want er is behoefte om plezier te maken en ik zie ook dat deze machine mensen aan het lachen maakt. Dat lijkt me belangrijk.’

Ergens op een van de verdiepingen laat modestudent Chloe Severien haar gebreide collectie met onder andere truien en jurken zien. Het unieke aan haar werk is vooral het materiaal. Geen wol maar draad, gemaakt van het plastic van petflessen. ‘Het is garen dat in autobanden wordt gebruikt en het is supersterk’, vertelt Chloe.

‘De ene dag maak je er een broek van, de andere dag een trui’

‘Ik ben voor zover ik weet de eerste die met dit materiaal, met een breimachine, breit.’ De sterkte van het materiaal heeft als voordeel dat dit ‘re-usable knitwear’ is en dus kan worden hergebruikt, anders dan bijvoorbeeld katoen dat te broos wordt. ‘De ene dag maak je er een broek van, de andere dag een trui’, prijst Chloe haar idee aan. ‘Het zit ook nog eens superlekker en niet zo zweterig als je misschien verwacht.’

Bij Alona van Rosmalen maakt kleding deel uit van haar kunstproject. Met social practices-cultural diversity als afstudeerprofiel laat ze in haar eindwerk zien wie ze is en dat ze, vanwege haar donkere huidskleur, te maken heeft met vooroordelen. ‘Hoe kijken andere, westerse mensen naar mij?’ Het is haar eigen vraag waarmee ze ook haar publiek wil confronteren.

‘Bij jullie docenten moet ik awareness creëren’

Alona, tegen een groepje bezoekers van de Graduation Show, allemaal witte mensen: ‘Ik heb me niet altijd thuis gevoeld op academie; bij jullie docenten moet ik awareness creëren.’ Het is de reden dat ze zich bij de presentatie van haar afstudeerproject zichtbaar wil maken. Extra zichtbaar, en haar Filipijnse achtergrond – één van haar identiteiten – uitvergrotend.

Werk van nog veel meer afgestudeerden is nog tot en met zondag te zien op de Willem de Kooning Academie.

Tekst en foto’s: Jos van Nierop

Volg ons op Instagram