We hoeven elkaar niet 24/7 te knuffelen en samen truien te gaan breien. Maar je medemens ombrengen omdat hij anders is dan jij? Of omdat hij niet in jouw wereldbeeld past?

Natuurlijk erger je jezelf soms aan anderen of voel je woede of agressie door bepaald gedrag. Maar meestal stipt dat ook precies aan wat je nog kunt leren. Dat vraagt om wat mindbending-yoga, maar het levert dan ook wat op.

Want het is bijna een wetmatigheid dat wat bij jou allergische jeuk en bultjes geeft, teveel van het goede is van een eigenschap die jij te weinig hebt. Daniel Ofman ontwikkelde er een geweldig model omheen: het kernkwaliteitenkwadrant.

Oké, voorbeeld. Ik ging vroeger heel slecht op traagheid. Dat je een week moet wachten op een reactie op je mail. Of de bijdrage die een collega zou doen aan een project. Ik ging dan nog meer drammen en die ander trapte daardoor nog harder op de rem.

Nu is traagheid niet positief, maar het teveel van een goede eigenschap: ontspannen zijn, relaxt. Ja, daar kon ik dus nog wel wat van gebruiken. Au. Maar andersom geldt het ook! Mijn ongeduld is het teveel van prestatiegerichtheid. En daar kon die collega dan weer wat van leren. Win-Win! Wat heerlijk. Schiet je al vol?

Ondanks wat deze mass shooters en ook sommige wereld- en politieke leiders ons willen doen geloven, hebben we als mensen meer overeenkomsten dan verschillen. Maar dit is het punt: verschillen vallen op en ons brein interpreteert ze van nature als potentieel gevaarlijk. Oertijddingetje. Al lijkt het soms alsof we daar weer linea recta naar teruggaan.

De lijm die deze oververhitte wereld nodig heeft, heet compassie. We zijn als enige soort van nature in staat tot compassie. Want dát maakt ons superieur in de pikorde, en niets anders. Recent onderzoek onder apen laat herhaaldelijk zien dat het alfamannetje in een groep niet de sterkste is, maar de sociaal meest vaardige en vriendelijke. Survival of the kindest dus.

De lijm is er al, we hoeven alleen het dopje er nog af te schroeven.

Volg ons op Instagram