22.30 – 00.00: Opstarten

Ook al hebben ze vakantie, Nico en Jolande slaan geen feest over. Ze rijden gewoon vanaf Texel naar Rotterdam voor weer een nieuwe rave. Een halfuur voordat het feest begint, zijn ze druk bezig om hun werkruimte in te richten. In het hok van ongeveer zes bij zes creëren ze een huiselijke sfeer met een vloerkleedje, planten, posters en priklampjes. Er staan stoelen met gele emmers – om kots in op te vangen – en een comfortabele leren bank met daarnaast twee bedden. De muzikale omlijsting wordt bij Nico en Jolande standaard verzorgd door Radio 10.

Terwijl een oude hit van Madonna uit de radio galmt, komt de derde EHBD’er binnen. Gerda zet een koelbox vol ijsklontjes – voor kneuzingen en builen – onder het tafeltje met het koffiezetapparaat. Ze doet het werk al vijf jaar, met plezier. ‘Als ze mij bellen dan ben ik er binnen een uur’, zegt ze met haar vriendelijke, koffiebruine stem. Ze heeft een moederlijke uitstraling waar veel rust van uitgaat. Het team bestaat officieel uit deze drie personen, maar ook Sylvana, die eigenlijk pas de volgende nacht hoeft te werken, zal er de hele tijd zijn.

Het gezellige hok is er niet alleen voor onfortuinlijke ravers. De gapende toiletjuffrouw – ‘opstartproblemen’ – kan er rustig wakker worden, een hyperactieve dj kan er zijn zenuwen kwijt, de meisjes die de rokers buiten het rookhok moeten aanspreken kunnen er even tot rust komen, en de jonge gasten van de organisatie lopen er binnen voor een praatje.

‘Bij feestjes waar veel wordt gedronken, wordt ook meer gevochten.’

Ik ga even naast Nico zitten. Op een nacht als deze kan er van alles gebeuren, van een schaafwond tot een levensbedreigende situatie. Hoe bereidt hij zich daarop voor? ‘Ik heb vandaag twee uur op bed gelegen na het eten, maar de voorbereiding zit vooral tussen je oren’, zegt Nico. ‘Je houdt er mentaal rekening mee dat je ’s nachts moet werken.’

De eerste fase bestaat vooral uit wachten, koffiedrinken en kletsen. Er worden schunnige moppen gedeeld en Jolande laat foto’s zien van de geboorte van lammetjes op Texel. Ondertussen leest Sylvana op haar telefoon dat het feest, dat tot 10.00 uur staat gepland, mogelijk langer door zal gaan. Jolande verwacht nu dat ze het extra druk zullen krijgen, ‘want dan gaan ze zeker bijslikken’.

00.00 – 02.30: Tepels en een kletskick

Rond 00.00 uur maak ik samen met Sylvana een rondje door de zalen. Het stroomt al aardig vol, maar niet iedereen zit op hetzelfde level. Sommigen zijn helemaal ‘aan’ en dansen energiek met de vuisten stompend in de lucht. Anderen chillen nog even met een biertje.

Op de EHBD is het ook rustig. Een grieperig barmeisje vraagt om paracetamol, een van de bezoekers krijgt een Rennie tegen opkomend maagzuur, een ander een pleister over zijn tepel omdat zijn shirtje anders zo schuurt tijdens het dansen. ‘Ja, daar worden ze gevoelig voor met een pilletje op’, merkt Jolande op als hij de deur uitloopt.

Er komt een vrouw binnen om te kolven en rond 02.00 uur is er een ravemeisje met een praktisch probleempje. ‘Er is niets mis met mij’, benadrukt ze meteen, ‘maar hebben jullie misschien een schaar? Ik heb een colletje en daar word ik extréém misselijk van.’ Ze wordt vakkundig van haar strop ontdaan en huppelt weer de zaal in.

Om 02.15 uur is er voor het eerst een ‘probleempje’ met iemand die xtc heeft gebruikt. Een meisje van een jaar of negentien vertelt dat ze de hele dag al wat moe was, en dat ze vier pijnstillers heeft genomen tegen hoofdpijn. Daarnaast heeft ze ook xtc genomen. Ze twijfelt of het verstandig is dat ze straks nog wat bijneemt. Jolande raadt het haar met klem af.

‘Echt niet doen.’
‘Maar ik vind het zo’n leuk feestje.’ Het meisje trekt een zielig gezicht.

Jolande antwoordt met een strenge blik. Vervolgens blijkt dat ze vooral gekomen is om even te kletsen. Ze zit ongeveer een uur met Sylvana op de bank voordat ze weer vrolijk en gerustgesteld verder gaat feesten. ‘We zijn voor tachtig procent sociale en voor twintig procent medische hulpverlening’, zegt Jolande.

02.30 – 6.30: Het feest is ‘aan’ en de security komt in actie

Om 02.25 uur klinkt over de portofoon een beveiliger die collega’s om hulp vraagt bij een jongen die laveloos op de grond ligt. Met een asgrauw gezicht wordt hij binnengedragen.
‘Ik dacht dat zijn hart niet meer klopte’, zegt zijn geschrokken vriend. Gerda vraagt wat hij heeft gehad.

‘Een beetje xtc.’
‘En wat nog meer?’
‘Niets.’

Ze geeft hem een banaan en een kopje thee met extra suiker, en spreekt wat geruststellende woorden. Dankzij de snelle koolhydraten en suiker komt hij snel bij. Omdat het goed gaat, mogen ze allebei terug naar het feest. Als ze weggaan, maken ze een selfie en geven ze Gerda drie zoenen. Gerda schudt haar hoofd en lacht. ‘Meestal vergeten ze gewoon om goed te eten.’
Rond 03.00 uur is het feest goed op gang. De rauwe technobeat dreunt door de betonnen silo, stroboscopen flitsen razendsnel, vuurballen stijgen op achter de dj’s en 4.500 ravers gaan volledig uit hun plaat.

Dan klinkt opeens weer een luide stem door de portofoon: ‘Jongen in zaal twee! Pak hem op! Mishandeling!’ Binnen een paar minuten wordt een agressieve bezoeker door de security afgevoerd. Op de EHBD komen zijn slachtoffers binnen, twee vrouwen van wie één een flinke buil op haar hoofd heeft. De aanleiding is onduidelijk, maar de man heeft flink uitgehaald. Het gebeurt zelden op dit soort feestjes, zegt een van de beveiligers. Hij doelt op dancefeesten waar over het algemeen veel xtc wordt gebruikt. ‘Bij feestjes waar veel wordt gedronken, wordt ook veel meer gevochten.’

‘We hebben in de loop der jaren negen overlijdensgevallen gehad. Meestal door xtc. Ik herinner me ze alle negen nog.’

De rest van de nacht verloopt relatief rustig. De meeste bezoekers van de EHBD gaan even te hard op xtc en kunnen na een afkoelperiode, een theetje met banaan en wat zalvende woorden weer terug naar het feest. Sommigen vinden het zo gezellig dat ze nog wat langer blijven hangen. Er komt een persoon binnen die vermoedelijk GHB heeft gehad – volgens Jolande de ergste drug – maar ook hij kan na een tijdje naar huis.

Naarmate de nacht vordert, zijn de mensen die binnenkomen op de EHBD er wel steeds slechter aan toe. Sommige mogen dan ook niet meer terug naar het feest. Het wordt zonder veel gemor geaccepteerd.

Ondanks dat het vannacht lijkt mee te vallen, wil Jolande het drugsgebruik niet bagatelliseren. Ze vindt dat er veel te gemakkelijk over wordt gedacht. ‘We hebben in de loop der jaren negen overlijdensgevallen gehad. Meestal door xtc. Ik herinner me ze alle negen nog. Dat raak je niet meer kwijt, al geef je het een plekje. Mensen onderschatten de risico’s.’

06.30 – 8.30: Epileptische aanvallen

Rond 06.30 uur komt het bericht van een epileptische aanval in zaal 1. Nico en een beveiliger spoeden erheen. De snelste weg is buitenom. Deur uit, deur in, en opeens zijn we op de plek waar de jongen op de grond ligt. Nico schijnt met een lichtje in zijn ogen en checkt of het veilig is om hem te verplaatsen. Vervolgens maakt de beveiliger een hijsgebaar en zijn ze weg. De vriendengroep gaat er slingerend achteraan. Ik raak ze kwijt, gedesoriënteerd door de route buitenlangs en de snelheid waarmee het allemaal gebeurt. Als ik de EHBD-post heb teruggevonden, is de jongen alweer bij kennis.

Binnen anderhalf uur zijn er maar liefst vier epileptische aanvallen. Iedereen komt er na wat verzorging snel bovenop, maar zorgelijk is het wel. Jolande vermoedt dat een verkeerd afgestelde stroboscoop de boosdoener is. Nadat ze de centrale post met klem heeft verzocht om rustiger aan te doen met de stroboscoop, komen er geen meldingen van epileptische aanvallen meer. Een kijkje op de website van het Trimbos-instituut bevestigt achteraf dat felle lichten plus oververmoeidheid een aanval kunnen ‘triggeren bij xtc-gebruik en een bestaande gevoeligheid’.

Rond 10.00 uur ruimen Nico, Jolande, Gerda en Sylvana de boel op en overdenk ik de afgelopen nacht. Mij werd vooraf verteld dat vrienden niet altijd even goed naar elkaar omkijken; de helft zou alleen op de EHBD achterblijven. Vannacht was dat gelukkig niet het geval. Naast iedere patiënt zat wel een bezorgde vriend of vriendin en in sommige gevallen wisselden ze elkaar af. De EHBD’ers wisten dit ook op een handige, niet dwingende manier te regelen.

Een uurtje later lopen we naar de uitgang waar Jolande, Nico en Sylvana op een rijtje gaan staan om de laatste ravers gedag te zeggen. Het EHBD-team geniet zichtbaar en zonder ook maar een spoor van vermoeidheid nemen ze afscheid van de ravers. Een mooi ritueel. Er zijn kushandjes en stevige knuffels als de feestgangers de silo verlaten. Pas nu zit het werk er echt op. Nico, Jolande en Sylvana verlaten als laatste het pand. Het is rond 10.30 uur in de ochtend als de deur op slot wordt gedraaid. Buiten in de ochtendzon, aan de rand van het water, genieten plukjes ravers na van een geweldige nacht.

Dit verhaal komt uit ons drank- en drugsnummer.
Je vindt het hier:

Het nieuwe Profielen Magazine is uit. Thema: drank en drugs

Tekst en foto’s: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram