Vandaag kreeg ik een lief berichtje van een collega: ‘Hé Loes, hoe is het? Red je het een beetje?’

Ik moest even nadenken over deze vraag. Waarom? Er kwam een opwelling om even flink te klagen. Maar ja, dat wilde ik nou ook weer niet.

Regelmatig lees ik de blogs en ingezonden berichten van collega’s en studenten op Profielen. Natuurlijk is het in deze tijd een topic om te schrijven over het thuiswerken. Dat het pittig is, de balans vinden tussen de kinderen helpen met leren, de taakverdeling in huis en dan ook nog proberen te werken zonder steeds door je huisgenoten afgeleid te worden.

Collega’s met kinderen die een weg moeten zien te vinden in deze nieuwe manier van werken, waarbij jonge kinderen toch ook moeten wennen aan het feit dat ze zich soms zelf moeten vermaken. Lastig, want niks is leuker dan nu alle aandacht van papa of mama te krijgen.

Het is wennen. Zo na vier weken thuis, hoor je positieve en negatieve berichten en alles wat er tussenligt. Bij de een gaat het fantastisch en bij de ander blijft het een ‘ongoing proces‘. Je ziet leuke tips voorbijkomen om het thuis vooral ook nog een beetje leuk te houden.

Wat ik nog niet echt voorbij heb zien komen is hoe het is voor de mensen die alleen wonen. Net als ik wonen er toch veel collega’s en studenten alleen. De vraag van mijn collega zette mij dus aan het denken. Ja, het is wennen. En soms ook ronduit verdrietig. De hele Pasen alleen. Natuurlijk is er contact: over de telefoon, via Facetime. Maar toch: in je eentje een Paasontbijt? Nee, dan maar mijn gebruikelijke gezonde smoothie.

‘Ik zou best een dagje met je willen ruilen’, hoor ik. Dat snap ik wel, maar dat is maar één dagje! ‘Maar je bent toch gewend aan alleen zijn?’, vragen anderen. Ja, natuurlijk. Dat is het ook niet. In een ‘normaal functionerende’ wereld was ik ook alleen geweest, maar dan had ik mijn afspraken gehad met vrienden, familie, mijn dochters. Was ik mijn favoriete sport gaan beoefenen, lekker uit eten gegaan of was ik misschien wel op vakantie gegaan. Dat is er nu allemaal even niet bij. En dat is nog niet eens het ergste.

Vorige week ging ik even langs bij een van mijn dochters. Op gepaste afstand dronken we een kopje thee, zonder gebruikelijk omhelzing en knuffels. Dat doet zeer. We zijn zulke lichamelijke wezens. De behoefte aan lichamelijk contact is van zo’n groot belang. Zoals mijn collega al treffend zei: ‘Ik heb last van huidhonger’. Nou, ik ook! En met ons zoveel anderen.

Het is voorjaar, het jaargetijde waarbij we normaalgesproken vlinders in onze buik krijgen van al het nieuwe wat ontstaat, van het heerlijke weer, een terrasje pakken, van rokjesdag. Hoe moet dat nu met al die (jonge) mensen die zo verlangen naar die intimiteit, die we allemaal zo broodnodig hebben?

Als studentendecaan denk ik vaak aan de studenten die alleen zijn. Op kamers, maar soms ook binnen het gezin waar ze wonen. Als je een goed gezonde mind hebt is het al lastig, hoe gaat het met hen die soms al zo’n moeite hebben het leven leuk te vinden? Ik hoop dan altijd maar dat ze ons weten te vinden, ook voor zomaar een praatje, even je hart luchten, het hoeft niet altijd over studiezaken te gaan of over problemen.

Dus lieve mensen: Wees lief voor elkaar, geef elkaar aandacht, bel net iets meer dan anders. En voor als je niet alleen bent: geniet van het knuffelen met je kinderen en/of partner. Hopelijk mogen we dat over een paar weken allemaal weer doen.

Illustratie: Demian Janssen

Profielen, het onafhankelijke nieuwsmedium van de Hogeschool Rotterdam, deelt wekelijks artikelen op Linkedin. Ben jij onze nieuwe connectie?

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.