Ingezonden: Is pas op de plaats ook een optie?
Gepubliceerd: 31 March 2020 • Leestijd: 2 minuten en 25 seconden • Nieuws Dit artikel is meer dan een jaar oud.Claudia Harms-Bongers postte deze week op LinkedIn een update – die veel gelezen werd – over haar situatie als thuiswerkende HR-docent met twee thuisscholende kinderen. Ze stelde daarin de vraag of we niet even pas op de plaats kunnen maken of een tandje terug kunnen schakelen. Ze stuurde haar ervaringen en idee ook in een brief naar haar managers. Hier een iets ingekorte versie van haar brief, die ze op persoonlijke titel schreef.
Waarom schrijf ik dit? Omdat ik de stress heb gezien en gevoeld afgelopen dagen. Bij mijn man, mijn kinderen, collega’s, studenten en bij mijzelf. Mijn kinderen waren aan het einde van hun eerste week thuisonderwijs op vrijdag allebei verdrietig. De met zoveel energie gemaakte weekplanning van hun leerkrachten hadden ze maar voor de helft ‘af’. Mijn liefdevolle boodschap was: ‘Heb geduld met jezelf. Het is week 1, kijk naar wat wel is gelukt.’
Dat hielp, maar vervolgens kwam voor mijn dochter vrijdag aan het einde van de middag de weekplanning voor 2havo, week 2 via de mail binnen. Tijdens het avondeten kwamen weer de tranen. Waarom moet ik nu al zien wat ik volgende week allemaal moet doen? Haar leerkrachten hebben waarschijnlijk keihard gewerkt om dit voor elkaar te krijgen voor het weekend. En zonder het te weten veroorzaken ze stress, terwijl het bedoeld is als overzicht, structuur.
Ik zet als moeder het mantra weer in: ‘Heb geduld en samen kijken we ernaar.’ ‘Op zondag’ zegt mijn dochter, ‘want dan kan ik maandag gelijk goed starten.’ Wat een moed, wat een ijver en wat een doorzettingsvermogen. Ik weet echter wat hierachter zit: angst. Angst om teveel achterstand op te lopen, het niet te redden. Want elk moment dat iets niet lukt, een boek even zoek is, een online filmpje even niet werkt, de stroom aan informatie via allerlei kanalen haar teveel wordt, springen gelijk de tranen in haar ogen en spreekt ze haar angst uit. Is zij de enige, die er zo in zit? Ik denk van niet.
Mijn zoon is 10 jaar en iets relaxter. Lang leve het basisonderwijs, waar je zorgen vaak nog kleiner zijn. Hij vouwt zijn weekplanning echter in drieën, zodat hij alleen ziet wat hij op één dag van de week moet doen. De hele week zien, vindt hij heel vervelend. Hij maakt de taak, die hij doet oranje. Zodat hij daarop kan focussen. Als die klaar is, kleurt hij deze groen. Dan is de volgende aan de beurt. Wat een ijver, inventiviteit en creativiteit.
En ik … Ik vind het zwaar om mijn werk als docent, dat ik met passie doe, te combineren met mijn rol als moeder en leerkracht voor mijn kinderen. De combinatie van werk en privé was nog nooit zo uitdagend. Waar zit de sleutel voor de komende weken? In mijn mantra, positiviteit, veerkracht, liefde voor mijn gezin en mijn vak: Heb geduld, wees tevreden over wat wèl lukt.
De eerste week na de sluiting van de hogeschool heb ik net als jij keihard gewerkt. Aan onderwijs op afstand en een communicatienetwerk voor docenten en studenten. Wat een uitdaging, wat een kick: we fixen het!
Ondertussen vinden mijn kinderen (10 en 14 jaar) hun weg in hun onderwijs. Dat kunnen ze echter niet zonder de volle aandacht van papa en mama.
Met wandelen en na twaalf dagen eindelijk weer yoga (online) vind ik vanavond mijn rust. En na twaalf dagen werken aan onderwijs op afstand borrelt er bij mij een wens op. Een gedachte, een overpeinzing: Stel dat er vanaf morgen even geen onderwijs is. Gewoon even rust, pas op de plaats, écht tijd voor elkaar thuis. Of misschien alleen onderwijs voor diegenen die examen doen, zodat zij in het zicht van hun diploma wel hun opleiding kunnen afronden. Of deeltijdonderwijs, of … bedenk het maar. Dan is er meer tijd en zijn er (nog) meer handen voor anderen in de samenleving bij wie de nood écht heel hoog is.
Voor mij, mijn kinderen en mijn man zou het rust betekenen. Lucht, druk van de ketel, ademen. En misschien voor jou ook.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. 
Profielen, het onafhankelijke nieuwsmedium van de Hogeschool Rotterdam, deelt wekelijks artikelen op Linkedin. Ben jij onze nieuwe connectie? 
Heel herkenbaar. Ik zit in precies dezelfde situatie. Heb alleen geen partner om dit samen mee te doen. Maar wel een paar schoolgaande kinderen.
Alle scholen zijn dichtgegaan wat op zich een goede maatregel is, maar al het werk heeft zich verplaats naar je eigen huiskamer. Voor de crisis had iedereen zijn rol. Ik ging naar school om te werken. Mijn kinderen gingen ook naar school. Daar waren een paar leraren die zich bezighielden met het onderwijs van mijn kinderen. Verder heb ik als alleenstaande ouder hulp in de huishouding. Is een luxe maar wel een soort noodzakelijke met een paar kinderen en een fulltime baan. Dit is allemaal gestopt. Ik mag dus mijn werk als docent voor de HR doen. Daarnaast mag ik het werk van de juffen van mijn kinderen doen. En als dat allemaal gedaan is, mag ik ook nog een keer het werk van mijn hulpje doen. Oja, en de boodschappen, want de bezorg Albert Heijn is ook niet meer in te plannen. En daar bovenop proberen we ook iedere dag nog even naar buiten te gaan om te ontspannen. Schijnt gezond te zijn.
Als je dan het nieuws zit te kijken, zien de straten er leeg uit. Het land zit namelijk op slot. Maar dat geldt niet voor de huiskamers. Alles moet namelijk wel gewoon doorgaan, corona of niet. Gelukkig heeft Ron Bormans ontdekt dat ons beroep ook tot de kritieken behoort. We moeten dus niet klagen, maar gewoon de kinderen naar school / de opvang brengen. Kunnen we ons lekker focussen op het online lesgeven.
Ik doe wat ik kan, maar om 17.00 gaat de laptop uit en is het bij ons in huis avond. En alles wat we niet af hebben… dat is dan maar zo.
Mooi beschreven Claudia! Gisteren had ik een van onze moeder stagiaires nog in tranen aan de telefoon en vertelde zij dat ze vooral zo bang is en veel druk van haar eigen opleiding zowel als die van haar kind ervaarde.
Zojuist nog met mijn negenjarige zoon in tranen gezeten die zei dat hij school zo helemaal niet leuk vindt zonder al zijn vriendjes.
Hij is inmiddels lekker aan het voetballen en tussen de bedrijven door kruip ik achter mijn laptop. Mede hierom zijn wij ook het HR team Mindfulness en Yoga gestart. Voor alle collega’s, zo kunnen we elkaar ondersteunen. (Wil je aansluiten, stuur een mail naar w.k.m.willemse@hr.nl)
En bekijk het dag voor dag…
Ik hoop dat we er met zijn allen minder gestrest onder gaan worden. Dit gaat nog langere tijd duren en we moeten voorkomen dat de helft van Nederland straks, vanwege de werkdruk en/of financiële problemen, met een burn-out thuis zit
Mooi artikel. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Dan nog de mazzel dat je je kinderen kunt helpen bij hun schoolwerk. Er zijn ook ouders die geen goed Nederlands spreken / schrijven / lezen. Kijk uit dat je jezelf niet overbelast. Vind die balans. Want overbelasting kan uitval betekeken en dan is het nog moeilijker. ik wens iedereen sterkte in deze tijd.
Herkenbaar! Het contrast is zo groot: de wereld staat in de fik en wij gaan ‘gewoon’ door. Mooi dat je dit zo hebt opgeschreven! Take care 🙂
Heel herkenbaar. Ik heb 2 weken geworsteld. Nu in week 3 komt er eindelijk een duidelijkere structuur. We hebben een werkschema voor dochter van 7, mijzelf en mijn man. Wij werken beide in de vitale beroepen en dus mag onze dochter naar de opvang. Maar….zowel dochter en ik zijn beperkt en hebben een fragiele weerstand. Dus houden we haar thuis. Dat betekent dat ik nu werknemer, juf (gelukkig heb ik mijn Pabodiploma) verpleegkundige en huishoudster in één ben. En dat terwijl ik net in januari de zorg voor mijn dochter op orde had door een team van verpleegkundigen in te zetten. Het worden dus hele zware weken. Ik ben er inmiddels al achter dat mijn motto is: ik doe wat ik kan.