Ingezonden: Racisme bestaat, hier zijn wat voorbeelden
Gepubliceerd: 18 June 2020 • Leestijd: 2 minuten en 12 seconden • Nieuws Dit artikel is meer dan een jaar oud.Racisme en discriminatie bestaan, soms openlijker dan je denkt. Een HR-student (naam bij de redactie bekend) stuurde ons deze brief met voorbeelden uit de praktijk van alledag, om een discussie aan te zwengelen en verandering teweeg te brengen.
Met de protesten voor George Floyd en BLM komt het probleem van racisme in Nederland meer naar boven. Meer mensen spreken zich uit over problemen die zij zien of die zij hebben meegemaakt. Ik heb persoonlijk niet veel – tegen mij gericht – racisme op mijn opleiding meegemaakt, maar heb het zeker wel veel gezien en gehoord van anderen.
Dat ik zelf niet veel word gediscrimineerd heeft voor mij drie grote redenen:
– Ik ben een vrouw op een studie waar het grootste gedeelte bestaat uit mannen en jongens.
– Ik ben Aziatisch.
– Ik zie er leuk uit (dit klinkt misschien arrogant, maar het helpt wel).
In mijn jaar is de scheiding tussen Nederlands en niet-Nederlands heel duidelijk. Als Aziaat zit ik daar net tussen en hoor ik van de Nederlandse studenten vaker dat zij de namen van hun allochtone medestudenten niet kennen dan andersom. Ik weet dat allochtoon eigenlijk niet meer een woord is dat gebruikt kan worden, maar het illustreert perfect hoe ik mij voel in Nederland. Een vreemdeling, iemand die er net niet bijhoort.
Ik zal het voorbeeld nemen van een docent, die mij erg lief en heel intelligent vindt, maar andere allochtone medestudenten als minder behandelt. Wanneer ik bijvoorbeeld naast een donkere medestudent zat en we samen aan het werken waren, kwam er een opmerking van hem over dat die jongen wel zijn eigen werk moest doen en niet van mij moest afkijken. Toen ik er wat van zei, verontschuldigde hij zich wel, maar ik heb hem daarna nog vaak genoeg dat soort opmerkingen horen maken.
Bij een ander vak had deze zelfde docent net genoeg kopietjes gemaakt voor iedereen, behalve voor twee jongens die Marokkaans en Antilliaans waren. Die vroegen of hij nog iets voor hen zou kunnen kopiëren, maar dat weigerde hij. Ook de andere studenten, die overigens allemaal Nederlands waren, weigerden hen iets te geven, ook wanneer zij kopietjes genoeg hadden. Ik vond het eerst lastig om wat te zeggen, maar uiteindelijk stond ik op om mijn blaadje te geven, waarna een paar mensen sisten dat ik het niet moest geven aan ze. Ik vond dat zo’n bizarre situatie, omdat die twee jongens gewoon daar waren bij het werkcollege om te leren, maar dat dat hen van alle kanten geweigerd werd.
Ik kan wel door blijven gaan, maar mijn punt is dat racisme en discriminatie zeker een probleem is op de Hogeschool Rotterdam. Ik denk niet dat dat aan de instelling ligt, maar dat het reflecteert wat er ook in onze generatie speelt qua vooroordelen en racisme.
Ik vind het normaliter lastig om er zo publiekelijk iets over te zeggen, omdat ik vaak denk dat het niet veel zal uitmaken wat ik ervan zeg. Maar ik denk dat het belangrijk is dat, juist op dit moment, meer aandacht wordt geschonken aan de verhalen die hier spelen. Hopelijk leiden deze protesten tot meer eerlijke discussie over hoe racisme de studie kan beïnvloeden en hopelijk leidt deze discussie tot veranderingen in hoe allochtone studenten worden behandeld.
Profielen, het onafhankelijke nieuwsmedium van de Hogeschool Rotterdam, deelt wekelijks artikelen op Linkedin. Ben jij onze nieuwe connectie? 
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. 
Niet alleen aan deze student, maar aan iedereen binnen de Hogeschool Rotterdam. Of je nou student bent, docent of op een andere manier werkzaam of betrokken bij de Hogeschool, doe melding van dit soort situaties. De makkelijkste manier is via je vertrouwenspersoon. Deze vind je op HINT. (https://hint.hr.nl/nl/HR/Over-de-HR/De-Organisatie/Contactpersonen/vertrouwenspersonen/)
Maak je geen zorgen of je een situatie verkeerd inschat: daar is de vertrouwenspersoon voor. Dit is echt de enige manier om deze situatie op te lossen. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om hiermee om te gaan, en dat hoeft ook niet.
Mooi persoonlijk verhaal. Laten we hopen dat andere hierdoor concreter durven te zijn in het benoemen van hun situatie en daarmee de Hogeschool beter maken.
Hulde aan deze student. Dit toont aan hoe belangrijk het is dat we de discussie over diversiteit en inclusiviteit op de Hogeschool eens en voor altijd openbreken. En inderdaad: maak altijd gebruik van je recht om een klacht in te dienen!
Ik vind het maar een vaag verhaal. Twee gekleurde jongens die specifiek om hun huidskleur geen blaadje krijgen? Als dit zo was is het natuurlijk bizar vervelend/onacceptabel en neem ik aan dat er een groot punt van is gemaakt. Als dit niet het geval is klinkt het vrij extreem allemaal. Net alsof een klas vol gemene witte mensen, twee gekleurde jongens het leven zuur maakt. Verder is vrij weinig context/details aanwezig om een mening te vormen dat hier daadwerkelijk sprake is van opzettelijke discriminatie.
@Marcel, er wordt hier volgens mij niet gesteld dat dit door een boze of gemene docent wordt gedaan. Het probleem wat hier getracht wordt te beschrijven (en volgens mij goed) dat het dichterbij is dan we denken. Bij het verhaal zijn natuurlijk twee opties mogelijk en het is onmogelijk dit zonder context te bepalen:
1. Docent discrimineert (bewust of onbewust).
2. Er zijn losstaande incidenten welke los staan van etniciteit maar door sommige wel zo worden geïnterpreteerd.
Beide zijn een probleem en moeten worden besproken. Het argument van de namen is wel wat zwak, het is logisch dat dit gebeurd. Ook zijn er meerdere indicaties dat jongeren clusteren op basis van (sub)cultuur en het clusteren leidt tot uitsluiting. Ook als de studenten achterin zitten zou dit een verklaring kunnen zijn voor de blaadjes en ga zo maar door.
Al het hiervoor genoemde doet er niet toe, geen van de twee beschreven mogelijke verklaringen voor het verhaal zijn wenselijk (naar mijn inschatting) en moeten worden voorkomen. En daar is een open debat voor nodig, zowel voor Danny als voor deze student.
Mijn grootste zorg is dat alles gelijk als racistisch kan worden opgevat. Ik wil wel erkennen dat racisme een probleem is dat in Nederland speelt, maar als ik zie hoe sommige mensen de racisme-kaart spelen wanneer ze zich benadeeld voelen, terwijl het in die gevallen niks met hun achtergrond maar alleen met hun als persoon of de situatie in het algemeen te maken heeft, dan komt het zoveel minder geloofwaardig over dat racisme bestaat.
Ik behandel iedereen gelijk. Ik werk parttime in de zorg. Ik kom regelmatig tegen dat een allochtoon mij verwijt van racisme omdat ik een blank persoon voorrang geef, terwijl de blanke persoon een spoedpatiënt is. Of wanneer een behandeling iets pijnlijker is of langer duurt dan normaal. Het voelt alsof allochtonen al gelijk denken dat ik de bad guy ben en dat ik ze slechter zal behandelen, en ik geloof dat die overtuiging alleen maar sterker wordt doordat heel dat beeld een self fulfilling prophecy is waarbij je alle acties waarin jij benadeeld wordt als racistisch ziet. En dat heeft ook een effect op polarisatie.
Als ik een bericht zoals deze lees, dan weet ik niet wat ik moet geloven. Ik wil geloven dat de berichtschrijver inderdaad slachtoffer is van een incidenten waarin ze wordt gediscrimineerd en dat racisme dus bestaat, maar aan de andere kant weet ik niet of dit puur het opsteken van een racismekaart is terwijl het niks met de achtergrond maar meer met de situatie of hun als persoon te maken heeft, en het verhaal gedraaid of vertekend wordt door de aanname dat alle situaties waarin je benadeeld wordt door racisme komt.
Mijn bericht komt niet uit boosheid of frustratie, maar meer uit het verdriet dat groepen mensen zo veel boosheid naar elkaar kunnen hebben vanwege discriminatie of het verwijt van discriminatie. We hebben allemaal zo veel meer gemeen dan dat we verschillen hebben. Het maakt me verdtietig. Geen idee hoe je racisme oplost. Ik ben maar een student. Ik wilde dit alleen kwijt.
@I,
Je geeft zelf al heel goed aan waar het verschil zit. Je hebt een verantwoording voor de keuzes die je maakt die niets met een vooroordeel te maken heeft over iemand’s identiteit maar over het best mogelijke oordeel wat je kan vellen betreffende de ernst van de medische klachten van je patienten.
Helaas kan het wel zo zijn tijdens het vellen van dat oordeel, dat de klachten van bepaalde groepen mensen niet serieus worden genomen, en dat kan een wrang punt zijn. Dat is iets wat je alleen bij jezelf en misschien je directe collega’s kan nagaan. Een bekend en wetenschappelijk aantoonbaar fenomeen als voorbeeld, is vrouwen.
Sommige medische aandoeningen manifesteren zich fysiologisch anders bij vrouwen dan bij mannen, maar omdat de medische wetenschap decennia lang vrouwen heeft behandeld als fundamenteel hetzelfde als mannen en onderzoek heeft gedaan op mannelijke lichamen, passen de symptomen niet bij de “mannelijke” versie van de diagnose en krijg je slechtere diagnoses op deze groep mensen.
Wat misschien een goede toetssteen is, is je af te vragen wat er zojuist is gebeurd waardoor deze persoon zich oncomfortabel of benadeeld voelt, en wat je kunt doen om die ervaring te verbeteren. Kan je misschien je positie iets beter uitleggen? Kan dat met iets meer geduld zodat deze persoon zich wel serieus genomen voelt? Kan je luisteren naar het perspectief van deze persoon zodat die kan aangeven waar de onrust vandaan komt en kan je dat gericht adresseren?
Deze strijd gaat nooit gewonnen worden met alleen grote gebaren, demonstraties en wetgeving zijn belangrijk maar ze zijn vaak ook abstract of afstandelijk. Iedereen heeft een beperkte morele actieradius, en misschien is die niet altijd veel groter dan jezelf maar daar kan je wel significatne dingen mee bereiken, iedere racistische kwetsing (of slechts als racistisch bestempelde kwetsing) is een handeling van de ene persoon op de andere persoon. We hebben allemaal impact op anderen, het gezegde “verbeter de wereld, begin bij je zelf” is niet uit het niets gekomen.
@ marcel
Het eerste jaar dat ik op de HR werkte, kreeg ik te maken met een collega die autochtone jongens achterstelde en autochtone meisjes voortrok. Ik heb diverse nare racistische opmerkingen moeten aanhoren en er niets mee gedaan. Kennelijk was ik ook een bedreiging en keerde hij zich tegen mij. Of dat was omdat ik zijn zin niet deed of omdat ik homo ben zal ik nooit weten. Zonder vast contract ga je de discussie niet aan. Gelukkig had ik een fijne collega en een goede manager. Achteraf vind ik het jammer dat ik er niet meer een zaak van heb gemaakt, maar de man ging 4 maanden later met vervroegd pensioen. Omdat ik er kennelijk uit zie als een normale heterosexuele man, kan ik discriminatie ontduikeken. Ik vind het in mijn werk ook niet belangrijk. Ik houd liever werk en prive gescheiden. Ik ben in het verleden weldegelijk gediscrimineerd vanwege mijn sexuele voorkeur, en heb dat als zeer pijnlijk ervaren. Discriminatie en racisme bestaan, en ik herken mezelf in het verhaal. het zou zo mijn ex collega kunnen zijn.