Kitt Bosman is docent en opleidingscoördinator van de master pedagogiek. Naast haar werk loopt ze hard met blinden en slechtzienden. ‘Als je slechtziend bent dan ben je heel veel bewegingsvrijheid kwijt. Ik vind het belangrijk om mensen de mogelijkheid te geven om de lol van bewegen te ervaren.’

‘Ik begon mijn carrière in de verslavingszorg bij De Bulldog, een voorziening voor heroïneprostituees opgezet door een pionier die zelf verslaafd was. Ik heb eerst in de 24-uursopvang gewerkt, daarna een uitstap gemaakt naar de gehandicaptenzorg, en vervolgens ben ik weer teruggekomen in de verslavingszorg bij de Bouman Stichting. Dit was een veel professionelere organisatie, waar ik in de crisisopvang voor met name alcoholverslaafden heb gewerkt.

‘Het was heftig werk. Ik ging op huisbezoek bij mensen in crisissituaties en dan kom je soms in bizarre toestanden terecht. Maar het was ook leuk en afwisselend. Mensen die er heel slecht aan toe waren konden snel weer opknappen, en sommigen wisten het echt langere tijd vol te houden en kregen hun leven weer goed op de rit. Dat vond ik heel waardevol.

‘Ik ging op huisbezoek bij mensen in crisissituaties en dan kom je soms in bizarre toestanden terecht.’

‘Ik ging ondertussen ook werken op de hogeschool; omdat ik hier meer uren kon maken heb ik uiteindelijk helemaal voor het onderwijs gekozen. Ik had ook kinderen en dan is het onregelmatige werk in de crisisdienst een heel geregel. Daarnaast vond ik het leuk om mijn ervaring uit de verslavingszorg in te zetten voor de bachelor. Ik ben inmiddels vijfentwintig jaar aan de hogeschool verbonden.

‘Als onderwijsinstelling hebben wij de maatschappelijke opgave om te zorgen dat mensen terechtkomen waar ze graag terecht wíllen komen. Je kunt heel erg bijdragen aan talentontwikkeling en het waarmaken van dromen. Dat vind ik het leuke aan het onderwijs. En het positieve van de hogeschool is dat ik veel verschillende dingen kan doen. Daardoor heb ik mezelf ook kunnen ontwikkelen. Hier kun je ook heel veel krijgen als je ernaar op zoek gaat en dat is wel een verschil met de verslavingszorg waar het vooral veel geven is.

‘Naast het onderwijs zet ik me in voor de Roparun en Stichting Running Blind. Hardlopen is leuk maar ook solitair, daarom zocht ik een manier om me maatschappelijk in te zetten via het hardlopen. Running Blind, waar ik ook in het bestuur zit, brengt slechtzienden en buddy’s bij elkaar om te trainen en deel te nemen aan evenementen. We trainen wekelijks en vanuit het landelijk bestuur zijn we bezig met fondswerving, publiciteit en scholing van gecertificeerde trainers. Eerst was het alleen nog in Rotterdam maar in de loop der jaren is het uitgegroeid tot een grote landelijke organisatie met vijftien verschillende regio’s.

‘Hardlopen is leuk maar solitair, daarom zocht ik een manier om me maatschappelijk in te zetten via het hardlopen.’

‘Als je begint als buddy loop je mee met een koppel en kun je het tussendoor even overnemen om te oefenen. Het is een kwestie van zelf ervaren maar ook veel terugvragen aan de deelnemer. Hoe vond je dat het ging? Vond je het veilig? Moet ik dingen anders doen? De een vindt het fijn om vastgepakt te worden als het een beetje spannend is of ongelijk, de ander wil dat absoluut niet. Dat moet je elke keer weer afstemmen met degene waarmee je loopt.

‘Je bent als buddy eigenlijk de ogen van degene naast je. Je moet zeggen wanneer de ondergrond bijvoorbeeld ongelijk is en niet waarschuwen met ‘pas op’ want daar heeft zo iemand niets aan. Je hebt ervaring in het lopen nodig om alles op tijd aan te geven. Van de deelnemers is het heel erg knap dat ze hun vertrouwen durven te geven aan de buddy.

‘Als je slechtziend bent dan ben je heel veel bewegingsvrijheid kwijt. Je kunt niet even op de fiets stappen. Dat heeft mijn ogen geopend. Ik vind het belangrijk om mensen de mogelijkheid te geven om de lol van bewegen te ervaren. Wat ik ook leuk vind, is dat je ook vrienden van elkaar wordt. We zijn onlangs met elkaar naar Malaga geweest voor een halve marathon en dan heb je het ook heel gezellig met elkaar. Het sociale netwerk, zeker voor de deelnemers, breidt zich uit, ook met ziende mensen.

‘Het sociale netwerk, zeker voor de deelnemers, breidt zich uit, ook met ziende mensen.’

‘Binnenkort ga ik de marathon van Rotterdam lopen met een slechtziende. We doen niet die hele marathon ter voorbereiding – ze loopt ook met andere buddy’s afstanden – maar we zorgen er wel voor dat we met zekere regelmaat samen lopen. Halverwege de marathon zal er nog een collega-buddy aansluiten. Dat is meer voor de veiligheid omdat ik natuurlijk ook moe word. Die kan dan nog even letten op de kleine details, de kuiltjes en dat soort dingen. De intentie is dat we hem echt met zijn tweeën gaan uitlopen. Het wordt haar eerste marathon – en mijn eerste marathon als buddy – dus het is best spannend.

‘Ik denk dat ik nu een jaar of achttien hardloop. Als ik alleen loop gaat het voor mij echt om de ontspanning. Wat een ander met meditatie of mindfulness heeft, dat heb ik met hardlopen. Ik loop vaak van mijn werk naar huis en omgekeerd. Soms ben ik moe en heb ik geen zin, maar als ik eenmaal die hardloopschoenen aan heb verandert dat meteen. Het is voor mij een fijne manier om mijn hoofd leeg te maken, te ontspannen en even afstand te nemen. En buiten zie ik door het jaar heen de wereld veranderen met het wisselen van de seizoenen. Dat is ook heel lekker.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram