Waarom koos je voor Noorwegen?

‘Vooral vanwege de natuur en de mooie hikes die je hier kunt maken. Kongsberg is al omgeven door geweldige natuur, binnen zes uur rijden is er ontzettend veel te zien en rij je ook naar de kust. Als je naar het noorden wilt dan is het wel handiger om te vliegen, het is niet zo duur want er is een vliegtuigmaatschappij die jongeren tot 26 jaar korting geeft.

Het Noorderlicht zien stond bovenaan mijn bucketlist en Noorwegen bood de uitgelezen mogelijkheid. Ik had geluk en heb het Noorderlicht twee keer gezien tijdens trips naar het Noorden, op de Lofoten en in Tromsø. Het was geweldig! Ik was zo blij om het eindelijk te zien.’

Had je te maken met een cultuurshock?

‘Ik ben veel in het buitenland en ben ook al een keer met mijn ouders op vakantie in Noorwegen geweest, dus het was geen cultuurshock voor mij. Maar doordat ik op zoveel verschillende plekken ben geweest had ik aan het begin wel moeite om weer nieuwe vrienden te maken. Ik ben van nature heel sociaal maar het kan ook vermoeiend zijn om telkens weer opnieuw te beginnen. Uiteindelijk heb ik me daar wel overheen gezet en heb ik heel veel leuke mensen leren kennen.’

In oktober dit jaar was er een aanslag in jouw universiteitsstad Kongsberg, een man met pijl en boog doodde vijf mensen. Wat kreeg je hiervan mee?

‘Op het moment dat het gebeurde had ik volleybaltraining vlakbij mijn verblijf op de campus. Ik had dus aanvankelijk niets door. Maar na de training kreeg ik al snel te horen wat er aan de hand was. De politie had de man nog niet gepakt en ik ben dus heel snel naar mijn verblijf gegaan. Toen ik daar aankwam was iedereen behoorlijk in paniek en ook opgelucht om te zien dat ik oké was. Het is maar een klein stadje met iets van 27.000 inwoners, zo’n typisch slaperig stadje waar eigenlijk nooit iets gebeurt, dus de schok was groot.

We delen een grote keuken waar iedereen samenkwam en waar we het nieuws op de voet volgden. Gelukkig bleek achteraf dat er geen bekenden van ons onder de slachtoffers waren. De hogeschool zocht al heel snel contact om te checken of met mij alles goed was. Ook de universiteit reageerde heel goed. De volgende dag kwam de directeur naar de klas om te vertellen dat we gebruik konden maken van psychische ondersteuning als dat nodig was. Het was natuurlijk een schokkende gebeurtenis, toch ging het normale leven al snel weer verder.’

Wat is het grootste verschil met je leven in Nederland?

‘Het grootste verschil is dat ik hier niet zo vaak uitga. Als je uitgaat en een groot glas bier besteld dan kost dat 9 euro, niet ideaal als je student bent. Maar wat dat goed compenseert zijn de gemeenschappelijke ruimtes in onze verblijven. We hebben drie verblijven en dat van mij is de centrale plek waar iedereen samenkomt omdat het een gigantische grote keuken heeft. Als je zin hebt om met iemand te praten dan is er altijd wel iemand in de keuken waarmee dat kan. We nodigen mensen uit en geven er feestjes. Echt ideaal, ik kan er altijd zo naartoe.’

Wat was voor jou de grootste uitdaging?

‘Dat was vooral het psychologische aspect dat ik moest stoppen met mijn leven in Rotterdam te vergelijken met hier. Het zorgde ervoor dat ik niet maximaal genoot. Ik had last van FOMO (fear of missing out) en miste vooral mijn volleybalteam in Rotterdam want dat is heel belangrijk voor mij. Ik was ze constant aan het stalken hoe het met ze ging en wat ze allemaal deden. Dat hielp mij totaal niet, ik was veel teveel bezig met het leven daar. Op een gegeven moment kreeg ik wel door dat het geen zin had om te blijven vergelijken en heb ik de knop omgezet. Vanaf dat moment kreeg ik het hier veel meer naar mijn zin.

Ik vond uiteindelijk ook hier een volleybalteam, eerst lokaal en later werd ik ook gevraagd voor een team in Oslo waarmee ik ook in de competitie speel. Zo zat ik ineens in twee volleybalteams. Elke week rij ik met mijn volleybalcoach naar Oslo en tijdens die ritjes hebben we leuke gesprekken en leer ik veel over de Noorse cultuur.’

Ga je het leven in Noorwegen missen?

‘Aan het begin dat ik deze plek niet zou gaan missen, maar nu de tijd er bijna op zit denk ik het toch wel. Ik woon vlakbij de universiteit en ga de geweldige keuken missen en de avontuurlijke mentaliteit die iedereen hier heeft om te reizen. In Rotterdam heb ik dat allemaal niet. Dus ik ga dingen missen maar tegelijkertijd heb ik ook heel veel zin om straks weer terug te gaan naar Rotterdam.’

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto’s: Eigen foto’s Alexandra Achim

Volg ons op Instagram