Vijf jaar na de start van de opleiding verhuisde cmd (nu voluit: communication and multimedia design) in 2006 van locatie Wijnhaven naar de Pieter de Hoochweg. ‘Qua lessen veranderde er niet zoveel’, vertelt Robin Sinke, nu cmd-docent, toen student. ‘Maar op de Wijnhaven had ik wel het gevoel dat die band met de Willem de Kooning Academie er was’.

Start na instroombeperking WdKA

Die was er ook formeel. De opleiding maakte de eerste jaren deel uit van de WdKA. ‘We zijn de opleiding gestart vanwege de instroombeperkingen bij de kunstopleidingen’, vertelt Jeroen Chabot, nu directeur van de WdKA, toen degene die werd gevraagd de opleiding cmd te lanceren.

Chabot: ’Op allerlei plekken in Nederland werd die opleiding gestart. De meesten hielden zich niet met kunst bezig. De opleidingen moesten ook allemaal een beetje anders zijn, en wij wilden ons richten op de commerciële kant van het kunstonderwijs, en een brug slaan tussen vormgeving, techniek en communicatie.’

‘Als een gek op zoek naar docenten’

De opleiding voor ‘techneuten die wat met beeld konden’ dacht aan twee klassen met elk zo’n 25 studenten. ‘Maar 225 studenten schreven zich in’, vertelt Chabot. ‘Als een gek moest ik op zoek naar docenten.’

Cmd was in de beginjaren groot maar inmiddels telt de opleiding weer wat minder studenten. Van de WdKA aan de Wijnhaven verhuisde men naar het instituut Media aan de Maas (en locatie Pieter de Hooch), daarna naar instituut CMI. Daarmee was cmd weer terug op de Wijnhaven, maar in een ander pand.

‘Vage vakken’

‘De sfeer van de kunstacademie is nog wel lang blijven hangen’, ervaart Isabella Voskuyl, sinds 2010 cmd-docent. ‘Toen ik hier kwam hadden sommige studenten het over “vage” vakken. Er was bijvoorbeeld het vak media en creativiteit. In dat vak leerden studenten een concept ontwikkelen rondom hun eigen identiteit. Heel waardevol, maar studenten konden het niet goed plaatsen.

‘Ik denk dat de sfeer van de opleiding deels wordt bepaald door het instituut waar het bijhoort; In Rotterdam maakte cmd deel uit van de kunstacademie en nu zitten we in een technisch instituut. Dat vormt je curriculum. Iedere opleiding cmd is dan ook net weer ietsjes anders.’

De WdKA-‘erfenis’, geeft de studenten en afgestudeerden iets extra’s, merken de docenten. Voskuyl: ‘We horen van het werkveld dat onze studenten digitaal én conceptueel sterk zijn, en niet bang om net iets verder door te denken dan de opdrachtgever van hen vraagt.’

‘Belangrijk dat creativiteit wordt geprikkeld’

Maar hoe houd je dat in stand als de formele link met de kunstacademie er niet meer is? Voskuyl: ‘Het zit in ons DNA, dat zien we terug in de ‘autonome design challenge’ die de cmd’ers in jaar 3 krijgen en in onze minor Designfull Innovation; daar worden de studenten echt uitgedaagd. We vinden het belangrijk dat creativiteit wordt geprikkeld.’

In het artikel van 2002 wordt gesproken over projectonderwijs. Dat is er nog steeds, en daarbij zit de beroepspraktijk nog steviger in het onderwijs dan jaren geleden. Sinke: ‘Als eerste- en tweedejaars student had ik destijds geen direct contact met de praktijk. Nu zijn studenten vanaf dag één al met een praktijkopdracht bezig.’

‘Studenten gemotiveerder bij echte opdrachtgever’

Voskuyl: ‘Wanneer studenten voor een opdrachtgever uit de praktijk werken, zijn studenten gemotiveerder en komt feedback écht goed binnen. Het werken met opdrachtgevers brengt ook een goeie sfeer in het docententeam; het geeft alle betrokkenen direct inzicht in trends en ontwikkelingen.’

Met het aanbod van workshops hebben de studenten ook meer keuzevrijheid dan pakweg tien à vijftien jaar geleden toen je als eerstejaars ‘gewoon’ twintig vaste vakken had. Voskuyl: ‘Lesinhouden worden aangepast op de praktijkopdracht. Daarbij is ook veel overlap verdwenen; vroeger kreeg je bijvoorbeeld het onderwerp ‘gebruikersonderzoek’ bij meerdere vakken.’ Ook de roosters zitten volgens Voskuyl voor de studenten logisch in elkaar, beter dan het was.

Liggen op de oranje bank

Er is ook iets dat echt niet is veranderd, merkt Sinke tot slot op. ‘Wat in mijn tijd altijd is gebleven zijn de gekleurde ronde banken. Die hebben elke verhuizing overleefd. Als student ging ik, met de laptop op schoot, vaak op de oranje bank liggen. Als docent doe ik dat nog steeds, en studenten liggen er (pre-corona, red.) ook altijd.’

Tekst: Jos van Nierop
Foto: Uit Profielen 2002
Illustratie: Demian Janssen

Volg ons op Instagram