Afgestudeerden gaan alle kanten op. Profielen is nieuwsgierig naar hoe het nu met ze gaat. Stijn Kemper (26) studeerde cultureel maatschappelijke vorming (2014-2018) en deed onderzoek naar museumwoningen. Bij eentje bleef hij plakken en daar werkt hij nu als assistent-curator. ‘Wij verzamelen en delen de verhalen van de stad.’

Verhalenhuis Belvedère, wat is dat voor een plek?

‘De stad wordt een stukje mooier, als je elkaar maar kent. Dat is de gedachte achter Verhalenhuis Belvedère. Een huis voor immaterieel erfgoed op Katendrecht. Wij verzamelen en delen de verhalen van de stad. En dat doen wij op verschillende manieren, die stuk voor stuk middelen zijn om ontmoetingen te creëren. We hebben maaltijden waarvoor we gastkoks uitnodigen die tussen de gangen door hun levensverhaal vertellen aan de hand van foto’s en familiealbums. Altijd Rotterdammers met een migratieachtergrond. Met onze opnamestudio’s’ – waarvan eentje mobiel – trekken we door de stad om verhalen op te nemen waar we vervolgens luistervoorstellingen van maken. En daarnaast hebben we tentoonstellingen in huis, over Rotterdam en Rotterdammers van vroeger en nu.’

Wat vind jij zo bijzonder aan de locatie?

‘Katendrecht is al heel lang een plek van komen en gaan van mensen van verschillende culturen. De Chinese gemeenschap is een heel mooi voorbeeld: Katendrecht is het eerste Chinatown van Europa. Tijdens een havenstaking werden er heel veel Chinese havenarbeiders naar Rotterdam gehaald en die kwamen op Katendrecht terecht. Die mannen werden verliefd op de Nederlandse vrouwen hier en zo ontstonden er allemaal gemengde huwelijken.

Ons gebouw stamt uit 1894, dus voor Rotterdamse begrippen redelijk oud. Het is gebouwd als grand café, maar het heeft veel wisselende functies gehad. Zo was het ooit een worsteltent, een Griekse nachtclub, een bioscoop en een illegale jazzclub in de Tweede Wereldoorlog. Jazz is zwarte muziek en dat was verboden door de Duitsers. Ze hadden toen een heel vernuftig waarschuwingssysteem bedacht. Aan het begin van de straat hield iemand de wacht met een fiets. Als er Duitsers aan kwamen, racete hij deze kant op en werd snel een portret van Hitler opgehangen. De Joodse muzikanten werden door de achterdeur naar buiten gelaten. De ‘zwarte’ muzikanten gingen glazen wassen en de muzikanten die overbleven zetten een Duitse mars in. Wat een verhaal, toch? ’

Wat is de link naar jouw afstudeeronderzoek?

‘Dat gaat wel over diezelfde periode. Ik verdiepte me in museumwoningen en kunstenaarsnalatenschappen en zo kwam ik met het Verhalenhuis in aanraking. Lithograaf Wally Elenbaas en zijn joodse vrouw, fotograaf Esther Hartog, woonden er tijdens de Tweede Wereldoorlog. Helemaal boven. Esther zat hier ondergedoken. Er was een brandbom geplaatst en het huis was onbewoonbaar verklaard en dichtgetimmerd. Maar de bovenste verdieping was nog bewoonbaar. De ideale plek dus voor Esther om de oorlogsjaren door te brengen. Heel Katendrecht wist ervan maar iedereen hield zijn mond. De Jazzclub speelde gewoon door en iedere avond stond er voor Esther een warm bordje eten voor de deur. Die twee, en hoe ze daar woonden, waren dus onderdeel van mijn afstudeeronderzoek naar museumwoningen. Hun woning is intact gebleven en is vandaag de dag nog steeds te bezoeken.’

Wat doe je als assistent-curator?

‘Ik ondersteun en werk mee aan de tentoonstellingen die we hier organiseren en ik werk mee aan de collectie die we hier langzaam opbouwen. Het gaat altijd om erfgoed en kunsttentoonstellingen met een heel persoonlijke insteek. Het leggen van verbanden tussen het historische verhaal van een kunstenaar die al een tijd geleden is overleden en het hier en nu, en daar andere mensen bewust van maken en mee in aanraking brengen. Dat maakt het voor mij bijzonder.’

Waar heb je het meeste van geleerd op de HR?

‘Dat zijn toch wel echt mijn stages geweest. Daar heb ik het meest van geleerd en die hebben mij gebracht waar ik nu ben. Mijn eerste stage was bij het Wereldmuseum. Daar begon ik op de afdeling educatie en ging ik langzaam meer richting tentoonstellingen maken. Zo kwam ik in aanraking met het Verhalenhuis waarover ik uiteindelijk mijn afstudeerscriptie schreef. Wat ik ook echt wel op de hogeschool heb geleerd, is een bepaalde manier van denken en tegen dingen aankijken. Een ander kijk op kunst en cultuur. Kunst als middel en het besef dat je met kunst veel meer kunt dan alleen een kunsthistorisch verhaal vertellen.’

Wat heb je gemist op de hogeschool?

‘Ik doe nu iets wat niet standaard iets is wat je na de opleiding cmv gaat doen. Dat heb ik dus wel gemist, de harde ‘erfgoedkwaliteiten’. Die heb ik echt pas later in de praktijk geleerd. Nu is cmv daar misschien ook wel wat te breed hoor. Je moest ook wel echt je eigen niche gaan zoeken. En ergens is dat ook wel goed.’

Lees ook:

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram