Studenten van de Willem de Kooning Academie laten tot en met zondag hun afstudeerwerk zien aan het publiek. Iedereen is welkom in het gebouw aan de Blaak 10/Wijnhaven 61.

Niet alle studenten zijn al helemaal klaar met hun installatie op het moment dat de afstudeerexpositie woensdagochtend begint. Her en der zijn studenten nog druk bezig een lamp op te hangen, verlengsnoeren aan te sluiten en software aan de praat te krijgen. Eén student is nog niet eens halverwege een enorme muurschildering, maar dat hoort bij de act. De komende dagen kun je haar werk-in-wording bewonderen als een vorm van live action painting.

De rijkdom is enorm. En overweldigend. Als zo’n tweehonderdvijftig afgestudeerde studenten zo’n beetje hun ziel en zaligheid over je uitstorten – soms met grof geweld en soms ‘verstild’ (vrij letterlijk, vanwege een computercrash) – dan gaat je dat niet in de kouwe kleren zitten. 

Wie ben ik?

In heel wat afstudeerwerken wordt expliciet gezocht naar identiteit. Wie ben ik? Wie zijn wij? Al direct in de hal van locatie Wijnhaven laat Denzel Veerkamp daar iets van zien – zoals in de ouwe jas die hij tot een broek heeft vermaakt en die nu aan een paspop prijkt. Maar dan binnenstebuiten, zodat een patroon van rechte, grove, rafelige naden te zien is, waarvan het ooit de bedoeling was dat ze verborgen zouden blijven. 

Nu vormt het binnenstebuitengekeerde patroon het pronkstuk van de afstudeercollectie van Denzel, die zijn tweedehandskleding op dezelfde manier heeft behandeld als de Europese mogendheden in 1884 de kaart van Afrika ter hand namen: met een liniaal en veel rechte lijnen. Dat hij tijdens zijn afstudeeronderzoek in Afrika uitkwam, komt door zijn Surinaams-Nederlandse wortels. De kleding die hij ontwierp is daar een weerspiegeling van.

Maar die broek, die is bijzonder, zegt Denzel. ‘Die is tot stand gekomen in plaats van bedacht.’ Hij hoort niet binnenstebuiten, maar het patroon was zo mooi. ‘Ik hoop dat ik meer ontwerpen op deze manier kan laten ontstaan en minder bedenken. Als je gaat bedenken is het gevaar dat je steeds weer de timeline van een ander na blijft doen.’ 

Ergens bovenin het pand zoekt ook Ashley Bruinhart naar haar wortels – en wel in de tuin van haar Surinaamse oma. In haar installatie zijn letterlijk ‘onthulde’ wortels te zien, maar echt dichterbij kom je met een video waarin beeld en geluid (en eten!) op een sfeervolle en associatieve manier een gevoel oproepen bij haar zoektocht naar haar culturele identiteit.  

Van kelder tot boven

Voor een spookhuisachtige ervaring moet je ook de kelder van locatie Wijnhaven niet vergeten. De deur van het trappenhuis die achter je dichtvalt met een lange echo en de loeiende luchtinstallatie passen goed bij de donkere installaties die je er aantreft. Je kunt er zelf spelen met lasers en lichtgevende materialen, stress van luchtbombardementen op je geheugen en een mooie, ritmische (en te korte) video-installatie van Suzie Hagens. 

En als je dan het einde haalt, helemaal bovenin op de derde verdieping (de vijfde als je de kelder en begane grond meetelt – neem gerust de tijd!), vergeet dan niet nog wat wijsheid op te halen bij Berend Visée, die nog steeds druk bezig is met zijn nieuwe filosofie, eerder aangekondigd in Profielen en toen al riep hij discussie op. Ook hij is nu, na flinke persoonlijke omwegen, dan toch afgestudeerd. 

Tekst en foto: Olmo Linthorst

Volg ons op Instagram