Nermin Basusta is directie-assistent van Richelle Faulborn (dienst Onderwijs en Ontwikkeling) en werd eerder dit studiejaar verkozen tot secretaresse van het jaar. ‘Op sommige dagen wordt er bijna het onmogelijke van je gevraagd, ik vind het echt een uitdaging om het dan toch mogelijk te maken.’   

‘Ik had nooit verwacht dat ik secretaresse van het jaar zou worden. Ik was totaal overrompeld toen het gebeurde en weet ook niet meer zo goed om welke redenen ik heb gewonnen. Ik vond het vooral bijzonder dat mijn voormalig directeur, Ostara de Jager, in haar overvolle agenda tijd had vrijgemaakt om mij toe te spreken. Vandaar dat alles eromheen wegviel.

‘Ik houd van aanpakken en ben niet iemand die snel achterover leunt. Ik begon tien jaar geleden midden in de zomervakantie, de afdeling was leeg. Ook mijn leidinggevende was aan het genieten van een welverdiende vakantie, dus ik had weinig tot geen opdrachten. Toen heb ik maar geheel op eigen initiatief besloten de archiefruimte te ordenen en alle voorraad te registreren.  

‘Ik weet dat de hogeschool geen voorstander is van ‘s avonds werken, maar daar kan ik me niet altijd aan houden.’

‘Dit werk als assistent valt eigenlijk niet te plannen. Er komen de hele dag allerlei dingen tussendoor die geregeld moeten worden, de agenda verandert constant. Ik moet het overzicht houden en vraag mijn directeur om die reden ook nooit zelf afspraken in te plannen. Op sommige dagen wordt er bijna het onmogelijke van je gevraagd, ik vind het echt een uitdaging om het dan toch mogelijk te maken.

‘Ik weet dat de hogeschool geen voorstander is van ‘s avonds werken, maar daar kan ik me niet altijd aan houden. Ik ben de rechterhand van de directeur, dus ik moet zorgen dat ze zo goed mogelijk voorbereid aan de dag begint. Als het nodig is werk ik daarom ook ’s avonds, daar heb ik helemaal geen moeite mee. Heel belangrijk in dit vak is het wederzijds vertrouwen. En vertrouwen geeft ook een soort van vrijheid.

‘Ik ben ook geïnteresseerd in mensen en wil graag weten wat iemand beweegt.’

‘Je moet wel feeling hebben met dit werk, goed weten welke afspraken verzet kunnen worden en hoe je dit het handigst doet. De ene collega is super gevoelig en moet je face to face spreken, bij de ander is een mailtje voldoende. Na tien jaar weet ik wel wat ik bij wie moet doen. Ik ben ook geïnteresseerd in mensen en wil graag weten wat iemand beweegt. Ik zit bij veel meetings waar ik heel goed kan observeren. Dan zie ik bijvoorbeeld hoe mijn directeur op een bepaalde vraag reageert, nog voordat ze antwoordt kan ik aan haar mimiek soms al zien wat ze ervan vindt. Ik vind het interessant om mensen op zo’n manier te leren kennen.

‘Het is een vooroordeel dat een assistent alleen maar wat afspraken inplant. Dit werk is veel meer dan dat. Je ontzorgt de directeur echt. Naast alles wat ik moet regelen is het welzijn van de directeur het belangrijkst voor mij. Als ik denk dat ze het echt te druk krijgt dan maak ik ruimte in haar agenda zodat ze even de balans kan opmaken. Nu voor de zomervakantie heb ik dat ook gedaan; we kijken dan even wat er allemaal speelt en wat er nog moet gebeuren. Sommigen denken dat dit werk alleen maar om het plannen van afspraken gaat, maar er zit zoveel meer achter. Je moet adviseren en overleggen. Je denkt echt mee.

‘Ik vond het best zwaar om Ostara los te laten toen ze wegging.’

Met mijn huidige directeur Richelle heb ik nog niet zo’n groot verleden want zij is pas in februari begonnen, maar met Ostara heb ik best lang samengewerkt. Dat was voor mij misschien wel de mooiste periode bij de hogeschool. Ik heb enorm veel van haar geleerd en heb veel bewondering voor als haar als mens en als directeur. Ik vond het best zwaar om Ostara los te laten toen ze wegging. Het voelde als een teleurstelling, een beetje zoals een kind die zijn zandkasteel weggespoeld ziet worden door de zee. Maar ik heb de knop omgezet en probeer nu met Richelle net zo’n band op te bouwen.’

Tekst en foto: Wietse Pottjewijd

Volg ons op Instagram