Blogger Afke Tangenbergh: ‘De Hogeschool is eigenlijk een mini-maatschappij’
Gepubliceerd: 7 June 2022 • Leestijd: 1 minuten en 52 seconden • NieuwsDocent Afke Tangenbergh coacht studenten verpleegkunde die van mbo naar hbo willen groeien. Sinds kort blogt ze daarnaast voor Profielen. Het liefst zoekt ze rafelrandjes op en schrijft ze over wat niet zo makkelijk gaat.
Als MSc kerndocent flexibele deeltijd verpleegkunde leidt Afke Tangenbergh mbo-verpleegkundigen op om de stap te maken naar hbo verpleegkunde. ‘De hogeschool heeft daar een curriculum voor ontwikkeld waarbij studenten zelf kunnen kiezen wat ze willen leren, op basis van wat ze al weten en kunnen op hbo-niveau en hoe ze dat gaan leren, we noemen dat leerwegonafhankelijk. Zo gaan ze individueel de opleiding door om hun competenties op hbo-niveau aan te tonen. Dat is soms best spannend en ingewikkeld voor de studenten. Ze moeten het zelf uitvinden en het zich helemaal eigen maken. Ieder op z’n eigen manier. En daar coach ik ze in. Een rol die ook echt bij mij past, want ik hou er niet zo van om iedereen langs dezelfde meetlat te leggen en alles volgens het boekje te doen.’
Geblogd voor Urban Chicks
‘Ik ben opgeleid als antropoloog. Dan moet je veel lezen en ook heel veel schrijven. Dat deed ik al veel en graag. Ik schreef ook stukjes die ik dan op mijn eigen WordPress site zette en via Twitter deelde en ik heb een tijdje voor Urban Chicks geblogd. Toen de redactie van Profielen me tipte dat ik voor hen kon bloggen, was ik meteen enthousiast.’
‘Het liefst schrijf ik over rafelrandjes en bloed, zweet en tranen. De knuppel in het hoenderhok gooien en afwachten wat er gebeurt. Dat mijn blogs een relatie met de hogeschool moeten hebben, maakt het extra spannend. Het is eigenlijk een soort mini-maatschappij. Er gebeurt hier van alles. Zo schreef ik bijvoorbeeld over MeToo, wat natuurlijk erg actueel is, ook in het onderwijs. Maar ook over huilen op school. Op de locatie in de Rochussenstraat hangt ‘Tears no Tears’, een kunstwerk dat steeds verspringt. Dat zette mij aan het denken over hoe studenten hiermee omgaan. Mag je huilen op school? Kun je helemaal jezelf zijn? Ik vind dat dat wel zou moeten kunnen maar dat dat niet altijd lukt. Soms slikken we te veel.’
Denigrerende ‘verpleegsterslook’
‘Ik heb nu een paar blogs geschreven en ik vind het ontzettend leuk om te doen. Het leuke van Profielen, vind ik, is dat ze niet bang zijn voor reacties. Zo reageerde ik zelf een keer op Lieve Tosca. Ik stoorde me een beetje aan de “verpleegsterslook”, ik vond het pakje wat denigrerend. Ook al was het grappig bedoeld, het is niet altijd even handig voor de beeldvorming. Profielen ging de discussie niet uit de weg en dat pleit voor ze. Zo wil ik ook met mijn blogs omgaan.’
Tekst en foto: Sanne van der Most
Dat Tosca in een wat ‘ondeugende’ pakje van een verpleegkundige wordt afgebeeld, stuit op bezwaren van Afke. Zo sluit Afke mooi aan bij de ‘foei!-roepers’ van tegenwoordig. Daarnaast: Nog steeds worden in de video horende bij de band The Village People (‘In the Navy’ en ‘YMCA’) alle politiemannen, cowboys, bouwvakkers, Native Americans, liefhebbers van lederen kleding en militairen als homosexuele lustobjecten gebruikt. Foei! Wat te denken van stoute fantasieën over stewardessen? En het liedje over ‘de ogen van de tandartsassistente?’ Allemaal foei! Wat mij betreft is niet iedere column van Tosca even geweldig, maar haar portretten bij haar stukjes zijn altijd grappig en prachtig!
Hi Ad,
Dank voor je support. Ik ben ook heel blij met veruit de meeste Sugarcoated-foto’s. De foto’s in het verpleegsterspakje hebben blijkbaar een andere lading voor mensen. Ik heb ervoor gekozen deze foto’s niet meer te gebruiken. Ik heb daar ook over geschreven. Je leest dat hier, als je interesse hebt:
https://profielen.hr.nl/2021/lieve-tosca-hoe-zorgen-we-dat-verpleegstertjes-serieus-genomen-worden/
Lfs Tosca
Hoi,
Volgens mij benadrukt Afke hierboven juist dat ze het waardeert dat Profielen de discussie niet uit de weg ging, niet per se een reden om diezelfde discussie weer aan te zwengelen volgens mij..
Afke, leuk dat je een achtergrond hebt als antropoloog! Ik was bij het lezen nog benieuwd: wat bedoel je met dat we soms te veel slikken? Hoe zou je dit graag anders zien bij jouw opleiding of bij de Hogeschool in het algemeen?
Groetjes,
Saskia
Beste Tosca,
Wat een fijn, open relaas schreef je daarover. Dank voor de link!
Het doet me o.a. denken aan hoe ik ooit geen kwaad zag in zwarte piet. Geen enkel kwaad. En ik had wel 10 solide argumenten ook. Mijn analyse en conclusie deugden aan alle kanten. Want intenties, want kinderen, want gekkigheid.
Totdat ik eindelijk eens vanachter een andere bril naar hetzelfde keek, kon kijken (dat lukt niet altijd, niet zomaar, niet meteen, daar zijn we mensen voor). Vele elementen, implicaties, die in mijn eigen leven weliswaar nooit bestonden, kunnen in andermans wereld wel degelijk bestaan. En die kun je negeren (net zoals de vele gratis aangeboden alarmbellen zoals dat ene fragment van Gerda Havertong in Sesamstraat, in de jaren 80) vanuit een heerlijk luchtige nimby-positie, met volkomen deugdelijke argumenten.
Maar dat maakt het niet mooier, beter of kloppend. Niet in de praktijk. Slechts in het eigen hoofd.
In mijn hoofd zijn vandaag de dag nog steeds alle argumenten vóór zwarte piet aanwezig. Maar ik ben me gaan beseffen dat mijn beleving in de verste verten niet lijkt op de beleving van degene die er op 7489 momenten en op 117 manieren mee is gepest. Mee is gediscrimineerd. Mee is uitgesloten. Getreiterd. Geziekt. Van jongs af aan.
Daarom probeer ik nu heel even te beseffen hoe het is om op 7489 momenten als ‘zustertje’ of ‘verpleegstertje’ te worden behandeld, bekeken, belachen. Van top tot teen worden geobserveerd, als blijkbaar een leukig object, terwijl ik me net urenlang onafgebroken de tandjes heb gewerkt en bijna door m’n hoeven ga. De zoveelste mannelijke patiënt die me glunderend aanstaart, de zoveelste echtgenote die me – zonder goede reden – haatdragend aankijkt. De wekelijks terugkerende uitnodigingen van die o zo charmante heren van bepaalde leeftijd om ‘er even bij te komen liggen’, in het ziekenhuisbed. De knipoog. De lachers op hun hand. Gniffelend. Kleinerend.
…
Enfin. Daar ging dit artikel helemaal niet over. Zeker niet over zwarte piet. Maar ook niet over het ‘verpleegsterspakje’. Noch over jouw portretten. Noch over jouw columns. Noch over foei!-roepers (waar ik Afke adhv dit artikel niet aan zou durven linken, juist niet, getuige de meetlat, het boekje en het rafelrandje).
Wat ik wel zie is het compliment, van Afke, aan Profielen en jou. Waarin ik een wens ontwaar. Zowel voor zichzelf, de blogger Afke, als voor de hogeschool. Omdat verschillen, issues, botsingen en dus rafelrandjes er altijd zullen zijn. Een wens die gaat over hoe men op onze hogeschool met elkaar omgaat. Een wens, een idee, over discussie, over openstaan. Over incasseren en reflecteren. Over wérkelijk luisteren.
Ik zou daar tot besluit zelf nog één wens aan willen toevoegen: iets over wérkelijk lezen.
Bedankt Remco! <3
In mijn reactie op het bovenstaande houd ik het kort. Verpleegkundigen (m, v, x) zijn hoogopgeleide professionals, die er alles aan doen om hun kennis en vaardigheden op peil te houden, en daarmee bij te dragen aan een hoogwaardige kwaliteit van zorg. De betrokkenheid die verpleegkundigen laten zien in en over hun werk is bewonderenswaardig.
Zogenaamd grappige plaatjes van sexy vrouwen in te korte jurkjes doen geen recht aan de professionaliteit van verpleegkundigen en de verantwoordelijkheid die zij dragen voor de kwetsbare mensen waar zij voor zorgen. De situaties die zij meemaken, de manier waarop zij ethisch verantwoord bezig zijn, de manier waarop zij zorg leveren die aansluit bij de waarden en normen van de mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd, de manier waarop zij vooruitdenken over potentiële problemen bij hun zorgvragers. Dat alles wordt onderuitgehaald door stereotyperende afbeeldingen van ‘sexy zustertjes’.
Afke wegzetten als een ‘foei!-roeper’ doet geen recht aan de nuancering die zij aanbrengt in wat zij schrijft en de vragen die zij erover naar voren brengt.
@Ad, wat onverwacht dat je mij een ‘foei!-roeper’ noemt, ik ken de term niet maar het doet me een beetje denken aan ‘woke’ zijn. Als je dat bedoelt; helemaal prima, er is namelijk een hoop waar we foei! tegen moeten en mogen roepen in deze tijd (overigens grappig dat je nu foei! tegen mij roept omdat ik in jouw ogen foei! roep). Ik raad je aan eens de woke-boot of de metoo-trein te nemen, je ervaart vast heel bijzonder uit- en inzichten.
En weet je Ad, ik blijf dat doen, noem het woke, noem het foei!-geroep, noem het feministisch, noem het inclusief, noem het intersectioneel; zolang er mensen, instituten, tv-programma’s, omroepen en politieke bewegingen zijn die ándere mensen die hun gevoeligheden tentoonspreiden niet empathisch benaderen, ridiculiseren of zelfs agressief benaderen, actief ondermijnen, omdát zij er zelf geen last van hebben, zij het probleem (dus) niet zien en de klagers (dus) hun mond moeten houden…no way José!
Wist je trouwens dat The Village people, sinds 1977 omarmd worden door ‘de LHBTIQ+ community’? Pas als verpleegkundigen trots en pontificaal op hun werk verschijnen in een pin-up pakje, gaat deze vergelijking op.
Tot slot een tip: als je iemand complimenteert over haar foto’s, is het echt niet nodig daar óók bij te vermelden dat je de bijbehorende columns niet altijd even geweldig vindt. Foei!
@Ad,@Afke,@Remco Aanvullend op de reactie van Remco is het lezen van het boek “De zeven vinkjes” van Joris Luijendijk de moeite waard Ad. Het maakt goed duidelijk hoe mensen vanuit verschillende ervaringen een situatie beleven/ of naar een situatie kijken en hoe onbewust we daarvan zijn.