Hogeschoolstudenten gaan alle kanten op. Profielen is nieuwsgierig naar hoe het nu met ze gaat,  wat ze op de HR hebben geleerd en of ze misschien iets hebben gemist. Marwan Magroun  (37) studeerde human resource management en is onlangs benoemd tot Fotograaf des Vaderlands.

Hoe ben je met fotografie in aanraking gekomen?

‘In 2011 had mijn stiefvader op straat een oude analoge camera uit de jaren ’60 gevonden. Hij wist niet wat hij ermee moest en gaf hem aan mij. Ik was meteen heel nieuwsgierig en ging kijken of hij werkte en wat ik ermee kon doen. Dat vond ik echt geweldig. Ik ging de straat op en legde van alles vast wat ik zag. Ik kon er al mijn creativiteit in kwijt. Puur intuïtief allemaal. Ik ben als fotograaf ook helemaal self made en heb geen opleiding gevolgd.’

Van human resource manager naar fotograaf, hoe ging dat?

‘Ik studeerde af en ging ik bij de overheid aan de slag. Na een jaar of drie merkte ik dat ik mijn creativiteit er niet in kwijt kon. Ik zag geen ruimte om door te groeien. Ik heb altijd muziek gemaakt en ik was DJ dus ik was altijd bezig met creëren. Dat miste ik, maar ik had een baan en die kostte natuurlijk behoorlijk wat tijd en energie. Die kon ik niet zomaar ergens anders in steken. Ik kocht een digitale camera en in de periode dat ik het op mijn werk echt niet meer leuk vond, ging ik in de pauze naar buiten om te fotograferen. Gewoon alles wat ik zag. Dat deed ik steeds vaker. Ook na het werk en in het weekend. En ik vond het zo leuk dat ik er wel mijn brood mee wilde verdienen.’

Hoe zette je die stap?

‘Om te beginnen ben ik op feestjes en events gaan fotograferen, puur voor de ervaring en het geld. Toen ik genoeg had gespaard heb ik mijn baan opgezegd. Een risico natuurlijk, maar aan de andere kant had ik ook niet zo veel nodig. Ik kon mijn kosten dekken en ik werd gewoon heel blij van fotograferen. Het jaar erop won ik mijn eerste prijs – ‘De Kracht van Rotterdam’ – en toen begon het allemaal te lopen. Er was ineens heel veel animo voor mij als fotograaf. Iedereen wilde met me samenwerken. Echt een droom die uitkwam.’

Wat fotografeer je het liefst?

‘Mensen. Daar haal ik het meeste plezier uit. Ik ben overigens niet in eerste instantie bezig met wat ik moet fotograferen, maar vooral met welk verhaal ik wil vertellen. Wat is eerlijk en authentiek en staat dicht bij me? Dát wil ik fotograferen. Hoe kan dat beter dan in Rotterdam? Mijn vrije werk gaat vooral over het straatleven in Rotterdam. Dat was vroeger ook mijn eigen leven. Maar ook over de veranderingen en verrechtsing van de stad. Dat allemaal. Daarnaast fotografeer ik tegenwoordig ook van alles in opdracht.’

En nu ben je Fotograaf des Vaderlands. Trots?

‘Ik ben gekozen uit een heleboel topfotografen. Daar ben ik best trots op. Twee jaar lang ben ik de ambassadeur van de Nederlandse fotografie. Hoe ik dat invul, mag ik zelf bepalen. De termijn sluit je af met een expositie in het Nederlands Fotomuseum. Ik moet dus een thema bedenken. Iedereen is daar heel erg benieuwd naar en ik ben er ook wel mee bezig uiteraard. Maar voor mij is dat thema op zich niet zo interessant. Ik heb zelf vooral een doel: fotografie minder elitair en meer inclusief maken. Ik wil fotografie brengen naar plekken waar mensen er normaal niet zo snel mee in aanraking zouden komen. Daarnaast wil ik jongeren een podium geven om fotografie te gebruiken om hun verhaal te vertellen.’

Wat is nu het belangrijkste dat je hebt geleerd op de hogeschool?

‘Mijn specialisatie was organisatiekunde. Daar heb ik het meest van geleerd. De inkijk in het reilen en zeilen van organisaties en bedrijven vond ik heel leerzaam en interessant en daar heb ik vandaag de dag nog steeds wat aan. Ik kom bij een heleboel organisaties over de vloer en ik zie meteen hoe het er aan toegaat, hoe mensen met elkaar omgaan en hoe ze het geregeld hebben. Dat is waardevol.’

Wat heb je tijdens de opleiding gemist?

‘De school is de samenleving. Dat wil je. Maar als de samenleving op een bepaalde manier is ingedeeld, dat reflecteert op school. En onze samenleving is heel gesegregeerd. Die komt van de havo, die deed vwo, dat zijn buitenlanders, die niet. Allemaal hokjes. Dat is heel erg jammer want daardoor komen mensen niet zo snel met elkaar in contact.

En in het laatste jaar kwam ik er eigenlijk pas achter wat voor opleiding ik deed. Pas tijdens de minor zag ik ineens “hee, hier kan ik wat mee”. Het was tot dan toe weinig concreet. Wat ik ook wel echt miste, waren concrete skills. Hoe je met geld omgaat en hoe je ondernemer wordt. De focus lag vooral op  werken bij een bedrijf. Terwijl er nog zo veel meer mogelijk is.’

Is het toeval dat je leven zo gelopen is? Wat als je stiefvader niet die camera had gevonden?

‘Ooit zei een interviewer tegen mij: “Eigenlijk fotografeerde jij al voor je een camera had”. Daarmee bedoelde hij de blik waarmee ik de wereld in kijk. Ik denk wel dat hij gelijk had, ik keek altijd al op een bepaalde manier naar de werkelijkheid. Toen ik die camera kreeg, ging ik het fotograferen. Maar wat ik deed, veranderde daar niet wezenlijk door. Dit is wie ik ben.’

Tekst en foto: Sanne van der Most

Volg ons op Instagram