Toen recent mijn hart weer eens brak, merkte ik een aanvankelijke neiging op om de boel dan maar gewoon op slot te gooien. M’n hart niet meer beschikbaar te stellen. Kan het ook geen pijn meer doen. En dat is precies wat er momenteel misgaat in de wereld.

Mijn recente schade betrof een onmogelijke liefde. Het was de eerste keer sinds ik weet niet hoe lang dat ik die gevoelens voor iemand had en dat ook weer aandurfde. Slechts een deel van die schade werd vergoed omdat ik de all-risk verzekering op dat hart van mij nog langer geleden al verspeelde.

Als we maar vaak genoeg geraakt worden in dat hart – door issues in sociale relaties, vertrouwen, de mensheid, hoop, geloof of liefde – beginnen we het vanzelf af te schermen en in te bouwen met vuistdikke muren. Voorzien van een randje prikkeldraad om de waaghalzen af te schrikken die de klim alsnog overwegen. En omdat dat hart op die manier geïsoleerd en daardoor vervreemd raakt, worden de ideale omstandigheden voor verbittering, cynisme en haat gekweekt. Op hun beurt dé ingrediënten voor polarisatie.

Wat nu dan? Wat volgt? Terugkijkend leert de geschiedenis ons dat er vaak een oorlog van enige betekenis of een andere grote ramp nodig is om elkaar weer te vinden en (ver)binden. Iets dat onze individualiteit overstijgt.

In de dystopische wereld die symfonische rockband Pink Floyd in hun rock-opera ‘The Wall’ (dikke tip!) opvoert, wordt het heel treffend weergegeven wanneer de hoofdrolspeler – die heeft besloten dat hij tóch weer wil voelen, wil herverbinden en in contact wil met zijn hart – wordt berecht vanwege dat verlangen. ‘The prisoner who now stands before you was caught red-handed. SHOWING FEELINGS! Showing feelings of an almost HUMAN NATURE. This will not do!’

Wat het niet makkelijker maakt: je hart openhouden is de lastigste keuze. Het vraagt veel van je vermogen om onprettige emoties te (ver)dragen, om vertrouwen, kwetsbaarheid en om de weg terug te blijven zoeken, zonder kompas, zonder ‘ETA’, zonder garanties. Precies deze effort is mijns inziens wat wijsheid en compassie ontwikkelt: de twee kwaliteiten waarmee de meeste problemen in deze wereld duurzaam kunnen worden opgelost. In die zin is dat voortdurende streven misschien wel het belangrijkste dat het leven haar volheid, zin en waarde geeft.

Hoe ik jou en mij wens dat we dit keer geen wereldramp(en) nodig hebben om die weg terug te vinden naar ons hart.

Volg ons op Instagram