Vandaag zetten we de eerste jaarlijkse Studentenwelzijnsmonitor uit. We bevragen de studenten op thema’s als mentale en fysieke gezondheid, leefstijl, veerkracht, sense of belonging en ondersteuningsbehoefte. Ik ben net zo gespannen als een kind in Sinterklaastijd.

Er komt zo veel bij kijken om dit voor elkaar te krijgen. Om met het meest ingewikkelde dan maar te beginnen: de sterk toegenomen regels rond privacy en verwerking en opslag van gegevens. Je moet nog net geen Fort Knox zijn! Maar terecht is het natuurlijk wel. Iedere berichtgeving over lekkende data waardoor jij en ik beter weer een nieuw e-mailadres en wachtwoord in gebruik kunnen nemen is er een te veel.

En dan de vraag: hoe zorg je dat iedereen die dit moet weten op de hoogte is, maar vooral: dat studenten de vragenlijst ook echt invullen! Posters, flyers, banners, nieuwsbrieven, social media: we trekken alles uit de kast. Zelfs cadeaubonnen van Bol ontbreken niet als incentive. Maar om vandaag de dag een respons te krijgen van rond de 20 procent is al een enorme opgave.

Natuurlijk willen wij van de afdeling Studentenwelzijn en het Kennisnetwerk Studentwelzijn die respons graag omdat we data nodig hebben om onze dienstverlening te verbeteren. Maar ook voor jou als deelnemer in het onderzoek is er winst te behalen: je krijgt concrete, praktische feedback vanuit je eigen scores waardoor je direct aan eventuele verbetering kunt werken. En als docent of medewerker van een opleiding of instituut kun je precies zien hoe de eigen populatie het doet, en daarop gericht inspelen met je eigen dienstverlening en begeleiding. Win-win-win dus, en dat wetende slaat natuurlijk iedereen meteen aan het invullen, toch?

Waarom ik dan toch zo gespannen ben? Omdat er bloed zweet en tranen in zit. Omdat ik zo graag wil kunnen zeggen straks dat het n-getal van serieuze betekenis is. Omdat ik een jaar later wil kunnen zeggen dat alle stappen die door eenieder zijn gezet op basis van de uitkomsten iets in positieve zin hebben bijgedragen. En omdat ik oprecht en van harte hoop dat we een keer beter nieuws over het welzijn van onze studenten ontvangen. Ook al zegt de realist in mij: ‘Sers, wat denk je zelf?’

We zullen met zijn allen onverminderd en onverzettelijk nodig zijn en blijven om onze studenten gezond en succesvol de studie door te helpen. Die uitdaging – of is het stiekem zelfs een roeping – maakt dat ik over mijn zorg en angst heen kan stappen en er elke dag weer sta. Gemotiveerd tot in mijn nagels, haarpunten en tot op het merg. In al mijn welzijn.

Volg ons op Instagram