Facebook en andere social media staan vol berichten van kamerzoekenden die veel geld over hebben voor een eigen plekje. Hospiteeravonden worden gepromoot, maar met allerlei voorwaarden: je moet het liefst vrouw zijn, minstens 21 jaar, openstaan voor een volle agenda met je nieuwe huisgenoten en natuurlijk minstens 600 euro per maand kunnen betalen.

Daar sta ik dan: piercings uit en tatoeages bedekt voor een pand waarvan ik niet eens zeker weet of er dubbelglas in de ramen zit. Ik heb mijn normaliter volledig zwarte outfit vervangen voor iets kleurrijkers in de hoop dat ik pas binnen het plaatje dat ik geschetst heb bij mijn aanmelding.

Al heb ik inmiddels woonruimte en nog steeds last van hospiteer-trauma’s (zoveel afwijzingen), voor dit artikel ben ik opnieuw op zoek gegaan naar een kamer om te kijken hoe het ervoor staat op de woningmarkt. Inclusief hospiteeravond.

Druk op Rotterdamse kamermarkt is groot

Rotterdam telt ruim 73.000 hbo- en wo-studenten, waarvan gemiddeld gesproken ongeveer de helft op kamers gaat, al is dat percentage een stuk hoger voor studenten aan de universiteit dan voor hogeschoolstudenten. In Rotterdam is de druk op de woningmarkt voor studenten hoog, volgens de landelijke monitor.

Veel voorheen betaalbare plekken zoals Rotterdam-West en -Zuid hebben te maken met renovaties en stadsvernieuwing. Oudere gebouwen waar veel studenten wonen, worden gesloopt om nieuwe, vaak veel duurdere appartementen en huizen neer te zetten. Ondanks het actieplan van het kabinet, zal het kamertekort nog wel even blijven

Wachttijden tot vier jaar

In mijn kamerzoektocht lijken de websites van Stadswonen of SSH in eerste instantie dé oplossing: ze stralen allerlei optimistische woonmogelijkheden uit. Als je eenmaal verder scrolt op de sites zie je dat je pas in aanmerking komt als je een aantal jaar staat ingeschreven; de wachttijden kunnen oplopen van acht maanden tot zelfs vier jaar. Bij Stadswonen kun je pas vanaf je zeventiende inschrijven: dan heb je dus als je zo’n beetje afgestudeerd bent éindelijk je eigen kamer.

Je moet eerst door een selectie met de gevreesde hospiteeravond als laatste hindernis.

Ik wil daar niet op wachten en ga via de Facebookpagina’s voor kamerzoekenden op jacht. Veel van de huizen op Facebook communiceren meteen al een waslijst aan eisen voor hun nieuwe huisgenoot: de voorkeur gaat uit naar een vrouw, niet te jong, je moet het leuk vinden om te koken (en ook de boodschappen daarvoor te doen op eigen kosten), schoonmaken is je grootste hobby, liefst moet je ook ingeschreven staan bij een studentenvereniging en natuurlijk moet je een royaal budget hebben.

Al tik je alle eisen aan, desnoods met wat gesjoemel, ben je er nog niet. Je moet eerst door een selectie met de gevreesde hospiteeravond als laatste hindernis.

Twintig berichten, slechts één antwoord

Ik wil voor mijn artikel dat hele circus meemaken, maar dat valt nog niet mee. Ten eerste blijkt het ontzettend lastig om überhaupt een bericht terug te krijgen van de verhurende huizen. In mijn aanmeldingen heb ik steeds gezorgd dat ik aan alle eisen van de toekomstige bewoner voldeed. Ik ben dus op het moment een schoonmaak-minnend, Temptation Island-kijkend, zoete wijn-drinkend, 21-jarig lid van een studentenvereniging, dat aan de Erasmus Universiteit studeert.

Op mijn twintig verstuurde DM’s en e-mails krijg ik antwoord van slechts één huis in Rotterdam-Oost. Daar hebben ze een kamer van 15 m2, voor 570 euro per maand. Of dat bedrag inclusief g/w/l is, is daarbij nog niet vrijgegeven. Ik mag langskomen op de selectie-avond die de vier huisgenoten organiseren.

Gossip Girl-vibes

De deur gaat open en ik wordt ontvangen door een meisje met een wijnglas in haar hand en rode blosjes, waaruit ik opmaak dat het niet haar eerste glas is. Met een brede lach verwelkomt ze me in het huis. Het geluid van lachende meiden en de top-40 van dit moment komt me tegenmoet terwijl ik de twee trappen omhoog loop naar de algemene woonkamer van het huis. Er wordt volop gepraat door de vele blonde hoofden die er te vinden zijn, geen enkele alternatieve verschijning in het huis.

Ik meng me in een gesprek van een van de huidige huisgenoten met vier andere kamerzoekenden en krijg al snel Gossip Girls-vibes van het gesprek. De ‘koningin’ wordt aangekeken alsof zij de Blair Waldorf van Rotterdam-Oost is. Het gaat vooral over de Zaar (lees: Zara) en Tinder. De andere afkortingen uit het studentikoze AfKoWoBo (lees: afkortingen woordenboek) worden ook kwistig gebruikt.

‘Het lukt gewoon niet’

Ik neem na een tijdje een meisje apart dat niet volledig op haar gemak lijkt te zijn, om haar wat vragen te stellen over de huidige situatie. Ze vertelt dat ze sinds september in Rotterdam studeert, maar nog dagelijks op en neer reist vanuit Schoonhoven. ‘Dat kost me best wat tijd. Dit is de derde hospiteeravond waarvoor ik ben uitgenodigd sinds ik op zoek ben, maar ik weet niet of ik pas binnen dit huis. Ik sta ook nog helemaal niet ingeschreven bij een studentenvereniging, ik hoop dat ze daar overheen willen kijken.’

‘Ik begin te twijfelen of ik überhaupt wel een leuk persoon ben.’

Ik ben dus niet de enige die een beetje heeft gesjoemeld met de aanmelding voor dit huis. Ik laat haar weer gaan en loop dan op een ander meisje af. ‘Om eerlijk te zijn ben ik helemaal ziek van het zoeken naar een huis’, verzucht ze. ‘Het lukt gewoon niet. Ik begin te twijfelen of ik überhaupt wel een leuk persoon ben. Ik word keer op keer afgewezen, maar mijn huidige huis is écht verschrikkelijk. Als ik daar niet weg kan, ga ik wel weer bij mijn ouders wonen in Zoetermeer.’

Ik wil weten of ik een kans heb

Het is dus lastig, ook voor meiden die écht voldoen aan alle eisen. Ik blijf nog even rondhangen op de avond en doe gezellig mee met alle gesprekken. Ik wil toch weten of ik nog een kans heb in dit huis, ook al wil ik er niet echt wonen.

Een week later krijg ik een Facebook DM van het meisje dat de advertentie online heeft gezet.

Geen huis voor mij dus.

Tekst: Sterre Oosting
Foto: Levien Willemse

Volg ons op Instagram